แซมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการมึนหัว ภาพสุดท้ายที่ค่ายบาบิลอนทำให้เขาพลันพุ่งมาจากที่นอน เขาพบกับห้องมืดๆ มีพนังก่อกิฐล้อมรอบ ประตูเหล็กหนามีช่องลูกกรงเผยถึงแสงสว่างสีส้มเหลืองสลัวๆ แซมลุกขึ้นมาแล้วทุบประตูอย่างจัง

"เฮ้ๆ พวกแก มาคุยกับชั้นสิวะ พวกแกมาจับชั้นทำไม เฮ้ๆ" แซมยังคงที่จะทุบประตูไปเรื่อยๆพลางตะโกนเรียกหาใคร หรืออะไรที่จับตัวเขามาที่ตรงนี้

"แน่จริงมาคุยกันเด่ะ เฮ้ๆๆ" แซมยังคงไม่ละความพยายาม

"ชู่วววว นี่ๆ นาย นายที่ทุบประตูน่ะ มาตรงนี้หน่อย" เสียงหญิงคนหนึ่งลอยมายังแผ่วเบา แซมจึงหยุดแล้วตามรอยเสียงดังกล่าซึ่งเล็ดออกจากรอยแตกของผนังขวา

"นายเป็นใคร? ใครจับตัวเรา? ทหารอาณานิคมหรือ?" แซมยิงคำถามใส่รอยแตกที่พนัง

"ไม่ใช่ ชนเผ่าท้องที่จับตัวเรามา ชั้นชื่อโยโกะ นายล่ะ?" เสียงจากรอยแตกกล่าวไว้

"แซม เธอเป็นกบฏหรือ" แซมถามกลับ

"ถ้าหมายถึงกองทัพปลดแอก ไม่ ชั้นพึ่งหนีจากอาณานิคมมาเข้าในป่า แล้วถูกจับมาที่นี่แบบไม่มีสติ" โยะโกะพูดผ่านรอยแตก

"ชั้นก็คล้ายๆกัน" แซมกล่าว

"นายพอบอกชั้นได้มั้ยว่าวันที่นายโดนจับตัววันที่เท่าไหร่" โยโกะถามเวลาแซม

"เอ น่าจะวันที่สิบเจ็ด เดือนสี่มั้ง" แซมตอบ

"ปีอะไร" โยโกะถามต่อ

"ปีที่ยี่สิบเอ็ด" แซมตอบ

"ชั้นโดนจับตัวมาห้าเดือนกว่าแล้วนายรู้มั้ย ส่วนนายฉันได้ยินเสียงประตูประมาณวันสองวัน" โยโกะบอกถึงเวลาที่แซมถูกพาตัวมา

ต่อมามีเสียงเปิดประตูครืดคราดออกมา แซมจึงรีบท้าทายผู้คุมทันที

"เฮ้ยๆ ไอ้จัญไร เอาข้าวมาให้กูหน่อยซิ กูหิวข้าวแล้ว" แซมเรียกร้องความสนใจ

"ฟังกูดิเฮ้ย กูหิวข้าวแล้ววววว"

"นายทำบ้าอะไรกัน........."โยโกะพยายามห้ามแซม แต่สายไปแล้ว

เสียงประตูเปิดออก ผู้คุมชาวเผ่าผิวสีเขียวตัวสูงใหญ่ประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ดวงตาสีเขียวเข้มทั้งสีดวงหันไปที่แซม ในมีอนั้นถือท่อนเหล็กอันเขื่อง

"Hakaiyutiopok?" ผู้คุมส่งเสียงที่แซมจับใจความไม่ได้

"นี่ฟังนะพี่เบิ้ม ชั้นหิวข้าว ชั้นต้องมีสิทธิในการดูแลตามหลักสิทธิเชลยศึกตามอนุสัญญา......โอ้ย" แซมพูดไม่จบเนื่องจากโดนท่อนเหล็กฟาดอย่างจัง

"นี่ๆ ค่อยพูดค่อยจาก็ได้ คนกันเอง นายแค่เอาอาหารมาให้ชั้น.......โอ้ย" แซมโดนขัดจังหวะเป็นรอบที่สอง

"Gipu! aliobunifaratki" ผู้คุมตะหว่างอะไรซักอย่างแล้วกดปุ่มบนท่อนเหล็ก เผยประกายไฟพร้อมเสียงแปล๊บๆที่ปลายท่อนเหล็ก

"นี่ๆ จำเป็นต้องช็อตกันด้วยหรือ การทรมานนักโท............โอ๊ยยยยย" แซมกระตุกตัวด้วยฤทธิ์ไฟฟ้า เขาพยายามที่จะชูแขนชี้ไปที่ผู้คุม

ปิ๊ว ปิ๊วววววว

สิ้นเสียงปืนเพนเนอจี ผู้คุมก็ล้มฟุบลงไปแซมใช้แขนซ้ายดูแผนที่ กลับพบว่าไม่มีสัญญาน เขาจังใช้มือซ้ายค้นอาวุธอื่นๆในตัวผู้คุม เขาเจอปืนพกกระบอกหนึ่ง จากนั้นแซมใช้ปืนเพนเนอจียิงล็อคห้องขังของโยโกะ พร้อมยื่นปืนพกให้

"ว้าว ฉันไม่รู้จะพูดอะไรก่อน สภาพนายหรือว่าความบ้าของนาย" โยโกะแซว

"ตอนนี้ชั้นว่าเราควรแยกกันหนีดีกว่า พวกนั้นจะได้สับสนเราทั้งคู่" แซมกล่าว

"ขอบคุณ" โยโกะกล่าวสั้นๆ แล้วแยกเดินทางไปตามทางตรงข้ามกับแซม แซมเดินตามห้องไปเรื่อยๆ พยายามหลบเล่าผู้คุมที่เร่งรีบวิ่งไปยังห้องขังของเขา เขาพบกับทางแยกซ้ายขวา แซมเสี่ยงดวงเลือกทางซ้าย ไฟหลอดไส้สีส้มเหลืองตามทางทำให้แซมไม่รู้สึกคุ้นชินกับรรยากาศในนี้ เขาเดินแหละหลบผู้คุมไปเรื่อย จนถึงห้องหนึ่ง มีเสียงผู้คุมและเสียงมนุษย์ถูกทรมาณอย่างชัดเจน

"บะล่อกอ่อกอ่อกบะล่อกบะล่อก แค่กๆ"

"Xhamihialfpagx" ผู้คุมตวาดใส่นักโทษ

"กูไม่รู้โว้ยยยย กูแค่หลงทาง" เสียงชายที่ถูกกรอกน้ำแบบแห้งใส่ตะโกนอย่างสุดแรง

แซมจำเสียงชายคนนี้ได้ เขามั่นใจว่าเป็นทีเรียนแน่ๆ

ปัง ปัง

สิ้นเสียงปืนไกลๆ แซมไม่รีรอเปิดประตู แล้วยิงใส่ผู้คมแน่นิ่งทันที

"เฮ้ ท่านผู้นำ ดีใจที่นาย....." ทีเรียนในสภาพสะบักสะบอม ดีใจเมื่อเห็นแซมราวกับเห็นเทวดามาโปรด

"ชู่ววว หุบปาก หาปืนซะ แล้วเผ่นจากที่นี่กัน" แซมรีบตัดบท แล้วแ้มัดทีเรียน

ทีเรียนคว้าปืนจากผู้คุม แล้วตามแซมไปยังทางเดินเรื่อย ผ่านห้องหับมากมาย หลบหลีกผู้คุมทั้งหลายที่ผ่านมา

"ที่นี่มันแปลกๆ ชั้นเดินมาตั้งไหลแล้ว ยังไม่เห็นทางออกเลย" ทีเรียนบ่น

"ถอยไปๆ" แซมเตือนทีเรียน ทั้งคู่ย้อนกลับทางแยกล่าสุดไปเลี้ยวอีกทาง

"เชี่ย" ทีเรียนสบถหลังเห็นเงาและเสียงฝีเท้าไกลๆ

"ไป เข้าห้องนี้" แซมเปิดประตูห้องที่มีป้ายเขียนด้วยอักขระประหลาดสีแดงปิดไว้

"ชั้นว่าป้ายนั่นน่าจะเตือนว่ามันอันตรายนะ" ทีเรียนค้าน

"หรือนายจะโดนยิงล่ะ หืม" แซมเข้าไปในห้อง ทีเรียนไม่มีทางเลือก จึงต้องเข้าห้องตามไปแล้วปิดประตู ผู้คุมเดินผ่านห้องไปโดยไม่สงสัยอะไรเลย

ภายในห้องมืดมาก จนแซมต้องใช้มือซ้ายฉายแสงสว่าง ทั้งสองพบกับตู้เก็บของเก่าๆ และประตูอีกบานที่ถูกล๊อกไว้ แซมยิงล๊อคแล้วเปิดประตูออกไป แล้วพบกับหน้าผาของภูเขาสูงพร้อมกับทางเดินแคบๆ โดยขยับได้เพียงแค่ด้านข้าง ทีเรียนเดินนำแซม แซมตกใจทันทีเมื่อใกล้ถึงทางเดิน

"ชั้นว่าเราไปทางอื่นดีกว่า" แซมเหงื่อตก

"พวกนั้นคงรู้ว่าเราอยู่นี่แล้ว และป่านนี้คงแห่กันแล้วด้วย เดี๋ยวนะ นายกลัวความสูงเหรอ?" ทีเรียนถาม

แซมไม่ตอบ แต่ทำหน้าเกร็งๆกลัวๆ พร้อมเหงื่อไหลไปทั่วร่างกาย ทีเรียนหัวเราะยกใหญ่

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า โทษที เพื่อน นายแค่อย่ามองมองไปข้างล่าง อีซี่จะตาย" ทีเรียนพูดพลางขำคิกคัก

"ถ้านายเป็นชั้น นายจะรู้ว่ามันไม่ตลก" แซมพยายามเดินลัดเลาะภูเขาโดยไม่มองพื้นเบื้องล่าง

"เอาล่ะๆ ข่าวดีก็คือ ชั้นเห็นทางเข้าข้างหน้าแล้วล่ะ" ทีเรียนพูด เมื่อทั้งสองเดินเลาะเขาสำเร็จแล้วเข้าประตูบานถัดไป

"ขอบคุณสวรรค์ที่ลูกยังไม่ตาย" แซมพูดพลางหอบเหนี่อยจากการไม่พยายามมองไปเบื้องล่าง

"ประตูล๊อกว่ะ" ทีเรียนพยายามเปิดประตูเข้าไปภายใน

"งั้นเราไปทางนั้นซิ" แซมชี้ไปยังช่องระบายอากาศที่ติดกับผนังที่ใหญ่พอที่คนเข้าไปได้ เขาปลดที่กั้นออก เผยช่องลมที่มีฝุ่นจับ แซมคลานเข้าไปในท่อก่อน ทีเรียนจึงตามเข้าไปในท่อ