หลายวันผ่านไป

"ทางการพบศพชายปริศนานอกเขตอาณานิคม คาดเสียชีวิตแล้วไม่ต่ำกว่าสามสัปดาห์"

เสียงรายงานข่าวดังก้องในบ้านของฌองที่นอกอานานิคม

"เอาละ นาเดีย ปิดนั่นซะ ชั้นฟังพอแล้ว" ฌองวานให้แอนดรอยแม่บ้านปิดเทเลคอน

"ไซมอน.....แซม นายอยู่นี่ได้ไม่นาน เพราะถ้าเราให้นายซุกหัวอยู่ เปโดรกับกองทัพจะแห่มาไม่ช้าก็เร็ว นายต้องไปในป่านั่น เอาแผนที่ในไดรฟ์ไป มันจะขึ้นในเครื่องฉายโฮโลแกรมที่มือซ้ายนาย ส่วนแขนขวา ชั้นติดปืน Penergy ไว้ให้ นายแค่หักข้อมือลงมา แล้วปืนก็จะโผล่ จากนั้นก็เอาปลายกระบอกหันหาเป้าหมาย พอนายกำมือทีนึง ปืนก็จะยิง" ฌองอธิบายการใช้อาวุธให้แซมฟัง

"แต่ระวังนะ ปืนมันยิงได้ไม่กี่สามสิบสี่สิบนัด ถ้าพลังงานหมด นายจะเขยื้อนแขนได้ช้ามากๆ ชั้นเลยแถมแบตเตอรรี่ไว้ให้กันพลาด ไม่ต้องห่วง นายแค่กดตรงนี้ แล้วแบตก็เด้งมาแล้ว" ฌองอธิบายการใช้งานเพิ่ม

"ขอบคุณมาก ฌอง ผมควรระวังอะไรอีกหรือไม่" แซมถามคำแนะนำจากฌอง

"อย่าไว้ใจใคร กบฏหรือรัฐบาล แม้แต่เผ่านั่น พวกนั้นมีเป้าหมายในใจเอาไว้แน่อยู่แล้ว อย่าให้พวกนี้หลอกใช้ ไม่ว่าใคร" ฌองพูดน้ำเสียงหนักแน่น จริงจัง

"ชั้นเตรียมของที่จำเป็นไว้ตามที่ฌองบอก" นาเดียโผล่ขึ้นมาพร้อมเป้ใบใหญ่ น่าจะเป็นเป้สนามของทหาร

"เป้าหมายของนายตอนนี้คือค่ายของกบฏครั้งล่าสุดเท่าที่รู้จากสองคนนั่น ถ้านายหาไม่เจอ นายต้องด้นสดเอง แต่ปกติพวกนี้จะทิ้งรหัสไว้ให้คนที่หนีแตกกระเจิงรู้ว่าควรไปไหน" ฌองสำทับ

"แต่ผมอยู่กินข้าวก่อนแล้วค่อยไปได้มั้ยฌอง" แซมกล่าว

"เอาซี กองทัพต้องเดินด้วยท้องนี่"

หลังจากอาหารมื้อใหญ่พอสมควรผ่านไป ไซมอน "แซม" แกรนซ์ ได้แบกเป้ด้วยสังขารกึ่งเนื้อกึ่งจักรกลออกจากบ้านพร้อมคำร่ำลาจากฌองและนาเดีย แซมเข้าเปิดแผนที่โฮโลแกรมและเดินตามทางในป่าตามที่โฮโลแกรมชี้เอาไว้ ยิ่งเข้าป่าลึกมากเท่าไร เสียงจากพงไพรกระตุ้นความระแวงภายในใจชายที่รอดตายแบบเพียงห่างแค่เส้นด้าย ในป่ามีต้นไม้ประหลาดมากมายไม่เหมือนที่อาณานิคม เสียงสัตว์ทั้งหลายร้องระงมนับชั่วโมง สภาพในป่ามีเนินเขาและที่ราบสลับกันไป มีสัตว์มากมายทำกิจกรรมอยู่รอบข้างเขา สัตว์ปีกบินป้อนอาหารให้ลูกในรังบนโพรงไม้ สัตว์กินพืชกำลังกัดพืชที่ขึ้นไว้ตามแนวป่า และอีกมากมาย เมื่อเวลาตะวันใกล้ตกดินแล้วแล้ว แซมคิดว่าควรแก่การตั้งเต็นท์นอน แซมจัดแจงค่ายน้อยๆและกองไฟอุ่นๆใกล้ลำธาร หลังจากทานเสบียงที่ฌองเตรียมไว้ให้ ถึงจะไม่อร่อย แต่คงไม่น่ามีทางเลือกในที่แห่งนี้แน่ แซมก็ดับกองไฟเตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรา

"แซม.......แซม"

"แซมอย่าทิ้งเราไป"

"ชะตากรรม"

"แซม"

"ทรราช"

"ความหวัง"

"อนาคต"

"อย่าไป........ฮือๆๆๆ"

"ต้องสร้าง"

"ฮือๆ,,,,,ได้โปรด นายอย่าไปนะ"

"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก"

เสียงกรีดร้องในฝันทำให้แซมกรีดร้องขึ้นมาพร้อมตาเบิกโพลง เป็นเวลาพระอาทิตย์ขึ้น แซมไม่รีรอ จัดการเก็บค่ายและเดินทางต่อ เขาไม่รู้สึกอยากอาหารเช้าเท่าไรนัก แซมเดินทางต่อไปในป่าทึบเรื่อยๆจนไปถึงใกล้ตีนเขา เขาลูกนี้ดูสูงมาก แซมกะประมาณแปดหรือเก้าร้อยเมตร แซมมองแผนที่ บนเขาลูกนี้จะมีค่ายย่อยกบฏตามที่บอกไว้ แต่แซมไม่เห็นสัญญานการอยู่อาศัยใดๆ เป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นเพราะป่าทึบ หรือแย่กว่านั้นที่ค่ายอาจจะร้าง แซมเลือกที่จะเสี่ยง ลัดเลาะตามริมเขาเพื่อหาทางขึ้นเขาไป แซมเดินขึ้นเขาไปตามความสูงแล้วเดินตามไปในทางจนตะวันใกล้ลับ ประกอบต้นไม้สีเขียวโค้งงอระหว่างทาง ทำให้แซมหาค่ายยากขึ้นกว่าเดิม เสียงสัตว์เริ่มร้องระงมดังกว่าเมื่อกลางวัน หลังจากแซมท่องพงไพพรไปพักหนึ่งแล้ว เขาเริ่มเห็นสิ่งปลูกสร้างไกลๆ เมื่อเดินเข้าไปเรื่อยๆ แซมตลึงกับสิ่งที่เห็น บ้านไม้สามหลัง สภาพถูกไฟไหม้ไปเสียสองหลัง อีกมีความเสียหายเล็กน้อย ประตูถูกพังยับเยิน ตรงกลางที่เดิมเหมือนเป็นจุดก่อกองไฟพบศพถูกเผามอดไหม้หลายศพ ใกล้ๆกันมีร่างคนในสภาพถูกมัดไว้ต้นไม้ แซมเอามือจิ้มกับหน้าร่างที่อยู่บนต้นไม้ ร่างนั้นก็เปิดตาออกมาทันใด

"ห่านๆๆๆๆ" แซมตกใจพร้อมหักข้อมือเผยปืนเตรียมที่จะยิง

"โว้วๆ อย่ายิงๆ ยังไม่ตาย ค่อกๆ แก้มัดให้หน่อย" เสียงแหบแห้งไร้แรงกล่าวเหมือนเป็นเฮือกสุดท้าย

"นายยังไม่ตายเหรอ" แซมเช็คเพื่อความม้ั่นใจด้วยการตบหน้าไปฉาดนึง

"โอ้ย เออดิ แก้มัดก่อน เอาอาหารและน้ำด้วย ไม่ได้กินมาสองวันแล้ว"

แซมแก้มัดชายโชคร้าย พร้อมให้น้ำและขนมรองท้อง แล้วก็เช็คกระท่อมที่ไม่ถูกทำลาย เป็นโรงนอนมีปล่องไฟพอแก้ขัด ในตู้มีอาหารกระป๋องและเสบียงเตรียมพร้อมพอสมควร เนื่องด้วยเวลาที่เริ่มมืด แซมจึงได้แค่เอาไม้จากซากกระท่อมและใกล้ๆค่ายมาใช้เป็นฟืน อุ่นอาหารจากที่มีอยู่ แซมแบกชายคนนั้นเข้าไปในกระท่อมที่ยังไม่ถูกเผา ถึงสภาพจะไม่น่าอาศัย แต่ก็ยังดีกว่ากระท่อมที่เหลือ ด้านในมีเตียงสองชั้นและเตาผิงด้านใน ของถูกรื้อระเกะระกะ ร่องรอยกระสุนปืนที่ทะลุพนังจนแสงจากดวงจันทร์ส่องเข้ามาได้ แซมวางทีเรียนลงบนเตียง ให้น้ำแก่เขา

"นายชื่ออะไร"แซมถาม

"ที" ชายโชคร้ายกล่าว

"ชื่อจริง"

"ที ชั้นบอกได้แค่นี้"

"ฟังนะ ถ้าเราจะเชื่อใจกัน เราควรพูดความจริง และทีไม่ใกล้เคียงความจริงสักนิด ชั้นพึ่งช่วยชี....."

"ทีเรียน พอใจหรือยัง พ่อขี้สงสัย"

"ไซมอน เพื่อนๆเรียนว่าแซม"

"ชื่อเหมือนอดีตผู้นำเลย ไซมอนอะไรซักอย่าง...."

"ชื่อโหลน่ะ นายมาทำอะไรแถวนี้" แซมเบี่ยงประเด็น

"นั่นมันคำถามของชั้น ดูท่านายไม่น่าใช่คนหาของป่า หรือพวกทหารอานาณิคม นายมาแถวนี้ทำไม"

"หนีละมั้ง" แซมตอบคำถามที่จริงนิดหน่อย

"ไม่แปลกใจ ชีวิตในนั้นว่ากันว่าไม่ค่อยดี มีคนแอบลักลอบหนีตลอดๆ" ทีเรียนตั้งข้อสังเกต

"ตานายแล้ว" แซมทักท้วงทีเรียนเกี่ยวกับตัวตนที่ทำให้เขาอยู่ตรงนี้

"ก็ได้ๆ แต่ขอเวลากินก่อน ชั้นคิดถึงเตียงจะบ้าตายแล้ว" ทีเรียนโอดครวญหลังทรมานกับต้นไม้มา
สองวันเต็ม