ตอนที่3

แมลงในมือดิ้นไปมาตัวอ่อนสีขาวขยับดุกดิ๊กสีขาวนวนหัวดำกลมมวนปากขยับยุบยับแดงๆดำๆยืดออกมาลวนสยองร่างบางจับออกหน้าแล้วโยนทิ้งไปไกล

"ที่นี้..."

ตึกตัก..

"ที่ไหนกัน.."

ตึก..ตึก..

"เหมือนเราอยู่ต่างที..ต่างทางหรือเปล่านะ.."

.

..

"น๊าาา..คุโรเนะ ข้าขอร้องง~"

"ไม่..."

"ทำไม!"

"ไม่ก็คือไม่ขอรับ.."

เสียงเท้ากำลังตรงเข้ามาในนี้..ร่างบางได้นอนฟังเสียงสนทนาของใครบ้างคนอย่างงุงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพยายามนอนประติดประต่อเรื่องราวเสียงถกเถียงกันเริ่มดังขึ้นจากนั้นก็เริ่มเงียบลง

"ขะ..ข้า.จะออกไปข้างนอก!ถอยไป"

"เฮ่อ..ได้..ถ้ามันยังไม่ตาย "

"หึ..คุโรเนะ~ใจดีที่สุดเลย~"

เสียงบุคคลที่มากกว่า1พวกกำลังเดินเข้าภายในนี้ร่างบางได้ยินเสียงฝีเท้าขยับมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆไหนเสียงโต้ตอบกันตลอดทางจนมาหยุดทำให้ร่างบางรีบหลับตาแกล้งหลับเพียงไม่นานเจ้าแมลงตัวเล็กตัวน้อยก็ไต่เกาะอีกครั้ง

กึ๊กก...แอ๊ด..

"นี้ๆ..ดูสิเหมือนเด็กๆจะชอบเด็กคนนี้นะ!"

"เหอะ. มันเหมาะเป็นอาหารมื้อเย็นนี้มากกว่าขอรับ"

"ข้าอยากได้สัตว์เลี้ยงเพิ่มจะได้ช่วยดูแลเด็กๆ!"

"เฮ่ออ..."

ร่างบางของที่กำลังแกล้งหลับอยู่รู้สึกสายตาสองคู่จ้องมองมายังตน โชคในร่างแสนปวดร้าวจากการนอนบนพื้นแข็งเวลานานๆเค้าเริ่มทนไม่ไหวไหนจะรู้สึกแย่จากพวกแมลงตัวอ่อนที่พากันขนเพื่อนๆมาเพิ่มขึ้นเยอะเกินจะนอนต่อไปได้

"หะ..หนัก..เหนียว.."

"โอ๊ะ..ยังไม่ตายฮะๆๆ..ดูสิคุโรเนะๆ"

"เหอะ..ขอรับ น่าจะตายไปแล้วแท้ๆ"

"ก็ข้าทำให้เป็นอมตะแบบเจ้าแล้วไง คริกๆ"

"......."

"อะ..อมตะ?"

โชคมองคนตรงหน้าอย่างงุนงงก่อนจะมองบุคคนตรงหน้าทั่งสองสลับไปมาเค้าค่อยๆขยับตัวช้าๆเหมือนกับว่าตอนนี้เค้าปวดหัวและปวดไปทั้งตัวและพยายามนั่งนิ่งด้วยร่างกายที่อ่อนปวกเปียกก็เหมือนจะวูบไปมาไม่ลืมปัดแมลงที่กลิ้งหล่นตกกันเป็นกอง

"เฮ้..อย่าทำพวกเค้าแรงสิ!.."

"หืม..อ่าโทษครับ

"โถ่ลูกๆข้า"

"ทำไมเจ็บเหมือนจะตายได้เลย"

"ก็นายตายมาแล้วไงละ เคนจัง"

"เคน?..จัง"

"ใช่..ต่อไปนี้ นายชื่อเคนไงละลืมชื่อเก่าตัวเองสะแล้วก็ไม่ต้องคิดจะฆ่าตัวตายละ นายตายได้ก็ต่อเมื่อผมตายไปก่อนเท่านั้น"

"....."

"ถ้ารู้สึกตัวแล้วก็รีบลุกๆมาช่วยข้าทำอาหารให้นายท่านได้แล้วเจ้าแมลง "

"เฮ่อ คุโรเนะ เค้าเพิ่งพื้นคืนชีพนะใช้แรงมากไม่ได้อย่าใจร้ายได้ไหม"

"ชิ!ตามสบายเลยขอรับนายท่านมาทาทาบิระวังมันจะได้ใจเพราะท่านให้ท้ายมันเช่นนี้ งันกระผมขอตัว"

ปังงง!!

ร่างสูงลุกขึ้นพร้อมแสดงท่าทีไม่พอใจออกไปจากห้องลับของเจ้านายเหลือเพียงร่างสวยกับร่างบางที่นั่งคุยกันเท่านั้นพร้อมกับแมลงตัวเล็กมากมายเริ่มขยับเข้าหาร่างสวยอย่างออดอ้อน ทั้งๆทีมันล้วนน่าสยอดสยอง

"หุหุ.. คุโรเนะหึงข้า แน่ๆเลยเจ้าว่าไหมเคนจัง"

"ผมเป็นผู้ชาย"

"ข้าก็ผู้ชายแต่ข้าอยากเรียกแบบนั้นเจ้าจะขัดหรอ?"

"มะ..ไม่ครับ"

"เอาละ..ข้าก็ต้องขอโทษด้วยที่เผอข้าเจ้าตายเช่นกัน"

"คะ..ครับ"

"คริกๆเจ้าอาจจะหลงลืมไปบ้างก็ช่างมันเถอะ เอาละต่อแต่นี้เจ้าต้องมีหน้าที่ช่วยคุโรเนะดูแลบ้านหลังนี้พร้อมปกป้องข้ากับเด็กๆเข้าใจไหม?"

"คือ..ผม ยังสับสนอะไรหลายๆอย่างอยู่เลยครับ"

"เฮ่อ ตอบข้ามาก็พอ ข้าคือเจ้าชีวิตเจ้านะเจ้าเด็กซื้อบื้อ"

"ครับ"

"ก็แค่นั้น เอาละเจ้านอนต่อก็ได้ถ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วก็ออกไปช่วยคุโรเนะก็ได้นะ"

"....."

ร่างสวยที่หลังจากพูดจบก็ลุกขึ้นค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างจากมนุษย์ที่แสนสวยกลายเป็นอสูรกายที่แสนน่ากลัวมันรูปร่างคล้ายผึ้งตัวใหญ่ยักษ์สีขาวหรือตัวต่อที่น่ากลัวมันค่อยๆเดินข้ามหัวของโชคที่นั่งช็อกไปช่วงหนึ่ง ไปหามุมอับอยู่ทางกลางเหล่าตัวอ่อน

"เอาละเด็กๆข้ามาแล้ว"

เสียงสนทนาจากผึ้งยักษ์สีขาวกล่าวออกมาพวกลูกตัวอ่อนพากันขยับเข้าหามุมที่ผึ้งใหญ่อย่างรวดเร็วพวกมันแย่งกันเบียดเสียดกันเพื่อไปหานางพญาจนรวมกันเป็นกองเดียว

งิ้วว..งิ้ว..

โชคในร่างเคนที่มองตามเหล่าตัวอ่อนทั่งหลายที่กระดึ๊บไปหาเจ้าปีศาจนั้นอย่างโหยหาความอบอุ่นปานขาดใจและดูเหมือนมีตัวสุดท้ายที่สุดมันตัวเล็กและช้าสุดอยู่ด้วยที่กำลังไต่ไปตามเพื่อนแต่เหมือนจะไม่ทันตัวอื่นดูแล้วจะตายแลไม่ตายแลอยู่แล้ว

งิ้วว..งิ้วว..

โชคมองเจ้าตัวอ่อนสีขาวนวนตัวยวนน่าขนลุกที่ช้าสุดมันเป็นตัวที่เค้าปัดตกไปกองกับพื้นสะด้วยซึ่งคิดว่ามันช่างกลัวเกินกว่าจะจับมันขึ้นมาได้เพียงแต่มองเท่านั้น

"อ่อ..เจ้าเอาเค้าไปได้นะเคนจัง..ข้าจะนอนซักพัก ให้เค้าอยู่ใกล้ๆเจ้าก็พอเค้าอาจตายได้ถ้าไม่ได้รับความอุ่บอุ่นฝากด้วยนะ"

"....."

เค้าน่าจะปัดมันไปไกลๆ

งิ้ว..หมับ!!.

สุดท้ายโชคหรือเคนในร่างใหม่ก็ได้จำใจเก็บเจ้าแมลงตัวอ่อนมาไว้ในมือแล้วเดินออกไปหาอะไรทำเค้ายังไม่ได้สำรวจที่นี้เค้ายังต้องเรียนรู้อีกเยอะ

พอออกมาจากห้องลับก็มาพบห้องพักสุดแสนสวยงามมีของตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่นเยอะแยะมากมายชวนคิดว่าโชคอาจหลงมิติมากก็เป็นได้

"คนละยุคหรือเปล่านะ "

งิ้ว..งิ้วว..

"พูดไม่รู้เรื่อง.."

"งิ้ววววว"

พอเดินมาอีกซักพักออกมาจากห้องเจ้านายคนใหม่เค้าก็เริ่มสำรวจสถานที่มากขึ้นจนเดินมาเรื่อยมาเจอร่างสูงที่กำลังทำอาหารอยู่ดูเหมือนเค้าทำไก่ย่างตัวใหญ่มากย่างเตาถ่านแบบโบราณเสียเหลือเกิน

ร่างสูงที่ยืนหันหลังนั่งกำลังดังไฟใส่เตาขะมักเขม้นและเชี่ยวชานเคนที่ยืนนิ่งๆไม่รู้จะทำอะไรได้แต่ยืนมองอย่างทำตัวไม่ถูกเลย

"เจ้าแมลงถ้าเจ้าว่างหนัก ไปเอาผ้ากองนั้นไปสักสะ!"

"คะ ครับ"

"งิ้วว..งิ้วว.."

"ชิ ทำเป็นไหม!"

"มีถังซักไหมครับ?"

"ไม่มี!เจ้าต้องขนผ้าพวกนั้นใส่นะกล้าลงเข้าไปแม่น้ำทางด้านล่างเขานั้นเอง ไปได้แล้ว!"

"......"

งิ้วว..งิ้วว..

"ข้าใจดีจะตายทำแค่นี้เองอยากจะอยู่ที่นี้ก็หัดทำตัวให้เกิดประโยชน์สะ"

"ครับ.."