ตอนที่4
"แฮ่..แฮ่.."
"เอาจริงๆมันไกลขนาดนี้เลยหรอ?"
"งิ้วว!".
ร่างบางที่เริ่มเดินถือตะกล้าผ้าลงจากเขามายังตามทางที่ขาดๆหายๆใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเดินลัดเลาะตามทางต้นไม้กว่าจะลงมาได้เค้าพยายามอย่างมากที่ค่อยๆลงจากเขามาหลงทางก็มีเดินมั่วก็บ่อย
เดินไปเริ่มออกปากบ่นไปมากขึ้นๆเค้าไม่ได้อยู่ในยุคกันดารขนาดนี้เค้าอยู่ในยุคเทคโนโลยีที่พัฒนามากขึ้นแล้ว
กลายเป็นว่าเค้ากับถูกช่วยโดยแมลงตัวเล็กที่เค้าตั้งชื่อใหม่ว่างิว เพราะมัาร้องเสียงแปลกๆแบบนี้ ที่น่าแปลกใจมากกว่าคือเค้าเริ่มคุยกับมันรู้เรื่องจากการเดินวนในป่าดูเหมือนเค้าคงมีวุ้นแปลภาษาหรือเปล่านะ
หลายชั่วโมงต่อมา..
"เจอแล้วว.."
งิ้วววว~
ตุบ..
ร่างบางวางตะกล้าลงอย่างเหนื่อยหอบเค้าเดินหลงในป่าเค้าหลายชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมายฟังเสียงเจ้าแมลงร้องงิ้วๆใส่หลายประโยค
"สบายจังนะ.."
"งิ้วว..งิ้ว.."
"นึกถึงสมัย2020น่าจะมีเครื่องทุ้นแรงคงจะสบายกว่านี้"
"งิ้วว?"
"เอ่อแค่บ่นนะ งิวนอนในตะกล้าดีๆเดียวกลิ้งตก"
งิ้วว!!~
"หวังว่าแกคงไม่ขาดความอบอุ่นตายก่อนนะ"
งิ้วว..
เคนได้อุ้มตะกล้าผ้าไปเดินเข้าใกล้แม่น้ำตรงหน้าเค้าเริ่มไปหาที่นั่งใกล้ๆแม่น้ำเค้าจับไอ้แมลงตัวเล็กไว้บนไหล่
"เราจะต้องซักยังไงละ แช่น้ำอย่างงี้หรอ"
"งิ้วว.."
"แล้วผงซักผ้า?"
"งิ้ว?"
"อ่าลืมไปมันไม่มี ทำไงดีละ?"
"งิ้ววว.."
"สะบัดแรง?"
"งิ้ววว!!"
"งันจุมน้ำแล้ว..อึบ!"
พรึบบ!!ซ่า!!
"......"
"..."
จ้ม...
ทั้งคนทั้งแมลงเหมือนจะเจอสถานการณ์การสะบัดพาดน้ำสาดกระเด็นใส่เต็มตัวด้วยที่ผ้าผืนใหญ่ทำให้เคนสะบัดไม่ขึ้นแต่พอสะบัดขึ้นกับเป็นว่าน้ำกระเด็นใส่แทน
"เปียก..ทำไงดี ผมไม่มีแรงขนาดนั้น"
"งิ้ววววววๆงิ้วว!!.."
"อย่าเพิ่งโกรธดิ..เดียวลองอีกที"
หมับ..
พรึบบ!!ซ่าาา!!"
"......"
"..."
อีกรอบที่สองที่น้ำได้ชะโลมไปทั่วร่างทั่งคนและแมลงแต่รอบนี้หนักหน่อยพวกเค้าเหมือนได้อาบน้ำไปแล้ว
งิ้วววววว!!...
"ฮะๆ.เอาใหม่อีกรอบสะบัดแบบแรงๆนี้ใช่ไหม?"
"..."
เคนพยายามกันใจนึกถึงตอนสะบัดผ้าตากสมัยเด็กๆเค้าพยายามนึกว่าน่าจะสะบัดแรงๆและต่อเนื่องคงจะดีกว่าที่ชุ่มน้ำแช่แบบนี้
พรึบบๆๆๆ… พรึบพรับๆฟิ้วว..
"งิ้วววT^T"
"ก็ไม่ยากแต่ปวดแขนเหมือนกันนะทำแบบนี้"
"งิ้ว!.."
"ครั้งแรกนี่เดียวฝึกไปก็เป็น แต่แบบนี้ผ้าสะอาดจริงหรอ?"
"งิ้ววววว"
"ครับๆรีบทำแล้ว
งิ้ววววว!
"เฮ่อ ครับรู้แล้วครับ!"
กว่าจะทำภารกิจซักผ้าเสร็จพวกเค้าต้องเดินทางขึ้นเข้ากลับทางเดิมซึ่งจากปวดมือก็ต้องมาปวดขาเพราะทางขึ้นเขามันสูงชันแทบเหนื่อยหอบกันไปข้าง
ไหนจะเดินโซเซกันแทบหอบจนมาถึงบ้านเค้าก็ต้องมาเจอกับคุโรเนะที่ยืนตอบรับแบบไม่เป็นมิตรเค้ายืนถือดาบรอหน้าบ้านเลย
"เหนื่อยจัง.."
"งิ้ววว.."
"ช้า!เจ้าไปซักผ้าหรือไปหนีเล่นเที่ยวกันดูสิเกือบบ่ายกว่าๆแล้ว!"
"พวกผมหลงทางครับ.."
"ผ้าก็ยังไม่ทันตาก รีบๆไปตากแล้วรีบกินข้าวอืดอาดยืดยาด!"
"เฮ่อ..ครับ"
"งิ้วววว.."
"ชักช้าไร้ประโยชน์สินดีถ้าไม่ติดว่ามีนายท่านช่วยละก็ ข้าฆ่าเจ้าทิ้ง"
"....."
เคนที่ตอนนี้อยากนั่งพักเหนื่อยเต็มแก่มือไม้สั่นสะท้านไปหมดคล้ายคนจะเป็นลมในอดีตเค้าทำงานหนักมากนะแต่ไม่รู้ทำไมร่างกายนี้ช่างอ่อนแรงเสียเหลือเกิน
"คงมีแต่พลังใจสินนะ..เอาละรีบทำรีบเสร็จ"
"งิ้ว..งิ้วว.."
"ช่างเถอะงิว"
"งิ้ววว"
"ไม่เป็นไรข้าไหว ราวผ้าอยู่ไหนเอ่อนั้นเอง"
ร่างบางค่อยๆเอาผ้าไปตากแม้ตอนนี้เค้าจะเหนื่อยจนยืนไม่อยู่แล้วก็ตามภายในใจสั่นสะเทือนกับความเหนื่อยล้าเค้าต้องปรับสภาพร่างกายอีกเยอะ
เคนโยนผ้าใส่ราวสูงจากตัวเองเริ่มทีละผืนทีละผืนกว่าจะ คลี่ผ้าที่ตากไว้แล้ววนตากกับผืนใหม่ใช้เวลานานโขอยู่เหมือนกัน
"ในยุคเค้าไม่มีกฏหมายใช้แรงงานเด็กเลย"
"งิ้ว?"
"เปล่าแค่พูดไปงั้นแหละ "
ร่างบางจัดการตากผ้าครบแล้วค่อยพาร่างอันแสนเหนื่อยล่าของตัวเองเข้าไปในบ้านที่ตอนนี้มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงน้ำมันที่วางทิ้งไว้พร้อมอาหารเล็กน้อย
"มันจะค่ำแล้ว"
"งิ้ววว"
เคนนั่งกินข้าวกับเจ้าตัวเล็กตรงทางเดินใกล้ติดที่ทำครัวเค้าไม่เคยกินข้าวมือเปล่าเลยแต่พอจะนึกภาพออกได้ ถึงมันจะยุ่งยากไปหน่อยแต่เค้าหิวเกินกว่าจะสนใจ
"กินไหม?.."
"...."
"หื้มงิวไม่กินหรอ?"
"งิ้วว"
"อ่าโอเคร..งันกินหมดนะ"
"งิ้วว"
เงาดำจากทางด้านหลังก็เดินเข้ามาใกล้ร่างบางหันกับไปกับพบร่างสูงที่ยืนอยู่พร้อมถุงผ้าและของอีกเล็กน้อย
"นายท่านบอกให้เจ้านอนได้แค่ตรงมุมนี้เฉพาะวันนี้เท่านั้นพรุ่งนี้เจ้าต้องออกไปนอนข้างนอก.."
"ทำไมละครับ!.."
"ทำไมนะหรอ?"
"ข้าเกลียดเจ้าไงละ เจ้าเสนียดจัญไร!"
"เอาไป!"
ตุบ..
ร่านที่ร่างสูงคุโรเนะโยนถุงผ้าและของต่างๆให้เคนอย่างแรงแต่ดีที่เค้ารับทันแต่ถึงอย่างนั้นก็ได้รับบาดเจ็บ
"ทำไมถึงเกลียดกันขนาดนั้นนะ.."
"...."
"นอนเถอะงิว"
"งิ้วว.."
"ไม่เป็นไร"
Comments (0)
See all