ตอนนี้1

ตำนานป่าสีเลือด

ดินแดนป่าหลังเขาที่แห่งหนึ่งที่ชาวบ้านห่างไกลได้กล่าวเตือนไว้ป่าสีเลือดแห่งนี้มีบ้านบนเขาตั้งอยู่

ชาวบ้านกล่าวย้ำเตือนพวกลองดีหลายสิบรายอย่าได้ขอไปอาศัยหรือหยุดพักร่วงระหว่างทางการเดินป่าเด็ดขาดเพราะบ้านหลังนั้นอันตรายแต่เมื่อใดก็ตามที่คิดจะพักสถานที่นั้นมันผู้นั้นจะมิได้ออกจากป่าสีเลือดแห่งนี้อีกเลย

เค้าว่ากันว่าบ้านบนเขามีควันจุดออกจากปล่องไฟล่องลอยออกมาเหมือนกันว่านคนอยู่อาศัยภายในบ้านหลังนั้นตลอดคืนมันคือสิ่งล่อลวงให้คนคิดผิดอยู่หลายรายแล้ว

"นี้..เจ้าคิดว่าป่าแห่งนั้นใช่ที่นี้หรือไม่"

"ข้าว่าอาจจะ..ดูนั้นสิควันไฟ..เราลองไปดูเถอะ"

"ท่านพี่ข้ากลัวเรากลับกันเถอะ"

"เพ้ย..ไอ้ไก่อ่อนนี้!"

"ฮึ!!พวกต้องหาความจริงแล้วไปรับเงินรางวัลไปให้ท่านพ่อกับท่านแม่เราจะมาหวาดกลัวมิได้!"

"ใช่ไปกัน..เดินนำสิน้องเล็ก!!"

"งื้อ!!ข้ากลัวว!"

ร่างเด็กทั้งสามมาจากหมู่บ้านที่ห่างไกลเป็นเด็กยากจนจากหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ถูกเหล่าพ่อค้าขายของแปลกชักจูงอุ้มขึ้นรถขนตัวเด็กทั้งสามจับตัวมาเป็นตัวตายตัวแทนในการหาความจริงในป่าสีเลือดแห่งนี้

เด็กทั้งสามเดินเท้ามาถึงบ้านหลังหนึ่งภายในป่าเงียบเชียบบ้านหลังเล็กมีควันไฟนั้นสีกลิ่นหอมๆของอาหารลอยออกมา..กลิ่นชวนหิวกระหายอย่างยิ่งจนเด็กทั้งสามแทบเดินตามกลิ่มไปภายใน

"อือๆ..ว่าแล้วตั้งแต่ตอนเช้าข้ายังมิได้กินอะไรตกลงท้องเลย"

"ใช่ๆท่านพี่ใหญ่ข้าเช่นกันข้าว่าเราแอบเข้าไปดูภายในแล้วรีบออกมาเถอะ"

"ท่านพี่ใหญ่พี่รอง ข้าว่าเราอย่าทำเช่นนั้นเลยเชื่อข้าเถอะ"

"เพ้ยย!!ไอ้น้องปลอดแหกนิ!"

ร่างเล็กของน้องคนเล็กถูกผลักให้หลีกทางด้วยความหงุดหงิดของพี่ใหญ่ร่างสูงรีบเดินไปหาควันกลิ่นแล้วแอบส่องไปทางหน้าต่าง

"นั้นอาหารนิ..น้องรองมาดูนี้สิไก่ย่างตัวใหญ่มากมันตั้งย่างอยู่ว้าว!ดูสิๆสีมันสุขเหลืองจนหอมน่ากินมาก..ซึ้บบ.."

"ไหนท่านพี่..ว้าววว!อาหารๆล่ะจับมันออกมากินเลยท่านพี่ข้าหิวแล้ว

"อย่านะท่านพี่ทั้งสองเดียวเจ้าของบ้านอาจไม่พอใจก็เป็นได้"

ร่างเด็กทั้งสองไม่สนใจฟังเด็กน้อยทั้งสินพวกเค้าสองหิวกระหายอาหารโอชาเลิศรสทั้งๆที่ชีวิตนี้อาจไม่เคยได้กินอีก..มือเปล่าๆทั้งสองกระชากเนื้อไก่กัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

เด็กน้อยได้แต่มองพี่ชายทั้งสองอย่างหวาดหวั่นสาบตาสองคู่เดินสำรวจภายในบ้านทรงเรียบง่ายมีเสื้อสีแดงแขวงทิ้งไว้ลวดลายสวบงามสะดุดตาคาดว่าเจ้าของอาจเป็นผู้หญิง

"สวยจัง"

เท้าน้อยๆเดินมาสัมผัสชุดกิโมโนสีแดงสดลายดอกเหมยอยางหลงไหลกลิ่นหอมหวานชวนให้เค้าลูบผ้าผืนนี้หลายครั้งหลายคราว

แต่ทว่า

โครมมม!!!ตึงง!!

"อ๊ากกกกกก!!ปีศาจๆ!อึกก!อ๊อก!"

กรี๊ดดดดด!!!

"ท่านพี่ใหญ่!!ฮืออไม่อยู่แล้วววแง้!

เสียงดังโครมครามมันมาจากห้องครัวร่างพี่รองวิ่งเข้ามาหาร่างเล็กของน้องสภาพเปื้อนเลือดไหลทะลักท่วมทั้งตัวสายตาตื่นกลัวสุดชีวิต

"หนี!!"

ฉึกกกก!!

อ๊อก!

ร่างพี่รองถูกตัดคอกระเด็ดไปอีกทางโดยร่างชายชุดดำตาสีแดงสดจับมีดฟันดาบเดียวแล้วยืนเหยีบบศพด้วยสายตาเหยียดหยามพร้อมกับคุยโต้ตอบกับอีกคนลืมมองร่างเล็ก

"แมลงพวกนี้มาจากไหนกันคุโรเนะ ดูสิ..อืม.."

"นายท่านมาทาทาบิ กระผมคิดว่าน่าจะมาจากกลุ่มผู้บุกรุกด้านล่างเข้าขอรับ"

"มิน่าเสียงดังน่ารำคาณเสียจริง

ร่างเจ้าของเสียงกล่าวจบเดินเข้ามาภายในห้องที่มีร่างเล็กที่นั่งหวาดกลัวอยู่กับชายชุดดำเริ่มหันมองมาทางตนพอดีเค้ามีใบหน้าหล่อเหลาคมสันผมสีดำม่วงดวงสีแดงกับผิวซีดขาวราวกับผีดิบ

"ขออภัยขอรับนายท่านดูเหมือนว่าจะมีแมลงรอดอยู่1ตัว"

"...."ร่างเด็กเล็กค่อยๆถ่อยไปด้านหลังช้าๆโดยที่สายตาจดจ้องร่างสูงดวงตาสีแดงอยู่ตลอดทว่าร่างสวยชุดสีขาวผมสีทองสว่างดวงตาสีฟ้าอ่อนใบหน้างดงามเดินเข้ามาพอดี

"ไหนน..โอยะ.นี้หรือแมลงร้าย"

"กำจัด.."

"เดียว..คุโรเนะข้าจะกำจัดเองเจ้าไปเก็บกวาดขยะพวกนั้นสะและทำอาหารให้ข้าเสียใหม่ด้วยเห็นรอยกัดนั้นแล้วกระเดือกไม่ลง"

"ขอรับ.."

ร่างสวยค่อยเดินเข้ามาใกล้ร่างเล็กใบหน้างามขยับเข้าใกล้ร่างเล็กอย่างขำขันก่อนที่ร่างเล็กกำลังหลงไหลใบหน้างดงามไปมากว่านี้แน่นอนร่างเล็กเคลิบเคลิ้มใบหน้านั้น.

..ใบหน้าสวยๆเริ่มเปลี่ยนแปลงเรื่อยๆจนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแมลงคล้ายตัวผึ้งสีขาวหรือสิ่งที่เรียกว่าผีเสื้อกลางคืน!!

"เจ้าคิดว่าข้าควรปล่อยเจ้าไปดีไหมเด็กน้อย"

"ปะ..ปล่อย.."

"ข้าเปลี่ยนใจข้าจะเก็บเจ้าไว้ทรมานดีกว่า"

"ไม่!"

ร่างสวยกุมคอเล็กๆยิ้มแสยะลอยติดมือเข้าห้องนอนของตนภายในห้องพักมีหยากไย่แมงมุมตามมุมห้องมากมายและมีแมลงยั้วเยี้ยเต็มไปหมดรวมไปถึงที่นอนเป็นรังน้ำเหนียวละแมลงน้อยใหญ่เต็มที่นอนอยู่ใกล้ๆ

"เจ้าน่าจะชอบคลอดลูกๆชองข้ามิน้อยฮึๆ"

"อ๊อก!!อึกก!!"

ร่างเล็กดิ้นไปมาราวจะขาดใจร่างสวยแสยะยิ้มสำราญเขวี้ยงร่างเล็กลงที่นอนก่อนจะขึ้นคร่อมร่างเล็กเอาไว้..

"ไม่ต้องห่วงเจ้าตัวน้อยแม้เจ้าจะตายคาของๆข้าก็ชุบชีวิตเจ้าได้ตลอดฮึฮึๆ.."

"ฮืมมม!?"