ตอนที่4

"แฮ่..แฮ่.."

"เอาจริงๆมันไกลขนาดนี้เลยหรอ?"

"งิ้วว!".

ร่างบางที่เริ่มเดินถือตะกล้าผ้าลงจากเขามายังตามทางที่ขาดๆหายๆใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเดินลัดเลาะตามทางต้นไม้กว่าจะลงมาได้เค้าพยายามอย่างมากที่ค่อยๆลงจากเขามาหลงทางก็มีเดินมั่วก็บ่อย

 เดินไปเริ่มออกปากบ่นไปมากขึ้นๆเค้าไม่ได้อยู่ในยุคกันดารขนาดนี้เค้าอยู่ในยุคเทคโนโลยีที่พัฒนามากขึ้นแล้ว

กลายเป็นว่าเค้ากับถูกช่วยโดยแมลงตัวเล็กที่เค้าตั้งชื่อใหม่ว่างิว เพราะมัาร้องเสียงแปลกๆแบบนี้ ที่น่าแปลกใจมากกว่าคือเค้าเริ่มคุยกับมันรู้เรื่องจากการเดินวนในป่าดูเหมือนเค้าคงมีวุ้นแปลภาษาหรือเปล่านะ

หลายชั่วโมงต่อมา..

"เจอแล้วว.."

งิ้วววว~

ตุบ..

ร่างบางวางตะกล้าลงอย่างเหนื่อยหอบเค้าเดินหลงในป่าเค้าหลายชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมายฟังเสียงเจ้าแมลงร้องงิ้วๆใส่หลายประโยค

"สบายจังนะ.."

"งิ้วว..งิ้ว.."

"นึกถึงสมัย2020น่าจะมีเครื่องทุ้นแรงคงจะสบายกว่านี้"

"งิ้วว?"

"เอ่อแค่บ่นนะ งิวนอนในตะกล้าดีๆเดียวกลิ้งตก"

งิ้วว!!~

"หวังว่าแกคงไม่ขาดความอบอุ่นตายก่อนนะ"

งิ้วว..

เคนได้อุ้มตะกล้าผ้าไปเดินเข้าใกล้แม่น้ำตรงหน้าเค้าเริ่มไปหาที่นั่งใกล้ๆแม่น้ำเค้าจับไอ้แมลงตัวเล็กไว้บนไหล่

"เราจะต้องซักยังไงละ แช่น้ำอย่างงี้หรอ"

"งิ้วว.."

"แล้วผงซักผ้า?"

"งิ้ว?"

"อ่าลืมไปมันไม่มี ทำไงดีละ?"

"งิ้ววว.."

"สะบัดแรง?"

"งิ้ววว!!"

"งันจุมน้ำแล้ว..อึบ!"

พรึบบ!!ซ่า!!

"......"

"..."

จ้ม...

ทั้งคนทั้งแมลงเหมือนจะเจอสถานการณ์การสะบัดพาดน้ำสาดกระเด็นใส่เต็มตัวด้วยที่ผ้าผืนใหญ่ทำให้เคนสะบัดไม่ขึ้นแต่พอสะบัดขึ้นกับเป็นว่าน้ำกระเด็นใส่แทน

"เปียก..ทำไงดี ผมไม่มีแรงขนาดนั้น"

"งิ้ววววววๆงิ้วว!!.."

"อย่าเพิ่งโกรธดิ..เดียวลองอีกที"

หมับ..

พรึบบ!!ซ่าาา!!"

"......"

"..."

อีกรอบที่สองที่น้ำได้ชะโลมไปทั่วร่างทั่งคนและแมลงแต่รอบนี้หนักหน่อยพวกเค้าเหมือนได้อาบน้ำไปแล้ว

งิ้วววววว!!...

"ฮะๆ.เอาใหม่อีกรอบสะบัดแบบแรงๆนี้ใช่ไหม?"

"..."

เคนพยายามกันใจนึกถึงตอนสะบัดผ้าตากสมัยเด็กๆเค้าพยายามนึกว่าน่าจะสะบัดแรงๆและต่อเนื่องคงจะดีกว่าที่ชุ่มน้ำแช่แบบนี้

พรึบบๆๆๆ… พรึบพรับๆฟิ้วว..

"งิ้วววT^T"

"ก็ไม่ยากแต่ปวดแขนเหมือนกันนะทำแบบนี้"

"งิ้ว!.."

"ครั้งแรกนี่เดียวฝึกไปก็เป็น แต่แบบนี้ผ้าสะอาดจริงหรอ?"

"งิ้ววววว"

"ครับๆรีบทำแล้ว

งิ้ววววว!

 "เฮ่อ ครับรู้แล้วครับ!"

กว่าจะทำภารกิจซักผ้าเสร็จพวกเค้าต้องเดินทางขึ้นเข้ากลับทางเดิมซึ่งจากปวดมือก็ต้องมาปวดขาเพราะทางขึ้นเขามันสูงชันแทบเหนื่อยหอบกันไปข้าง

ไหนจะเดินโซเซกันแทบหอบจนมาถึงบ้านเค้าก็ต้องมาเจอกับคุโรเนะที่ยืนตอบรับแบบไม่เป็นมิตรเค้ายืนถือดาบรอหน้าบ้านเลย

"เหนื่อยจัง.."

"งิ้ววว.."

"ช้า!เจ้าไปซักผ้าหรือไปหนีเล่นเที่ยวกันดูสิเกือบบ่ายกว่าๆแล้ว!"

"พวกผมหลงทางครับ.."

"ผ้าก็ยังไม่ทันตาก รีบๆไปตากแล้วรีบกินข้าวอืดอาดยืดยาด!"

"เฮ่อ..ครับ"

"งิ้วววว.."

"ชักช้าไร้ประโยชน์สินดีถ้าไม่ติดว่ามีนายท่านช่วยละก็ ข้าฆ่าเจ้าทิ้ง"

"....."

เคนที่ตอนนี้อยากนั่งพักเหนื่อยเต็มแก่มือไม้สั่นสะท้านไปหมดคล้ายคนจะเป็นลมในอดีตเค้าทำงานหนักมากนะแต่ไม่รู้ทำไมร่างกายนี้ช่างอ่อนแรงเสียเหลือเกิน

"คงมีแต่พลังใจสินนะ..เอาละรีบทำรีบเสร็จ"

"งิ้ว..งิ้วว.."

"ช่างเถอะงิว"

"งิ้ววว"

"ไม่เป็นไรข้าไหว ราวผ้าอยู่ไหนเอ่อนั้นเอง"

ร่างบางค่อยๆเอาผ้าไปตากแม้ตอนนี้เค้าจะเหนื่อยจนยืนไม่อยู่แล้วก็ตามภายในใจสั่นสะเทือนกับความเหนื่อยล้าเค้าต้องปรับสภาพร่างกายอีกเยอะ

เคนโยนผ้าใส่ราวสูงจากตัวเองเริ่มทีละผืนทีละผืนกว่าจะ คลี่ผ้าที่ตากไว้แล้ววนตากกับผืนใหม่ใช้เวลานานโขอยู่เหมือนกัน

"ในยุคเค้าไม่มีกฏหมายใช้แรงงานเด็กเลย"

"งิ้ว?"

"เปล่าแค่พูดไปงั้นแหละ "

ร่างบางจัดการตากผ้าครบแล้วค่อยพาร่างอันแสนเหนื่อยล่าของตัวเองเข้าไปในบ้านที่ตอนนี้มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงน้ำมันที่วางทิ้งไว้พร้อมอาหารเล็กน้อย

"มันจะค่ำแล้ว"

"งิ้ววว"

เคนนั่งกินข้าวกับเจ้าตัวเล็กตรงทางเดินใกล้ติดที่ทำครัวเค้าไม่เคยกินข้าวมือเปล่าเลยแต่พอจะนึกภาพออกได้ ถึงมันจะยุ่งยากไปหน่อยแต่เค้าหิวเกินกว่าจะสนใจ

"กินไหม?.."

"...."

"หื้มงิวไม่กินหรอ?"

"งิ้วว"

"อ่าโอเคร..งันกินหมดนะ"

"งิ้วว"

เงาดำจากทางด้านหลังก็เดินเข้ามาใกล้ร่างบางหันกับไปกับพบร่างสูงที่ยืนอยู่พร้อมถุงผ้าและของอีกเล็กน้อย

"นายท่านบอกให้เจ้านอนได้แค่ตรงมุมนี้เฉพาะวันนี้เท่านั้นพรุ่งนี้เจ้าต้องออกไปนอนข้างนอก.."

"ทำไมละครับ!.."

"ทำไมนะหรอ?"

"ข้าเกลียดเจ้าไงละ เจ้าเสนียดจัญไร!"

"เอาไป!"

ตุบ..

ร่านที่ร่างสูงคุโรเนะโยนถุงผ้าและของต่างๆให้เคนอย่างแรงแต่ดีที่เค้ารับทันแต่ถึงอย่างนั้นก็ได้รับบาดเจ็บ

"ทำไมถึงเกลียดกันขนาดนั้นนะ.."

"...."

"นอนเถอะงิว"

"งิ้วว.."

"ไม่เป็นไร"