ตอนที่2

ปีศาจตรงหน้ายิ้มแสยะใบหน้าสวยๆเปลี่ยนเป็นหน้าภูตผีที่แสนน่ากลัวมันฉีกกระชากชุดของร่างเล็กออกจนเปลือยกายก่อนจะเตรียมคร่อมร่างเล็ก

"อย่า!!อย่าาาอ๊ากกก!!"

สวบ!!.

"อ่าา..ดี.."

ร่างกายเล็กของเด็กน้อยกรี๊ดร้องลั่นราวจะขาดใจเมื่อเค้าต้องพบกับร่างปีศาจร้ายจับร่างกายเค้ายัดอวัยวะเพศขนานใหญ่ทิ้มแทงเข้ามายังร่างกายอันเล็กของเค้า..ปากพูดไม่ออกลิ้นจุกปากท้องที่ป่องนูนเด็ดชัดและน่ากลัว

สวบบบๆๆ..

เพียงร่างสวยปีศาจแสยะยิ้มคร่อมร่างเด็กน้อยเริ่มขยับเข้าออกภายในร่างด้านใต้อย่างบ้าคลั่ง..เพียงไม่นานร่างเล็กก็สินใจในทันที..

อ็อกก..ปึก!!.สวบ..

"อ่าว..ขาดใจตายแล้วหรือ.."

ร่างสวยถอดแท่นกลางขอตนออกอย่างหงุดหงิดก่อนจะจิกผมเด็กน้อยจนตัวลอยติดมือขึ้นมามองใกล้ๆพบว่าดวงตาสีดำผมสีน้ำเงินเข้มนั้นก็น่ารักน่าชังดีเสียแต่ว่าตายง่ายเกินไป

"ข้าเกลียดเสียจริงพวกใจเสาะ"

ว่าจบร่างสวยกระชากหน้าเด็กน้อยเงยขึ้นแล้วใช้ฟันแหลมคมกัดเข้าคอจนจมเขี้ยวปล่อยพิษพาหะและเชื้อกระตุ้นการเต้นของหัวใจให้กับมาเต้นอีกครั้งแลกมาด้วยชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์อีกตลอดกาล

"ตื่นมาคราวนี้เจ้าก็จะตายมิได้อีก..หึหึ"

กล่าวจบร่างสวยก็ลุกออกไปจากเตียงปล่อยให้ร่างเล็กนอนตายคากองเลือดที่ผสมสีพิษดำค่อยๆไหลนองตามที่นอนทำให้แมลงน้อยใหญ่ค่อยๆรวมตัวดื่มกินกองเลือดที่ตกตามพื้นรวมกันทับร่างกายจนมิด

งุบงับๆๆ..

ภายในจิตวิญญาณดวงเล็กลอยล่องบินออกไปอย่างรวดเร็วหลังจากเห็นภาพการตายของตนอีกไม่นานตนจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งดังเช่นปีศาจไม่ได้เวียนว่ายตายเกิดอีก..เค้าต้องหนี!!

"ไม่ข้า..ไม่อยากกลับไป..ข้าไม่อยากมีชีวิตอีกแล้ว."

"ใครก็ได้..ใครก็ได้ช่วยข้าที..ใครก็ได้..ร่างกายนั้นมันสกปรก!!ม้ายยย!!."

"ใช่ ข้าต้องหาดวงจิตแทนเข้าร่างข้า ใช่ คนแทนข้าอย่างน้อยข้าต้องได้ไปเกิดใหม่!!แต่ข้าต้องรีบหา.."จิตวิญญาณนั้นคือเด็กน้อยที่เพิ่งตายไม่นานรวมถึงสภาพจิตใจที่บิดเบี้ยวล่องลอยออกไป

ณ.ที่พิภพแห่งหนึ่ง

00:03นาที

สวนสัตว์ประจำเขตขนาดย่อม

สวนสัตว์เขตสัตว์ป่าอันตราย..ภายในประเทศไทยแห่งหนึ่งที่ตั้งกิจการมา2ปีกำลังปิดตัวลงเนื่องจากเจอปัณหาทางเศรษฐกิจในสังคมไทยเงินหมุนเวียนไม่เพียงพอจนต้องมีหนี้นอกระบบมาเกี่ยวข้องและการทวงหนีหฤโหดจึงเกิดขึ้น

"เงินคืนนายกูยังไม่มีแล้วคิดจะมายืมอีกนะไอ้แก่!!"

"ผมยืมแค่2แสนแต่ดอกเบี้ยคุณมันแพง!ไป"

"มึงกล้าเถียงพวกกูหรอวะ"

"ตอนนั้นเราไม่ได้ตกลงกันแบบนี้..คุณไปฟ้องผมเอาสิ"

ร่างชายสูงวัยอายุราวๆ50ต้นๆกำลังถูกจับให้หน้าก้มลงบ่อจระเข้20ตัวที่รออยู่เบื้องล่างเค้าถูกนายทุนหนี้นอกระบบด่าสาดเสียดสีทุกอย่างเนืองจากเค้าหาเงินไม่ทันเวลาที่กำหนดจึงต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้

เงินสองแสนเค้านายบุณโชคคนนี้สามารถคืนได้อยู่แล้วเสียแต่พวกมันเล่นบวกค่าดอกเบี้ย3เท่าแบบนี้เค้าส่งดอกกี่รอบก็ไม่ถึงยอดสะที!ลูกน้องรับเงินแทนนายกินหมดเงินไม่ถึงนาย นายมันเลยสั่งเก็บผมสัสหมา!!อยากได้คืนก็ขึ้นศาลเลย

"ไม่วะ พวกกูขอชีวิตมึงแทนละกัน"

"พวกมึง!!"

"ครอบครัวมึงก็ตามไปเร็วๆนี้แหละ!"

"ไม่!!"

ตูมมมม!!อ๊ากกกก!!..ชะ..ช่วย"

งับบบบ!!ตูมมมม!!

"ว่ายน้ำเล่นกับน้องเข้ไปนะคุณโชคฮ่าๆๆ!"

เงาร่างสูงของเล่าผู้ร้ายมองร่างชายอายุ50ว่ายตะเกียกตะกายตะโกนบอกให้ช่วยไม่นานก็ถูกจระเข้กลุ่มใหญ่ลากลงไปกินในน้ำไปด้านล่างอย่างโหดร้ายพวกมันกัดกินร่างกายของเค้าจนขาขาดแขนขาดรวมไปถึงหมุนยื้อแย่งชิงเศษเนื้อจากร่างกายของเค้าจนขาดเป็นชินๆ..

จบชีวิตนักธุรกิจที่รุ่งโรจน์ที่ล้มละลาย..ข่าวหน้าหนึ่งคงจะโพรส์ลงเฟสบุ๊คแน่ๆพรุ่งนี้ถ้าเหลือเศษซากของร่างกายเค้า

ดวงวิญญาณขอเค้าได้แต่ยืนจ้องร่างกายถูกถวายเป็นอาหารไอ้เข้เรียบร้อยส่วนเค้าได้แต่ยืนมองน้ำตาไหลเค้ายังไม่อยากตาย เค้ายังอยากกลับไปมีชีวิตอยู่..

"พวกมึงฆ่ากูทำไม?"

เค้าไม่โกรธพวกสัตว์แต่เค้าโกรธและแค้นมนุษย์ที่โยนร่างเค้าลงบ่อจระเข้โดยปกติแล้วสัตว์ป่าในสวนสัตว์แห่งนี้ล้วนรักเค้าพวกมันเหมือนลูกๆของเค้าและรวมไปถึงจระเข้บ่อนี้เช่นกัน

แต่เนื่องด้วยความหิวที่อดอาหารหลายวันพวกมันคงจะทำไปโดยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดจึงทำให้พวกมันกัดกินร่างกายของโชคอย่างโหดร้ายแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้อิ่มท้องทั้งหมดหรอก

ร่างกายที่ยืนมองร่างด้วยความอาลัยอาวรณ์อยากกลับไปมีชีวิตอีกครั้งต่อให้แลกด้วยอะไรก็ตามเค้าจะไม่ทำผิดแบบนี้อีกทว่า..

ช่วยข้าที..

เจ้านะ..เจ้าอยากมีชีวิตอยู่..ใช่ไหม..

"อยาก"

งันดีช่วยใช่ชีวิตแทนข้าที!!..เร็วมันจะไม่ทันเวลาแล้ว

"อืม..มีชีวิต"

พรึ่บ!!

โชคชายอายุ50หันมองแสงสีขาวรูปร่างบิดเบี้ยวโยกเยกมันพูดกับร่างเงาวิญญาณผีเช่นเค้ามันลอยอยู่ตรงหน้าไปมาเค้ายังอ้าปากพูดไม่จบมันพุ่งมาทะลุใส่ร่างกายของเค้า

ก่อนที่โชคจะรู้สึกโวงๆสะเองแต่เพียงไม่นานเค้ากับรู้สึกเหมือนถูกกระชากกับอะไรสักอย่างแล้วทุกอย่างก็มืดดำไป

"แค่กๆ..รู้สึกเจ็บไปทั้งตัวเลย"

งุบงับๆ..

"ทีนี้มันที่ไหน..ทำไมเหมือนห้องเก็บของเลย"

งุบงับๆ…

"อึก..อะไรกันทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรไต่เลยละ"

งุบงับๆๆ..

ร่างเด็กที่กำลังถูกฝูงแมลงตัวอ่อนหลายสิบตัวทับร่างจนท่วมพวกมันจับตัวเป็นกลุ่มก่อนใหญ่ได้สักพักแล้วตอนนี้พวกมันต้องการไออุ่นความร้อนจากร่างกายมนุษย์ผู้นี้โดยพวกมันตอบแทนคือการรักษาบาดแผลสาหัสคืนให้และกำลังสร้างรังอีกด้วย

"หืมม..ตัวอ่อนผึ้งนิน่าทำไมตัวใหญ่ขนาดนี้"

โชคจับพวกมันออกจากหน้าเค้าตัวหนึ่งมันสายตัวดิ้นไปมาชวนขนลุกแต่น่าเสียดายโชคคนนี้นั้นไม่เคยกลัวสัตว์รวมไปถึงพวกแมลงอีกด้วยไม่งันเค้าจะดูแลสวนสัตว์ได้หรออับจนจวนต้องทำการให้อาหารสัตว์เองยังทำมาแล้ว

แต่เหมือนมีเสียงคนเดินมาทางนี้ดังขึ้น

"นี้คุโรเนะ.."

"ขอรับท่านมาทาทาบิ"

"เรามาเลี้ยงเจ้ามนุษย์นี้เถอะนะ"

"แมลงตัวนั้นหรอขอรับ"

"ใช่.."

"ไม่ขอรับ"