แอร์เย็นๆ กับเสี่ยงหึ่มๆเบาเหมือนเครื่องอะไรซักอย่างที่ผมสัมผัสได้

ที่นี่ที่ไหน ทำไมผมไม่ตื่น

ตื่นสิ......ตื่น

ตื่นซิวะ!

เฮือออออออออออออก!!!!!!!!

เสียงถอนหายใจแรงจนทะลุห้องใต้ดินไปยังชั้นข้างบน ทันใดนั้นแคปซูลเปิดออกมา มีชายรีบวิ่งมาหาตรงที่แคปซูลดังกล่าวทันที

"อาโหล! ขอต้อนรับท่านผู้นำอาณานิคมดาวอาซูลสู่กระท่อมน้อยๆของชั้น" เสียงชาบคนหนึ่งทักทายแซมที่อยู่ในแคปซูล

"ฌอง ฟิลิปเป้ ปาสคาล ยินดีที่รู้จัก และโน้นคือนาเดีย แอนดรอยผู้ช่วยของชั้น"

ชายหัวล้านเกือบทั้งหัวกับแว่นทรงกลมๆ กับชุดกาว์นขาดๆทักทายแซม ถ้าไม่ใช่หมอ ก็พวกนักวิจัยเพี้ยนๆแน่นอน และห่างออกไปไม่ไกล คือหุ่นแอนดรอยที่ดูแล้วผ่านการใช้งานมานาน แต่ยังคงมีสภาพดีตามอายุโบกมือหยอยๆให้ไซมอน

"เอ่อ.....ไซมอน....ไซมอน แกรนซ์"

"โอ้ยยยยย ชั้นไม่คนโง่ ฉันรู้จักชื่อนั้นแน่ละ" ฌองกระแนะกระแหนใส่

"ว่าแต่คุณคือใคร ที่นี่....."แซมถามด้วยความสงสัย

"หมอ นักวิจัย อัจฉริยะ คนติงต๊อง เหอะๆ...... ถ้าจะถามว่าที่นี่ที่ไหน ถ้าจะให้ตรงจุด ถามว่าปีอะไรดีกว่าน่า" ฌองเลี่ยงที่จะตอบ

"นี่มันแปลว่าอะไรหมอ?" แซมยิ่งฟังยิ่งงงหนักไปอีก

"ปีนี้ปีที่ 21 หลังการตื่นของชาวอานานิคม"

"ยะ ยี่สิบเอ็ด คุณว่าอีกทีซิ ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมมีสติอาณานิคมพึ่งเข้าปีที่5......."

"แหมๆ ก็สิบหกปี ไม่สิ สิบห้าปีและสิบเอ็ดเดือน คุณนอนหลับเป็นตายในแคปซูลจำศีล" ฌองเริ่มที่จะตอบคำถามที่อยากให้แซมถามแล้ว

"เกิดอะไรขึ้น ว่าแต่ ทำไมเสียงผม...." แซมสังเกตุว่าเสียงของเขาไม่เหมือนเดิม เสียงเขาฟังดูเป็นเสียงแบบสังเคราะห์

"กล่องเสียงสังเคราะห์ คุณถูกระเบิดบาดเจ็บหนัก กรามแตก ชั้นเลยต้องเอามันออก กล่องเสียงฉีก ขาขาด แขนแหว่ง ซี่โครงหัก อื่นๆ และอีกนานาสารพัด ชั้นแปลกใจที่คุณรอด แน่นอนว่าเครดิตที่คุณไม่ตายคือชั้นกับนาเดียล้วนๆ อ่ะ นี่กระจก ดูซะ"

ฌองยื่นกระจกอันน้อยให้ แซมแทบไม่เชื่อสิ่งที่เห็น สภาพหน้าของเขาเหมือนหุ่นยนต์หมากกว่ามนุษย์ ผมถูกโกนแบบเกลี้ยงเกลาและล้านเลี่ยน กรามล่างเนื้อหนังหายไปแทนที่ด้วยกรามโลหะ คอหุ้มเหล็กเต็มไปด้วยอุปกรณ์ กล่องเสียงสังเคราะห์บริเวณคอเผยแสงสีเขียวอ่อนๆ ไซมอนอยู่ในสภาพอึ้ง ตะลึงชะงักงัน เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตที่ต้องเป็นครึ่งคนครึ่งหุ่น ที่ไม่รู้ว่าตายหรือเป็นกันแน่

" กว่าจะเอาของพวกนี้มามันไม่ง่ายนะ ไหนจะต้องประดิษฐ์ของบางอันให้ ไหนจะรักษาอาการทั้งหลาย ตั้งสามปีแหน่ะ! จากนั้นชั้นต้องเอานายพักฟื้นในแคปซูลที่ดัดแปลงเป็นห้องพักฟื้นด้วย ตอนแรกก็ว่านายอาจตายไปหรือนอนอยู่แบบนั้นตลอดไป เอาเหอะ บางอย่างมันก็อธิบายยาก"

"เกิดอะไรบนดาวบ้าง?"

"เยอะแยะ เล่าเป็นนิทานก่อนนอนสิบปีก็เล่าไม่หมดด้วย" ฌองกวนบาทาตามสไตล์

"สาระหมอ" แซมเริ่มที่จะรำคาญความลีลาของฌอง

"โอเค โอเค๊ ก็ได้คืองี้นะ....." ฌองพลางกระแอม แล้วเริ่มเล่าเรื่อง

" หลังยึดอำนาจ ฝ่ายของเปโดรชนะ กองกำลังชุดรักษาความปลอดภัยอานานิคมถูกขยายขนาดเปลี่ยนเป็นกองทัพ เปรโดตั้งตัวเองเป็น "ผู้นำสูงสุด" ตึกรามบ้านช่องใหญ่โตสร้างขึ้นมากมาย และการค้นพบ "เผ่าป่าเถื่อน" บริเวณนอกเขตโดยต้องเสียเลือดเนื้อชาวอาณานิคมทำให้เกิดความระแวงไปทั่วอาณานิคม เปโดรอ้างเหตุก่อสงครามกับเผ่าป่าเถื่อนนับมาสี่ปีแล้ว เปรโดรประกาศว่าสงครามนี้เป็นการกำจัด "ภัยคุกคาม" ทำให้จำเป็นต้องทุ่มกำลังกายและวิญญาณแก่ "ชาติใหม่" จากการคุกคามของพวกนอกรีตป่าเถื่อน เมืองกลายเป็นคุกยักษ์ เคอร์ฟิวและกฏอัยการศึกทำให้ผู้คนกลัว ไม่แน่ใจว่ากลัวอะไรมากกว่ากันระหว่างเปโดรกับข้างนอกนั่น และแน่นอนว่าทุกคนกลัวภัยอย่างหลังมากกว่า คนที่ไม่พอใจกับระบอบใหม่ก็หนีออกมาจากเขตอาณานิคม บ้างก็ตาย บ้างก็หาย บ้างก็ตั้งรกรากแบบสันโดษ ทำมาค้าขายกับผู้คนบ้างอะไรบ้าง บ้างก็รวมกลุ่มเป็นกองกำลังปลดแอกอะไรซักอย่าง เปโดดรตีตราคนที่หนีทุกคนว่าเป็นกบฏ ไล่ยิงทุกคนที่อยู่ข้างนอกนั่น พลางยิงกับพวกเผ่าไปด้วย ส่วนเรื่องของนายน่ะ....."

สิบห้าปีและสิบเอ็ดเดือนก่อน

หมอ! หมออยู่มั้ย! ปั๊งๆๆ

สิ้นเสียงเคาะประตู ฌองในวัยที่หนุ่มกว่าปัจจุบันเดินขากระเผลกไปที่ประตู สามสิบนาทีก่อนเขาสะเพร่าตกบันไดชั้นใต้ดิน การที่มีไอ้บ้าที่ไหนมาเคาะเร่งเร้าเขาในตอนที่เขากำลังนั่งจ่อมกับความเจ็บปวดทำให้ฌองรู้สึกปรื้ดแตก

"ไอ้ห่าลาก! ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องเอาอะไรมาขายให้ก........"

ภาพตรงหน้าไม่ใช่เซลล์ขายของ แต่เป็นชายสองคน คนหนึ่งบาดเจ็บจนดูสภาพไม่ได้ อีกคนก็ดูไม่ได้เหมือนกัน แต่ฌองจำได้ ชายสติเพี้ยนที่เขายอมให้อาศัยแถวกระท่อมข้างสวนพืชที่ฌองปลูกสมุนไพรไว้สกัดยาและสารต่างๆที่เข้าคิดว่าน่าจะได้ใช้และขายกับคนที่อยากซื้อพวกมัน โดยชายเพี้ยนอุ้มร่างชายที่ดูแล้วตายแหล่มิตายแหล่มาหาเขา

"อีกหน่อยเดี๋ยวก็ตายแล้ว" ฌองไม่ไยดีกับเพื่อนร่วมดาว

"หมอ หมอต้องรักษาเขานะ หมอเป็นหมอนิ"

"มีตังปะล่ะ หรือเจ้านั่นมีอะไรมั้ย"ฌองคิดถึงผลลัพธ์และกำไรในหัวในขณะที่พูดประโยคนี้

"มีๆ มีเยอะเลย ฮ่าๆๆๆๆ"

"เออๆ เข้ามาๆ.................นาเดีย! เคสแดง ห้องผ่าด่วน!..........."

สิบสองชั่วโมงต่อมา

"เวรเถอะ กรามแตก กล่องเสียงฉีก ขาขาด แขนแหว่ง ซี่โครงหัก อื่นๆอีก โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย รอดได้ไงวะนั่น เป็นเคสที่ชาตินี้ขอครั้งเดียวเถอะ ถึงอย่างนั้น.........ผลงานช่วยเพื่อนมนุษย์โบว์แดงอีกชิ้นของ ฌอง ฟิลิปเป้ ปาสคาล ฮืม........."

ทันใดนั้น ฌองคว้ากองเสื้อผ้าของเหยื่อที่ชุ่มเลือด เขาขะมักขะเม้นตรวจทุกช่องทางที่คาดว่ามีของมีค่าซ่อนไว้ และเจอกระเป๋าเงิน

"เดี๋ยวนะ กระเป๋าเงิน..." ไซมอนขัดจังหวะ

"ชั้นจะหาทางงระบุตัวตนต่างหากโว้ย"

"เชื่อตายละ"

"ห๊ะ?"

"ไม่มีอะไร หมอเล่าต่อเลย"

"บ้าชิบ! ตังมีน้อยแหะ รีบไปตายไหนนักหนา ไหนดูบัตรซิ เผื่อมีอะไรที่ใช่ได้......... ห่าจิก! ไม่ใช่แน่ๆ ไม่ๆๆ----"

"นาเดีย! เปิดเทเลคอนซิ เปิดเสียงดังๆด้วย"

ประกาศ จากสภาความมั่นคงภายในอานาณิคม เนื่องด้วยการบริหารส่วนงานภาคในเขตอานานิคมของ ไซมอน แกรนซ์ ไร้ประสิทธิภาพในการป้องกันภัยคุกคามที่คีบคลานจากภายนอกอานานิคม และการเตรียมการสมคบคิดวางแผนรวบอำนาจการรักษาความสงบเรียบร้อยมาไว้กับตัวเอง ในฐานะผู้พิทักษ์ความสงบและความมั่นคงในอานานิคม เราจำเป็นที่จะต้องเข้ามาบริหารงานภายในอานานิคมแทนที่คณะเดิมอันเป็นทรราช และให้คณะทำงานบริหารของไซมอน แกรนซ์สิ้นสภาพนับแต่ประกาศนี้เป็นต้นไป ขอให้ชาวอานานิคมอยู่ในความสงบ และงดการออกนอกสถานที่ต่างๆในเวลา 19:30 น. ถึง 05:00 น. หากมีการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัยให้รีบแจ้งที่เจ้าหน้าที่รักษาความสงบหรือต่อสายตรงได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงมาตรฐานกลาง และสำหรับผู้ที่เตรียมก่อความวุ่นวาย จะต้องถูกโทษทัณฑ์ตามกฏภาวะฉุกเฉิน 211 จึงเรียนมาให้ทราบทั่วกัน เปรโด คลาสติลโญ่ GRD-984 ประธานสภาความมั่นคงภายในอานานิคมดาว Azul-3112