ตอนที่2
ปีศาจตรงหน้ายิ้มแสยะใบหน้าสวยๆเปลี่ยนเป็นหน้าภูตผีที่แสนน่ากลัวมันฉีกกระชากชุดของร่างเล็กออกจนเปลือยกายก่อนจะเตรียมคร่อมร่างเล็ก
"อย่า!!อย่าาาอ๊ากกก!!"
สวบ!!.
"อ่าา..ดี.."
ร่างกายเล็กของเด็กน้อยกรี๊ดร้องลั่นราวจะขาดใจเมื่อเค้าต้องพบกับร่างปีศาจร้ายจับร่างกายเค้ายัดอวัยวะเพศขนานใหญ่ทิ้มแทงเข้ามายังร่างกายอันเล็กของเค้า..ปากพูดไม่ออกลิ้นจุกปากท้องที่ป่องนูนเด็ดชัดและน่ากลัว
สวบบบๆๆ..
เพียงร่างสวยปีศาจแสยะยิ้มคร่อมร่างเด็กน้อยเริ่มขยับเข้าออกภายในร่างด้านใต้อย่างบ้าคลั่ง..เพียงไม่นานร่างเล็กก็สินใจในทันที..
อ็อกก..ปึก!!.สวบ..
"อ่าว..ขาดใจตายแล้วหรือ.."
ร่างสวยถอดแท่นกลางขอตนออกอย่างหงุดหงิดก่อนจะจิกผมเด็กน้อยจนตัวลอยติดมือขึ้นมามองใกล้ๆพบว่าดวงตาสีดำผมสีน้ำเงินเข้มนั้นก็น่ารักน่าชังดีเสียแต่ว่าตายง่ายเกินไป
"ข้าเกลียดเสียจริงพวกใจเสาะ"
ว่าจบร่างสวยกระชากหน้าเด็กน้อยเงยขึ้นแล้วใช้ฟันแหลมคมกัดเข้าคอจนจมเขี้ยวปล่อยพิษพาหะและเชื้อกระตุ้นการเต้นของหัวใจให้กับมาเต้นอีกครั้งแลกมาด้วยชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์อีกตลอดกาล
"ตื่นมาคราวนี้เจ้าก็จะตายมิได้อีก..หึหึ"
กล่าวจบร่างสวยก็ลุกออกไปจากเตียงปล่อยให้ร่างเล็กนอนตายคากองเลือดที่ผสมสีพิษดำค่อยๆไหลนองตามที่นอนทำให้แมลงน้อยใหญ่ค่อยๆรวมตัวดื่มกินกองเลือดที่ตกตามพื้นรวมกันทับร่างกายจนมิด
งุบงับๆๆ..
ภายในจิตวิญญาณดวงเล็กลอยล่องบินออกไปอย่างรวดเร็วหลังจากเห็นภาพการตายของตนอีกไม่นานตนจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งดังเช่นปีศาจไม่ได้เวียนว่ายตายเกิดอีก..เค้าต้องหนี!!
"ไม่ข้า..ไม่อยากกลับไป..ข้าไม่อยากมีชีวิตอีกแล้ว."
"ใครก็ได้..ใครก็ได้ช่วยข้าที..ใครก็ได้..ร่างกายนั้นมันสกปรก!!ม้ายยย!!."
"ใช่ ข้าต้องหาดวงจิตแทนเข้าร่างข้า ใช่ คนแทนข้าอย่างน้อยข้าต้องได้ไปเกิดใหม่!!แต่ข้าต้องรีบหา.."จิตวิญญาณนั้นคือเด็กน้อยที่เพิ่งตายไม่นานรวมถึงสภาพจิตใจที่บิดเบี้ยวล่องลอยออกไป
ณ.ที่พิภพแห่งหนึ่ง
00:03นาที
สวนสัตว์ประจำเขตขนาดย่อม
สวนสัตว์เขตสัตว์ป่าอันตราย..ภายในประเทศไทยแห่งหนึ่งที่ตั้งกิจการมา2ปีกำลังปิดตัวลงเนื่องจากเจอปัณหาทางเศรษฐกิจในสังคมไทยเงินหมุนเวียนไม่เพียงพอจนต้องมีหนี้นอกระบบมาเกี่ยวข้องและการทวงหนีหฤโหดจึงเกิดขึ้น
"เงินคืนนายกูยังไม่มีแล้วคิดจะมายืมอีกนะไอ้แก่!!"
"ผมยืมแค่2แสนแต่ดอกเบี้ยคุณมันแพง!ไป"
"มึงกล้าเถียงพวกกูหรอวะ"
"ตอนนั้นเราไม่ได้ตกลงกันแบบนี้..คุณไปฟ้องผมเอาสิ"
ร่างชายสูงวัยอายุราวๆ50ต้นๆกำลังถูกจับให้หน้าก้มลงบ่อจระเข้20ตัวที่รออยู่เบื้องล่างเค้าถูกนายทุนหนี้นอกระบบด่าสาดเสียดสีทุกอย่างเนืองจากเค้าหาเงินไม่ทันเวลาที่กำหนดจึงต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้
เงินสองแสนเค้านายบุณโชคคนนี้สามารถคืนได้อยู่แล้วเสียแต่พวกมันเล่นบวกค่าดอกเบี้ย3เท่าแบบนี้เค้าส่งดอกกี่รอบก็ไม่ถึงยอดสะที!ลูกน้องรับเงินแทนนายกินหมดเงินไม่ถึงนาย นายมันเลยสั่งเก็บผมสัสหมา!!อยากได้คืนก็ขึ้นศาลเลย
"ไม่วะ พวกกูขอชีวิตมึงแทนละกัน"
"พวกมึง!!"
"ครอบครัวมึงก็ตามไปเร็วๆนี้แหละ!"
"ไม่!!"
ตูมมมม!!อ๊ากกกก!!..ชะ..ช่วย"
งับบบบ!!ตูมมมม!!
"ว่ายน้ำเล่นกับน้องเข้ไปนะคุณโชคฮ่าๆๆ!"
เงาร่างสูงของเล่าผู้ร้ายมองร่างชายอายุ50ว่ายตะเกียกตะกายตะโกนบอกให้ช่วยไม่นานก็ถูกจระเข้กลุ่มใหญ่ลากลงไปกินในน้ำไปด้านล่างอย่างโหดร้ายพวกมันกัดกินร่างกายของเค้าจนขาขาดแขนขาดรวมไปถึงหมุนยื้อแย่งชิงเศษเนื้อจากร่างกายของเค้าจนขาดเป็นชินๆ..
จบชีวิตนักธุรกิจที่รุ่งโรจน์ที่ล้มละลาย..ข่าวหน้าหนึ่งคงจะโพรส์ลงเฟสบุ๊คแน่ๆพรุ่งนี้ถ้าเหลือเศษซากของร่างกายเค้า
ดวงวิญญาณขอเค้าได้แต่ยืนจ้องร่างกายถูกถวายเป็นอาหารไอ้เข้เรียบร้อยส่วนเค้าได้แต่ยืนมองน้ำตาไหลเค้ายังไม่อยากตาย เค้ายังอยากกลับไปมีชีวิตอยู่..
"พวกมึงฆ่ากูทำไม?"
เค้าไม่โกรธพวกสัตว์แต่เค้าโกรธและแค้นมนุษย์ที่โยนร่างเค้าลงบ่อจระเข้โดยปกติแล้วสัตว์ป่าในสวนสัตว์แห่งนี้ล้วนรักเค้าพวกมันเหมือนลูกๆของเค้าและรวมไปถึงจระเข้บ่อนี้เช่นกัน
แต่เนื่องด้วยความหิวที่อดอาหารหลายวันพวกมันคงจะทำไปโดยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดจึงทำให้พวกมันกัดกินร่างกายของโชคอย่างโหดร้ายแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้อิ่มท้องทั้งหมดหรอก
ร่างกายที่ยืนมองร่างด้วยความอาลัยอาวรณ์อยากกลับไปมีชีวิตอีกครั้งต่อให้แลกด้วยอะไรก็ตามเค้าจะไม่ทำผิดแบบนี้อีกทว่า..
ช่วยข้าที..
เจ้านะ..เจ้าอยากมีชีวิตอยู่..ใช่ไหม..
"อยาก"
งันดีช่วยใช่ชีวิตแทนข้าที!!..เร็วมันจะไม่ทันเวลาแล้ว
"อืม..มีชีวิต"
พรึ่บ!!
โชคชายอายุ50หันมองแสงสีขาวรูปร่างบิดเบี้ยวโยกเยกมันพูดกับร่างเงาวิญญาณผีเช่นเค้ามันลอยอยู่ตรงหน้าไปมาเค้ายังอ้าปากพูดไม่จบมันพุ่งมาทะลุใส่ร่างกายของเค้า
ก่อนที่โชคจะรู้สึกโวงๆสะเองแต่เพียงไม่นานเค้ากับรู้สึกเหมือนถูกกระชากกับอะไรสักอย่างแล้วทุกอย่างก็มืดดำไป
"แค่กๆ..รู้สึกเจ็บไปทั้งตัวเลย"
งุบงับๆ..
"ทีนี้มันที่ไหน..ทำไมเหมือนห้องเก็บของเลย"
งุบงับๆ…
"อึก..อะไรกันทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรไต่เลยละ"
งุบงับๆๆ..
ร่างเด็กที่กำลังถูกฝูงแมลงตัวอ่อนหลายสิบตัวทับร่างจนท่วมพวกมันจับตัวเป็นกลุ่มก่อนใหญ่ได้สักพักแล้วตอนนี้พวกมันต้องการไออุ่นความร้อนจากร่างกายมนุษย์ผู้นี้โดยพวกมันตอบแทนคือการรักษาบาดแผลสาหัสคืนให้และกำลังสร้างรังอีกด้วย
"หืมม..ตัวอ่อนผึ้งนิน่าทำไมตัวใหญ่ขนาดนี้"
โชคจับพวกมันออกจากหน้าเค้าตัวหนึ่งมันสายตัวดิ้นไปมาชวนขนลุกแต่น่าเสียดายโชคคนนี้นั้นไม่เคยกลัวสัตว์รวมไปถึงพวกแมลงอีกด้วยไม่งันเค้าจะดูแลสวนสัตว์ได้หรออับจนจวนต้องทำการให้อาหารสัตว์เองยังทำมาแล้ว
แต่เหมือนมีเสียงคนเดินมาทางนี้ดังขึ้น
"นี้คุโรเนะ.."
"ขอรับท่านมาทาทาบิ"
"เรามาเลี้ยงเจ้ามนุษย์นี้เถอะนะ"
"แมลงตัวนั้นหรอขอรับ"
"ใช่.."
"ไม่ขอรับ"
Comments (0)
See all