ตอนที่5
ตอนเช้าแสนปวดตัวเท้าที่ยังไม่หายปวดตัวที่ยังไม่อยากขยับแต่ขยับทีร่างกายแทบปวดร้าวไปหมดเหมือนร่างกายปรับสภาพไม่ทันแล้วแสงสาดเข้ามาเป็นการเตือนว่าวันนี้เค้าต้องตื่นได้แล้ว
"อืมม..ปวดตัวชิบ"
"งิ้ววว!!"
"ลุกแล้วๆ"
ร่างบางที่นอนแมะค่อยๆขยับลุกขึ้นเค้านอนพื้นแข็งๆจนปวดหลังเหมือนกันตอนนี้เริ่มเช้าแล้วแต่ภายในบ้านหลังนี่หลับเงียบจนน่ากลัวบรรยากาศเหมือนกดดันจนน่าขนลุก
ทำให้เคนนึกถึงคำเมื่อคืนก่อนหน้านั้น..
ออกไป..
เรา..ควรออกไป..ดีไหม..
"เอาละ บ้างทีถ้าเราเดินตามแหละน้ำไปจะเจอหมู่บ้านก็ได้งิว"
"งิ้วว"
"ถ้าโชคดีอาจมีของกิน"
"งิ้ว!"
"เราไปกันเถอะ"
เคนลุกขึ้นพร้อมข้าวของที่หอบออกมาเค้าอยากอยู่ที่นี้ต่อแต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นคงไม่ตอนรับเค้ามากนั้นถึงแต่อีกคนนายท่านจะดูเป็นมิตรก็ตาม
"เราจะรอดไหมนะอย่างน้อยกินน้ำยังอยู่ได้หลายวัน"
งิ้ว!
"เราต้องเข้าสู่โหมดเอาตัวรอด!"
"งิ้ววว!!"
ร่างบางรีบลุกขึ้นเดินออกไปทางเค้าเข้ามาดูเหมือนจำเป็นต้องเดินลงจากเขาลูกนี้ลงไปทางแม่น้ำตามความคิดเล็กๆที่ศึกษามาอันน้อยนิด
เค้าคิดว่าอย่างน้อยใกล้น้ำมันจะมีอัตราส่วนที่จะรอดได้มากกว่าถ้าทางลงเข้าก็ถ้าจะเดินฝ่าเดินมั่วๆอาจตกเขาตายได้
ร่างบางเดินตามทางเก่าลัดเลาะไปเรื่อยๆอย่างเริ่มคุ้นชินเค้าได้หลงทางมาแล้วอาจจะจำทางไม่แม่นอย่างน้อยพวกกิ้งไม้หักๆพวกนี้ก็ทำให้เค้าเดินสบายกว่าตอนแรก
พอมาถึงจุดเดิมที่แม่น้ำที่เคนได้น้ำผ้ามาซักสภาพแหล่งน้ำยังถือว่าน้ำใส่และไม่ใช่น้ำนิ่งถ้างันเค้าต้องเลือกแล้วว่าจะไปต้นน้ำหรือปลายน้ำเป็นจุดหมายปลายทางที่จะไป
"ถ้าต้นน้ำก็น่าจะมีคนแต่มันอาจไกลไหนเราจะหมดแรงเดินไปอีกก็ได้"
"ถ้าไม่รีบก็จะค่ำอีก..ไม่รู้ว่าจะมีหมู่บ้านหรือเปล่าอีกด้วย"
"ดูกระเป๋าผ้าก่อนดีกว่าว่ามีอะไรบ้าง.."
งิ้ววว!!..
"อ่าวลืมแกสนิทเลยงิวอยู่ด้วยนิ"
"ดูก่อนสิในนี้มีอะไร"
พรึ่บ..
"อาหารของใช้ได้เล็กน้อย"
จำพวกข้าวสารและเนื้อแห้งและผงขี้เถ่าที่ห่อใบไม้มีตะเกียงโบราณแต่ยังดีมีของจำพวกมีดขนาดเล็กที่ทำจากหินความประณีต
และผิดคาดเค้าเจอตะเกียบไม้และถ้วยเครื่องปั่นที่แตกมาอย่างละ1นอกนั้นก็เป็นผ้าใช้ห้มนอนกับชุดคุมสีขาวๆ
" '.' เอิ่บบ..อื้มม"
"งิ้ววว?"
"เปล่า..คิดว่าทำไมเค้าถึงให้ของเยอะแปลกๆ"
"งิ้วว"
"อืมช่างเถอะ แต่มันหนัก อันไหนไม่จำเป็นคงทิ้งเอาละเสบียงอาหารเราพร้อมแล้วรีบๆเดินทางเถอะ"
ร่างบางกับสหายเอาของที่พังออกก่อนจะจัดเตรียมที่เริ่มเดินทางไปทิศทางต้นน้ำขณะนั้นเองที่เคนเริ่มเดินทางฝูงนกการ้องลั่นพร้อมกระพือปีกออกสู่ท้องฟ้า
กา..กา..กา..เดี้ยงแน่..เดี้ยงแน่กากา..กาาา
ปังง!!กาาาา!ตามๆกา
=__=
ลางไม่ดีหรือเปล่านะ..
"ไม่เราต้องเชื่อมั่น.."
หลังจากร่างบางตั้งใจจะเริ่มออกเดินทางจากจุดเริ่มต้นทางริมแม่น้ำไปเรื่อยๆเป็นเวลาหลายชั่วโมงโมงเวลาต่อมาพร้อมเหล่าการ้องตามไล่หลัง
กา..กา..กา..เดี้ยงแน่ เดี้ยงแน่ ตายแน่ไอ้หวังกาา!..
=___=
ในที่สุดร่างกายของร่างบางก็ต้องยอมแพ้ขาเค้าเริ่มก้าวไม่ออกร่างกายเริ่มถึงขีดจำกัดเคนว่างของลงทิ้งร่างกายลงพื้นพร้อมๆเกับเจ้าเพื่อนตัวเล็ก
แมะ!!..
"งิ้วว!"
"ตายแน่"
"เสียงอีกาไล่หลังมาตลอดแบบนี้น่าจะรอดยากสะแล้วละ"
"งิว!!"
"ขอพักหน่อยนะงิว"
กา..กา.ล้มแล้วๆ..
"งิวรู้น่าๆว่าเดียวมันค่ำ
"..."
แซ่กๆ
เสียงบ้างอย่างขยับในพุ่มไม้ทำให้เคนรีบลุกออกขึ้นมองไปยังต้นเสียงพบกิ้งก่าตัวเล็กออกมาทักทายเพียงเท่านั้นที่คลานออกมา
"กิ้งก่าเองงิว"
"งิ๊ว"
ฉึก!ปัก!
"งิ๊วว!!"
"เหี้ย!"
กิ้งก่าตัวนั้นถูกอาวุธบ้างอย่างคล้ายดอกธนูยิ่งเข้าอย่างจังต่อหน้าต่อต่าเคนและงิวก่อนจะมีเจ้าของผู้ยิงอาวุธออกมาจากต้นไม้ลงจากจุดดักซุมตัวแล้วเก็บกิ้งก่าไป
"ต้องล่าอีกเยอะเลยฮะ"
0.0"นะ นาย..คนๆสินะ"
-.-"อ้าวก็ใช่นะสิเห็นเป็นอะไรฟะ"
"ช่วยผมหน่อย! คือผมหลงทาง"
"ฮะๆนายหลงทาง?งันนายหลงมาจากไหนละ"
"เขาลูกนั้น.."
ควับ!ชิ้ง!..
อึก!..
ร่างเด็กชายชายชุดดำดวงตาสีทองหันอาวุธหน้าไม้ใส่เคนและงิวทันทีทันใดสายตาเหมือนจะฆ่ากันได้อาวุธเป็นหน้าไม้มีลูกดอกแหล่มคมยืนจอหน้าเขา
"เดียวนายใจเย็น!"
"นายเป็นปีศาจจากเขาลูกนั้นหรอ?"
"คือ.."
"ไหนจะอีกาที่บินตามนายมาเป็นฝูงนั้นอีกละ"
"อันนี้ผมไม่รู้ครับผมคือหลงทางขอร้องผมไม่มีที่ไปจริงๆ"
"ช่วงนี้ปีศาจจะลงเขามาฆ่าคนในหมู่บ้านเยอะขึ้นทุกวันๆตัวที่อยู่กับนายปีศาจหรือเปล่า.."
งิ๊ววว!0.0
"ไม่ครับเค้าเป็นสัตว์เลี้ยงผม"โกหกไปแล้ว..
"......"
"....."
=×="งิ้วว.."Help!!
"นั้นสิ^^ปีศาจตัวเล็กๆมันจะออกมาตอนบ่ายได้ยังไงเนอะตอนค่ำว่าไปอย่างฮ่าๆ"
"ฮะๆครับนายชื่ออะไรหรอ"
"ไคย์"
"ผมเคนนะ"
Comments (0)
See all