ตอนที่5

ตอนเช้าแสนปวดตัวเท้าที่ยังไม่หายปวดตัวที่ยังไม่อยากขยับแต่ขยับทีร่างกายแทบปวดร้าวไปหมดเหมือนร่างกายปรับสภาพไม่ทันแล้วแสงสาดเข้ามาเป็นการเตือนว่าวันนี้เค้าต้องตื่นได้แล้ว

"อืมม..ปวดตัวชิบ"

"งิ้ววว!!"

"ลุกแล้วๆ"

ร่างบางที่นอนแมะค่อยๆขยับลุกขึ้นเค้านอนพื้นแข็งๆจนปวดหลังเหมือนกันตอนนี้เริ่มเช้าแล้วแต่ภายในบ้านหลังนี่หลับเงียบจนน่ากลัวบรรยากาศเหมือนกดดันจนน่าขนลุก

ทำให้เคนนึกถึงคำเมื่อคืนก่อนหน้านั้น..

ออกไป..

เรา..ควรออกไป..ดีไหม..

"เอาละ บ้างทีถ้าเราเดินตามแหละน้ำไปจะเจอหมู่บ้านก็ได้งิว"

"งิ้วว"

"ถ้าโชคดีอาจมีของกิน"

"งิ้ว!"

"เราไปกันเถอะ"

เคนลุกขึ้นพร้อมข้าวของที่หอบออกมาเค้าอยากอยู่ที่นี้ต่อแต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นคงไม่ตอนรับเค้ามากนั้นถึงแต่อีกคนนายท่านจะดูเป็นมิตรก็ตาม

"เราจะรอดไหมนะอย่างน้อยกินน้ำยังอยู่ได้หลายวัน"

งิ้ว!

"เราต้องเข้าสู่โหมดเอาตัวรอด!"

"งิ้ววว!!"

ร่างบางรีบลุกขึ้นเดินออกไปทางเค้าเข้ามาดูเหมือนจำเป็นต้องเดินลงจากเขาลูกนี้ลงไปทางแม่น้ำตามความคิดเล็กๆที่ศึกษามาอันน้อยนิด

เค้าคิดว่าอย่างน้อยใกล้น้ำมันจะมีอัตราส่วนที่จะรอดได้มากกว่าถ้าทางลงเข้าก็ถ้าจะเดินฝ่าเดินมั่วๆอาจตกเขาตายได้

ร่างบางเดินตามทางเก่าลัดเลาะไปเรื่อยๆอย่างเริ่มคุ้นชินเค้าได้หลงทางมาแล้วอาจจะจำทางไม่แม่นอย่างน้อยพวกกิ้งไม้หักๆพวกนี้ก็ทำให้เค้าเดินสบายกว่าตอนแรก

พอมาถึงจุดเดิมที่แม่น้ำที่เคนได้น้ำผ้ามาซักสภาพแหล่งน้ำยังถือว่าน้ำใส่และไม่ใช่น้ำนิ่งถ้างันเค้าต้องเลือกแล้วว่าจะไปต้นน้ำหรือปลายน้ำเป็นจุดหมายปลายทางที่จะไป

"ถ้าต้นน้ำก็น่าจะมีคนแต่มันอาจไกลไหนเราจะหมดแรงเดินไปอีกก็ได้"

"ถ้าไม่รีบก็จะค่ำอีก..ไม่รู้ว่าจะมีหมู่บ้านหรือเปล่าอีกด้วย"

"ดูกระเป๋าผ้าก่อนดีกว่าว่ามีอะไรบ้าง.."

งิ้ววว!!..

"อ่าวลืมแกสนิทเลยงิวอยู่ด้วยนิ"

"ดูก่อนสิในนี้มีอะไร"

พรึ่บ..

"อาหารของใช้ได้เล็กน้อย" 

จำพวกข้าวสารและเนื้อแห้งและผงขี้เถ่าที่ห่อใบไม้มีตะเกียงโบราณแต่ยังดีมีของจำพวกมีดขนาดเล็กที่ทำจากหินความประณีต 

และผิดคาดเค้าเจอตะเกียบไม้และถ้วยเครื่องปั่นที่แตกมาอย่างละ1นอกนั้นก็เป็นผ้าใช้ห้มนอนกับชุดคุมสีขาวๆ

" '.' เอิ่บบ..อื้มม"

"งิ้ววว?"

"เปล่า..คิดว่าทำไมเค้าถึงให้ของเยอะแปลกๆ"

"งิ้วว"

"อืมช่างเถอะ แต่มันหนัก อันไหนไม่จำเป็นคงทิ้งเอาละเสบียงอาหารเราพร้อมแล้วรีบๆเดินทางเถอะ"

ร่างบางกับสหายเอาของที่พังออกก่อนจะจัดเตรียมที่เริ่มเดินทางไปทิศทางต้นน้ำขณะนั้นเองที่เคนเริ่มเดินทางฝูงนกการ้องลั่นพร้อมกระพือปีกออกสู่ท้องฟ้า

กา..กา..กา..เดี้ยงแน่..เดี้ยงแน่กากา..กาาา

ปังง!!กาาาา!ตามๆกา

=__=

ลางไม่ดีหรือเปล่านะ..

"ไม่เราต้องเชื่อมั่น.."

หลังจากร่างบางตั้งใจจะเริ่มออกเดินทางจากจุดเริ่มต้นทางริมแม่น้ำไปเรื่อยๆเป็นเวลาหลายชั่วโมงโมงเวลาต่อมาพร้อมเหล่าการ้องตามไล่หลัง

กา..กา..กา..เดี้ยงแน่ เดี้ยงแน่ ตายแน่ไอ้หวังกาา!..

=___=

ในที่สุดร่างกายของร่างบางก็ต้องยอมแพ้ขาเค้าเริ่มก้าวไม่ออกร่างกายเริ่มถึงขีดจำกัดเคนว่างของลงทิ้งร่างกายลงพื้นพร้อมๆเกับเจ้าเพื่อนตัวเล็ก

แมะ!!..

"งิ้วว!"

"ตายแน่"

"เสียงอีกาไล่หลังมาตลอดแบบนี้น่าจะรอดยากสะแล้วละ"

"งิว!!"

"ขอพักหน่อยนะงิว"

กา..กา.ล้มแล้วๆ..

"งิวรู้น่าๆว่าเดียวมันค่ำ

"..."

แซ่กๆ

เสียงบ้างอย่างขยับในพุ่มไม้ทำให้เคนรีบลุกออกขึ้นมองไปยังต้นเสียงพบกิ้งก่าตัวเล็กออกมาทักทายเพียงเท่านั้นที่คลานออกมา

"กิ้งก่าเองงิว"

"งิ๊ว"

ฉึก!ปัก!

"งิ๊วว!!"

"เหี้ย!"

กิ้งก่าตัวนั้นถูกอาวุธบ้างอย่างคล้ายดอกธนูยิ่งเข้าอย่างจังต่อหน้าต่อต่าเคนและงิวก่อนจะมีเจ้าของผู้ยิงอาวุธออกมาจากต้นไม้ลงจากจุดดักซุมตัวแล้วเก็บกิ้งก่าไป

"ต้องล่าอีกเยอะเลยฮะ"

0.0"นะ นาย..คนๆสินะ"

-.-"อ้าวก็ใช่นะสิเห็นเป็นอะไรฟะ"

"ช่วยผมหน่อย! คือผมหลงทาง"

"ฮะๆนายหลงทาง?งันนายหลงมาจากไหนละ"

"เขาลูกนั้น.."

ควับ!ชิ้ง!..

อึก!..

ร่างเด็กชายชายชุดดำดวงตาสีทองหันอาวุธหน้าไม้ใส่เคนและงิวทันทีทันใดสายตาเหมือนจะฆ่ากันได้อาวุธเป็นหน้าไม้มีลูกดอกแหล่มคมยืนจอหน้าเขา

"เดียวนายใจเย็น!"

"นายเป็นปีศาจจากเขาลูกนั้นหรอ?"

"คือ.."

"ไหนจะอีกาที่บินตามนายมาเป็นฝูงนั้นอีกละ"

"อันนี้ผมไม่รู้ครับผมคือหลงทางขอร้องผมไม่มีที่ไปจริงๆ"

"ช่วงนี้ปีศาจจะลงเขามาฆ่าคนในหมู่บ้านเยอะขึ้นทุกวันๆตัวที่อยู่กับนายปีศาจหรือเปล่า.."

งิ๊ววว!0.0

"ไม่ครับเค้าเป็นสัตว์เลี้ยงผม"โกหกไปแล้ว..

"......"

"....."

=×="งิ้วว.."Help!! 

"นั้นสิ^^ปีศาจตัวเล็กๆมันจะออกมาตอนบ่ายได้ยังไงเนอะตอนค่ำว่าไปอย่างฮ่าๆ"

"ฮะๆครับนายชื่ออะไรหรอ"

"ไคย์"

"ผมเคนนะ"