ตอนที่6

หลังจากไคย์ที่เค้าได้พูดคุยกับเคนจิแล้วนั้นเค้าเริ่มที่จะแนะนำเรื่องราวของมิติที่ผิดพลาดบ้างอย่างของโลกของจิตสองเขต

เหมือนว่าที่นี้ละเรียกโลกๆนี้ว่าเมืองของป่าสีแดงทมิฬนั้นเอง

"ป่าสีแดงงั้นหรอ"

ผมได้ยินดังนั้นจึงกว่ายิ้มๆไปว่ามันเป็นเพียงต้นไม้ที่หายากไม่ใช่หรือไงอีกอย่างต้นไม้พวกนี้ถ้าพูดตามตรงคงไม่ต่างจากฤดูใบไม้ล้วงชัดเลยดูจากสีใบที่แดงกำแล้ว

แต่เหมือนกับไคย์นักรบผู้กล้าหรือผู้ออกล่าหาอาหารได้ตีหน้านิ่งใส่ก่อนจะไม่ตอบบอกอะไรผมอีก

เส้นทางที่ลังเลาะจากน้ำตกที่ไหลลงมาจากเนินเขาที่หากไกลเป็นหลายสิบกิโลเมตรนั้นเป็นเขตแห่งความตายและถ้าข้ามเขาลูกนี้ไปอีกเช่นกันก็จะเจอกับเมืองของไคย์

"นายเชื่อเรื่องปีศาจหรือภูผีหรือเปล่า"

ชิบหายแล้วละสิ

"อ๋อ..ไม่เชื่อหรอกครับ"เชื่อเด้

"ผมละไม่อยากเล่าเลยเอาเถอะผมจะบอกอะไรให้หมู่บ้านเราคือเมืองตั้งฐานทัพของเหล่าผู้กล้า

อีกอย่างจะพูดชื่อง่ายๆเลยอาจจะไม่ต่างจากเมืองรกล้างเท่าใดนั้น"

"เมืองรกล้าก"

"ใช่ยังไงก็ระวังตัวไว้นะดูเหมือนนายจะไม่ได้พบอาวุธเลยสักชิ้นแล้วแถมยังต้องดิ้นลนลงจากเขาอสุรามาได้นะเนี้ยแทบจะว่าปาฏิหาริย์ชัดๆ"

"เอิ่มบังเอิญผมตามหาสัตว์หายากไว้แกล้งเพื่อนนะครับ"

"แกล้งเพื่อนงันหรอ?"

"ใช่ครับๆ"

"นายนี้แปลกคนจริ๊งๆฮ่าๆๆ"

"ฮ่าๆๆ.."

"ที่นี้มีแต่อันตรายนะระวังๆไว้หน่อยนะไมงันก็เดียวก็เดี้ยงไปไม่มีใครฝังนะจะบอกให้ถึงแล้วละ"

"......"ดูเหมือนเราจะโดนจิกหรือเปล่านะ

หลังจากไคย์ได้พามาถึงเขตกำแพงเมืองใหญ่เค้าได้แสดงทางผ่านของทหารเพื่อผ่านเข้าเขตภายในตัวเมืองซึ่งรวมไปถึงผมด้วย..

"แต่งตัวพิลึกกึกกือ.."

"ฮะๆ.."

เขตหมู่บ้านที่เหมือนกว้างใหญ่นี้มีคนแต่งตัวแปลกไปอยู่ปะปลายที่เหลือเหมือนเป็นสัตว์ครึ่งองมนุษย์ทั้งนั้นเพียงแต่ว่าพวกเค้าเหล่านั้นมีอาวุธติดตัวอยู่ทุกคน

"นายได้ที่พักแถวๆเขตคนกำเนิดทางดินนะหากมีอะไรนายมาหาฉันที่ร้านอาหารหรือร้านอาวุธได้"

"แต้วกิ้ว..เอ่ยขอบคุณ"

เส้นทาง..ทุ่งข้าวสาลีทองคำ

เคนจิที่ได้เริ่มเข้ามาในเขตหมู่บ้านแห่งนี้เค้าได้เตรียมตัวที่จะหาเส้นทางทำงานเล็กน้อยๆของเค้าพร้อมไปกับคู่หูคู่ใจอย่างิว บ้านหลังเล็กพอดิบๆไม่แออัดจัดเป็นที่ปลอดภัยและแหล่งผู้คนปกติมากมาย

"นายคงไม่เชื่อแน่ๆฉันเคยเป็นมนุษย์ที่ผลงานดีมากก่อนแถมยังเป็นที่อิจฉาของใครหลายคน"

"งิ๊ว~??"

"มันมีหลายอย่างที่ฉันพูดอยากจริงๆ"

"ฟู่ๆๆ.."

"อ่าหะ..ใช่ๆเราควรจะต้องรีบๆจัดของภายในบ้านให้เสร็จอีกอย่างเราต้องออกไปสำรวจเขตเมืองของที่นี้อีกด้วย"

"ถึงแม้จะตายแล้วมาสิ่งในร่างของเด็กที่โชคร้ายก็เถอะผมคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก..บรึ้ยย"

"งับๆๆ..กร๊อบๆๆ"

ผมหันมาเห็นเจ้างิวที่กำลังกินอาหารที่ตุนไว้จนกำลังจะหมดในไม่ช้าแต่ช่างมันเถอะถือว่าผมยังดวงดีอยู่ในเขตที่มีพืชพันธุ์มากมายหากเป็นพวกผู้คนเยอะผมว่าผมคงไม่รอด..

"นี้งิวหยุดกินได้แล้ว!!"

"กร๊อบๆๆๆๆ…"

"มะ..หมดด..โว้ยย"

"ด้วยช่วงนี้ยิ่งหนีเป็นหนีตายจากเจ้าพวกตัวอันตรายซาดิสม์สะด้วย กว่าจะตั้งสติได้เล่นแทบบ้าเฮ่อ"

ผมเดินไปเก็บกวาดทุกอย่างเรียบร้อยก่อนจะนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างบ้างอย่างที่คิดในใจและหัวใบนี้เหมือนกับดีใจที่ได้ออกมาไกลและรอดมาได้จากสภาวะที่กดดันจากอะไรบ้างอย่าง

"เอาละ..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ยอมตายตรงนี้เคนจิตั้งสติๆ..ท่องไว้ๆขนาดงานออฟฟิศ3วันสองคืนจนได้พนักงานติดบอททองคำขาวมาแล้วแค่นี้เองยังผ่านมาแล้ว"

"งิวๆ..แกร๊บๆๆอ๊อกก!!"

"เฮ่อ..ดูถ้าจะไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลย.."

ลุกไปอาบน้ำดีกว่าผมตัดสินใจเดินไปอย่างสงบเค้าคิดว่ามีบ้างอย่างสงบที่เค้าต้องทำเค้ารักการปั้งสิ่งของเป็นงานอดิเรกและใช่ชีวิตปกติไม่ต้องกลายเป็นอสุราหรือพวกสติแตกอีกแล้ว

สายตามองไปรอบๆพร้อมกับกระโดดขึ้นที่พักนุ่มๆอย่างสุขสบายเค้ามีหนังสือเล่มแก่ที่คนของเจ้าของบ้างหลังเก่าทิ้งไว้เป็นอารยธรรรมสะด้วย

"เมืองแห่งดิน..แปลงว่าเมื่อคงแห่งทรณีและทรณีคือ..ทางหรือรางหรือรองหรือค่าสตักของดีอะไรบ้างอย่างแน่ๆ..ว่าไปนั้นฮะๆ..พูดเชี้ยอะไรเนี่ยยไหนๆ"

"งิ๊วๆๆ.."

"นี้แกกำลังบอกฉันบ้าหรือเปล่าเนี้ยงิว"

เอาเถอะหลังจากผมได้อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเหมือนมีบ้างอย่างที่ผมกำลังเปิดอ่านอยู่นี้คือของที่เรียกว่า หนังสือเพียงเล่มเดียวในเขตพื้นที่นี้

เมือง ดิน สุดแสนวิลัย..

"เก่าจริงๆหวังว่าเปิดไปคงไม่ขาดไปสะก่อน"

ก่อนที่ผมจะนอนอย่างน้อยๆคงต้องอ่านเรื่องราวพื้นๆไปก่อนพรุ่งนี้..ผมเริ่มเปิดหน้าที่หนึ่ง

ค่าของดิน..ที่นี้คือเมืองดินที่มีค่าสาอาหารจำพวกพืชผลมากที่สุดรวมไปถึงดินแพงที่สุดอีกด้วย และตอนนี้ดินเหนียวนั้นเป็นของแลกเปลี่่ยนจากเมืองอื่นๆจึงเป็นราคาที่แพงมากมาหารสารพอๆกับข้าวสาลี

"เหอะ..ดินเหนียวงันหรอแพงพอกับข้าวอยากขำจริงๆแล้วยังไงต่อ"

ความสามารถของดินเหนียวมีแยกตามคุณภาพดินหลายชนิตเช่นกันดินที่ขึ้นรูปแบบยากและง่ายหากท่านใดต้องการวัตถุนี้พวกมันมีชื่อดังนี้ ดินแดงและดินดำส่วนดินขาวท่านอาจจะต้องใช้สตางร์สักเล็กๆน้อย..

"อืม..เห็นที่เขียนมาดูหมูว่าที่คิดนะ"

และเพิ่มเติม..หากท่านยังไม่ทราบบ้างคนบ้างกลุ่มนิยมกินเจ้าดินบ้างจำพวกด้วยเช่นกัน

"....."จะฝันร้ายไหมเนี้ย..

กินดินเนี้ยนะ ไม่เอาอะ กินข้าวเปล่าๆตายยังดีเสียกว่า พอผมอ่านจบปิดหนังสือแล้วทำความเข้าใจเล็กๆอย่างๆน้อยๆยังมีดินที่พอรู้จักหรือพอรู้อยู่ทั่วไปอยู่บ้างคงไม่หน้าแตกหรอกฮะๆหวังว่านะ

เช้าวันรุ่งขึ้นเหมือนว่า

ทุกๆอย่าจะเริ่มเข้าที่เข้าทางและเพื่อนคู่หูตัวน้อยของผมเจ้าตัวอันตรายนี้จัดการอาหารเช้าไปเรียบร้อยในเมื่อวานจนต้องออกมาหาอาหารด้านนอก..

"เอาจริงๆเลยนะ..ตั้งแต่มาอยู่ในโลกมิติแปลกนี้ผมไม่เคยกินข้าวเลยสักมื้อให้ตายสิ.."

"งิ้ววว??"

"ไม่ต้องมาทำหน้าสงสัยเลย แล้วที่นี้เทคโนโลยีก็ไม่มีแต่ยังดีที่มีหนังสือ.."

"จะบ้ากระลามัง..นี้ผมต้องกินดินจริงๆใช้ไหมเนี้ย"

"งี๊ววววๆๆๆ.."

"เฮ่อ.."

สายตากวาดออกไปนอกบ้านเหมือนเห็นบ้างอย่างที่คุ้นเคยนั้นมันต้นไม้เลื้อนหรือไม้เถาพวกนั้นจัดเป็นไม้อ่อนและไม้ที่มีสารอาหารปนเปื้อนน้อยที่สุดอยู่ด้วย

และต้นไม้ตามแหล่งน้ำใกล้อีกด้วยหากแต่ก็มีต้นไม้ที่มีพิษเกิดเพื่อปกป้องพวกมันอยู่เป็นจุดเล็กยังดีที่ผมไม่ได้เร่งรีบคงเก็บได้หลายต้นเลยทีเดียว..

"สงสัยคงคิดเมนูคอลโลฟิวได้แล้วละเอามายำเละ..ถุ้ยย..เอามากินสิฟะ"

"งิ้วๆๆ.."

"เงียมไปเลยงิวเจ้ารีบลงไปเก็บผักหน้าตาเนียนๆก้านม่วงๆมานะหน้าเก็บเจ้าผักมีหนามแหลมๆมาละ"

"งิ้ว!*

"หวังว่าผมคงไม่ตายเพราะแกนะ.."

ด้านผมก็ต้องหากิ้งไม้ด้ามยาวมาเกี่ยวเอาผักที่ได้ชื่อว่าอร่อยระดับหนึ่งมาด้วยเช่นกันไม่คิดเลยว่าเจ้านี่จะมาเกิดในที่ๆแบบนี้ด้วย

หลังจากการเก็บผักอย่ากทุกลักทุเลในยามเช้าสำเร็จเรียบร้อยดูเหมือนทุกอย่างเรียบร้อยแล้วตอนนี้เรามี

"งิวววว.."

"เอาละๆผัก2อย่างกับมาลองทำโจ๊กในแบบกวางตุ้งคงไม่ยากเกินกว่าสามารถผมแน่นอน"

"แกกินแต่เนื้อหมดเลยหรอ..ทิ้งหนังหมูทำไมละเนี่ยเฮ่อ..พวกเนี้ยกองทิ้งแถมยังกินแบบกินทิ้งๆขว้างสะจริงงิว..เอ๊ะ"

หนังหมูตากแห้ง..

หมูอบ..

เท่ากับ..คอลลาเจน..รสหวาน??"

"งิวนายกินเนื้อหมูไปหมดหรือเปล่า?"

"-/////-..."

"นี้!!"

หวับบ..พรึ่บพรั่บ..เหล่าซากหนังหมูที่ถูกซ่อนไว้ในผ้าถูกเปิดออกมาหลายอันและกำลังจะมีมดมากินสะด้วยเล่นทำให้เคนจิแทบอยากร้องไห้

"โอ๊ยให้ตายเถอะ ทำไมไม่กินให้มันหมดไปเลาะเลือกกินทำไมฟระเนี้ย"

ยังดีที่มีส่วนที่ตากแห้งและมีส่วนที่ต้องแช่ล้างและหันเป็นชิ้นบางๆแทนเนื้อหมูอีกอย่างหากตั้งไฟร้อนไปสักหน่อยใส่โจ๊กละก็..

"....."

เมนูนี้อาจจะหลายเป็นขนมหวานแง่ๆเราต้องระวังอย่าลืมว่าการทำข้าวเช้าเกือบเที่ยงนี้มันสำคัณกว่าชีวิตอีกนะเฟ้ยย…

เตาถ่านแบบย่างและเหมือนว่าเรากำลังเจอปัณหาแล้วละเรามีถ่านและเราก็มีหม้อแต่เราก็จุดไฟได้เพียงแต่เราจะทีความอดทดไม่หิวจนตาลายฆ่าเจ้างิวกินทิ้งเป็นอาหารลองท้องก่อนละก็

"งิ๊ววววว!!"จะกินข้าวหรือ!!

"หว่า..ทำแล้วๆๆ.."

ใช้เวลาไม่นานจากการจุดเตาและต้มข้าวก่อนจะชิมไปเรื่อยๆหลายต่อหลายรอบจนได้รสชาติที่โดนใจและใส่ทอปเนื้อเป็นอันเสร็จสิ้น

"เอาเถอะทำยากกว่ามาม่าคัพสำเร็จไปตั้งชั่วโมงครึ่งกับอีกสามสิบนาทีคงไม่ต่างกันเท่าไรหรอกมัง"

"อ๊ามม..แง๊บบ.."

"งิ้วว??"เป็นไง?"

"ถุ้ยยย!!ร้อนพ่อแก้วแม่แก้ว.."

=^="....."

"เอาละๆเอาใหม่..ฟู่ๆๆ..งับ"

"งิ้วว?"

"ฮึก..นี้มันอาหารที่ผมกินตอนเช้าชัดๆแต่อร่อยกว่าไม่สิแต่เยอะกว่า..แง้ๆกินได้ไงวะเนี้ย"

เอาละหลังจากการเซียงชีวิตการกินอาหารสุดแสนอันตรายแบบสไตล์ตัวเองเป็นที่เรียบร้อยผมก็ได้นึกได้อีกว่าต้องออกไปสำรวจ

บริเวณรอบเพื่อจดจำเส้นทางในการเดินทางกว่าจะจำได้คงจะหลายวันเลยที่เดียวอยากมีคอมพิวเตอร์หรือเทคโนโลยีที่ช่วยจดจำทางได้จัง

"อย่างน้อยคงใช้แค่วินาทีแท้ๆ.."

"เอาเถอะบ้างที่เราอาจจะต้องเจออะไรใหม่และนะ"

"งิ้ววง"ค๊อกๆๆๆ…

"ไปกันเถอะงิววเราจะออกไปสำรวจโลกกว้างใหญ่ด้วยกันนนนนนนนน…………..

นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

นนนน

นนนน

โปรดติดตามตอนต่อไปนะ

กันนน..กันนนนนนน

"ไปเองแง้"..