ตอนที่7

เหมือนทุกอย่างเป็นแบบที่ผมคาดการไว้ไม่ผิดมีเพียงสิ่งเดียวที่ผมผิดคืออยู่คนละที่..ที่เดินจากมาจาก

และเหมือนว่าเส้นทางนั้นมักจะแลกกับการที่ต้องมาอยู่ในพื้นที่เขตอีกที่ๆหนึ่งนั้นเองและผมได้พิสูจน์แล้วว่าที่นี้มีความอุดสมบูตร์จริงๆ

สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปดูสงบสุขไม่ได้มีเรื่องวุ่นวายคล้ายๆกับสถานที่ๆผมเคยทำงานอยู่จริงๆ

"งิ้ววง"นายจะเหม่อไปนานไหม?

"ผมว่าอีกสักโรคหลงตัวเองผมกำเลิบแน่ๆเลย"

"....."สมอง

"ล้อเล่นๆเอาละงิ้วเราว่าเราควรไปเดินสำรวจรอบๆดีกว่าอย่างน้อยๆก็ไม่หลง"

"งี้วว"เอ่อ

ผมกำลังเดินทางผ่านสวนผักและผลไม้รวมไปถึงเขตพวกทุ่งข้าวหรือพวกสัตว์ต่างๆพวกนี้ล้วนมีควาเป็นธรรมชาติที่หาได้ยากแล้วจากที่ผมอยู่มา

"งิ้ววนายรู้ไหมว่าแต่ก่อนผมนี้ได้ฉายาเรียกว่าเทพบุรุษเลยนะสมัยก่อนขาแทบไม่แตะดินเลย"

"-...-งิ้วว"มึงคือผี??

"เอาเถอะๆก็ที่มาทำงานในภพภูมิก่อนถ้าผมเป็นอย่างที่อดีตผมว่าปานนี้ผมคงเดินเหยียบดินนอนช็อกตายไปแล้ว"

"...."เหออ..

หลังจากนั่งบ่นเรื่องราวหลายแสนปีเกี่ยวกับชีวิตที่ฝึกฝนเช่นมนุษย์คนหนึ่งสำเร็จก็เปลี่ยนแนวทางของตัวเองมาตลอดจน…

ครั้งหนึ่ง..

"หวัดดีค่ะ..พี่มีแฟนยังค่ะ.."

"ยังครับ.."

"คบกันไหมค่ะ"

"เอ่อ..คือๆๆ..คือผม..เพิ่งบวดมา..คือๆๆ.."แทบเค้าปี้คุมหัวเอาตัวเต้นชักๆงอๆ..หล่อจนไม่เคยมีคนทักและทักมาเผอด่าไปสะอีก

"พี่เป็นคนตลกจังค่ะ..ตกลงคบไหมค่ะ?"

"ครับ.."จิตผมลอยออกร่างไปแล้ว

หลังจากวันนั้นผมไม่คาดคิดเลยว่ามีบ้างอย่างที่ผมคิดไม่ถึงผมเป็นแค่คนธรรมดาจนคนแทบเรียกได้ว่าไอ่หนุ่มจืดหรือสายเฉยๆนั้นแหละ

"พี่ค่ะ..เลิกกันเถอะ..ชีวิตพี่แม้ง จืด.น้อยมากแล้วก็..ชีวิตมันธรรมดาโครตๆ"

"......"อ้าวก็ผมเป็นมนุษย์ธรรมดาอยู่แล้วนิ

"นี้ได้ยินที่ฉันบอกไหมค่ะ?"

"ครับ.."

"เลิกนะค่ะ.."

"ครับเลิกกัน"

จบ…ทุกอย่างมันควรจะดีดังหนังทีวีช่อง8แต่เหมือนว่ามันไม่ได้เป็นอย่างงันนะเซ้..

ถ้านางนั้นไม่แอบเอาเครื่องไส้ความจำหรือข้อมูลไฟล์คอมพิวเตอร์ของผมไปขายให้พวกเพื่อนของมัน

จนรวยกว่าผมละผมคงไม่ต้องมาตกม้าตายหรอก

ก็ผลของการกระทำของมันทำให้ผมเกือบถูกหัวหน้าด่าและไล่ออก..รวมไปถึงหายนะในชีวิต

ปัดซบ..อีห่านี้...ไปตายไกลๆกูเลย..

โครตซวย…

โถ..ชีวิต…

ไอ้เราก็คิดว่าจะมาแบบธรรมดา..ที่ไหนได้..

ยังมีปัญหาทิ้งไว้อีก!!อย่าให้กูเยอะหน้าอีกนะมึงเดียวยัดยัดระเบิดให้ขโมยกับไปตายไกลๆสะหรอก

…

……

…….

…….

เฮ่อ…

ผมนั่งบ่นจนจบเรื่องเกี่ยวกับชีวิตที่เดียวก็ขึ้นไปดีเดียวก็ซวยบทเรียนเรื่องหนึ่งที่ทำให้ผมรู้ว่าในบ้างครั้งความรักก็ทำให้คนตาบอดและซวยเหมือนผม อยากบวดทั่งชีวิตคิด..แต่ไอ้พระถังสันจัง!!ถุ่ยย!!!

"งิ้วววๆๆ.."เหมือนเอ๋งเก็บกด..

"ใช่ผมเก็บกดจากไอ้ไฟล์เวรนั้นหาย3500ร้อยกว่าบาท..แต่ช่างเถอะถือว่าเป็นบทเรียน"

"งิ้ววๆ"โง่สะจริงแล้วทำไมไม่เก็บดีๆละ

"ก็คนมันเชื่อใจใครจะคิดว่ามันจะมีแบบนี้คาดหลังจะทำเป็นโง่ๆแล้วเอาค้อนทุบหัวมันสะ"

"งิ้ววววววๆๆๆ"ฮ่าๆๆๆ..ฉันว่านายควรจะลืมเรื่องนั้นแล้วไม่ควรคุยกับมันอีก"

"ใช่ถือซะว่าฟาดเคราะห์เวรเคราะห์กรรมไป"

ผมลุกขึ้นหลังจากได้นั่งระบายความในใจกับคู่หูสุดแสนดีในความคิดผมถึงแม้เค้าจะบอกว่าต่อให้ผมตายเค้าจะอยู่ข้างๆเสมอก็เถอะ

"งิ้ววว"แล้วเราจะทำไงต่อ..นั่งมองสวนผักกับเดินไปรอบๆให้คนมองหรอ?

"หึ..ไม่ใช่เรากำลังจดจำทางต่างหากเผื่อนายกับฉันหลงทางจะได้มาจุดนัดพบใกล้ไง"

"อ๋อ.."เข้าใจละ

"เอาละตอนนี้เราก็ไปคุยกับคนแถวๆนี้ดูบ้าง"

"งิวววว.."นายคิดว่านายจะเจอคนนิสัยแบบคล้าวก่อนไหม?"

"อ้วก..ถุ้ย..บ้าหรอมะ..ไม่หรอก"

นี้กูอุตส่าห์ฟาดเคราะห์เวรเคราะห์กรรมแล้วถ้ายังจะเจอมันอีกกูว่ากูคงได้ยัดระเบิดอุดปากมันแน่ๆ

"งู้ววๆ..งิววๆ"ล้อเล่นเรื่องมันผ่านไปแล้วก็แล้วมันไปเถอะ

ผมเดินไปตามสวนผักที่สวยสุดลูกหูลูกตาและผู้คนที่กำลังขนและทำการเพราะปลูกอยู่มากมายนี้

ถ้าไม่อยากบอกผมคงมีมือถือมาถ่ายภาพละก็คงวิ่งไปถ่ายรูปสักรูปสองรูป…และนั่งสิ่งมือถือให้คนชื่นชมทั้ววันแน่นอน

"งิ้ววว"ผักสวยจริงนะเนี้ย..ขนาดผลไม้ยังสวยน่ากินสะด้วย"

"เห็นแบบนั้นแต่พวกนั้นน่าจะแพงพอสมควรแหละ"

ไม่อยากอวดเลยอดีตผมเนี้ยนักเพราะกล้ามและนักวิ่ง2เหญียนทองคำเลยนะและอีก1เหญียนทองแดงก็เถอะเคยได้ยกผักขนผลไม้อยู่เหมือนกัน จริงจังเกินชีวิตผมเนี้ยดีเลิศ

"งิ้ววว"เอาจริงๆนายคงกำลังหางานอยู่ใช่ไหม?"

"จึ้ยย..รู้ได้ไง"

ผมหน้าเสียนิดก็ว่าจะหางานอยู่นั้นแหละผมจะเก็บพวกนั้นสักนิดหน่อยไปทำงานปั้นภาชนะออกมาเป็นเวลาว่างไปนะสิ..

เขตเมืองแห่งดินแปลว่า..

ต้องมีเจ้านั้นอยู่แน่นอน…

การค้าทางดิน

แต่เท่าที่เห็นๆอยู่โดยบริเวณรอบๆก็มีแต่พืชผักและสวนผลไม้นานๆชนิตเท่านั้นส่วนการค้าทางดินคงจะเป็นแหล่งจุดสำคัญมากกว่า..

คงยังไม่ถึงเวลาสินะ…

ว่าแต่..งานที่นี้มันเป็นแนวแบบไหน

ผมเดินมาหลายรอบแล้วพวกเค้ายิ้มและเป็นมิตรดีเพียงแต่ว่สพอผมพูดถึงเรื่องหลักๆของผมเท่านั้นเองนั้นแหละพวกเค้ากับยิ้มแห้งๆให้แล้วค่อยๆเดินออกห่างและบ้างคนเค้าแทบไหลผมด้วยซ้ำ

หลังจากคนแรกผ่านไป

คนสองคนที่สามสี่ห้าหกผ่านไป..

จนคนที่เจ็ด..

"แฮ่กๆ..เพ่ครับ..ผมว่า"

"หยุดเลยน้อง.."

"ฮะ??"

"น้องใช่คนที่กวนตีนคนเขตนี้ไปทั่วใช่ไหม?"

"หะ อะไรนะเพ้ เอ่ยพี่.."

"พี่จะบอกอะไรให้นะน้องไอ้หนุ่มหน้าตี้หล่อดูดีแบบแกพวกกูไม่รับพอใจไหม?"

"....."???วอส

"ไปเล่นขายของกับพวกผู้หญิงโนน.."

พวกพี่ชายหลายคนเดินไปประจำการตามหน้าที่ๆของตัวเองและได้ด่าเอ่ยบอกความหมายที่แท้จริงให้ผมได้เข้าใจ..

"เกิดมาหล่อ..ผิดชีวิตก็เปลี่ยนหรอวะ..แม้งไม่จริง..ขอละไม่จริ้งง!"เดี้ยนว่าไม่จริงงงง

ขายของงันหรอ..

เอาเถอะไม่ลองไม่รู้..

ผมเดินไปยังแหล่งซื้อขาย..โดยที่ลืมมองป้ายด้านบนของแหล่งจุดสำคัญของที่นั้นให้มันได้แบบนี้สิ…

เวลาตอนนี้คือ..ไม่มีใครมาเลยสักคน..

นี้ผมจะกลายเป็นไอ้หนุ่มพ่อค้าขายของจริงๆนะหรือ แล้วงานยกของกล้ามเนื้อดินแดงเล่าอย่างน้อยๆ

กูก็จะอยากจะเปลี่ยนบุคลิกตัวเองนะเว้ยย..

เอาเถอะแค่โรคคนหล่อมันสร้างปัณหาเท่านั้นเอง..

เท่านั้น..

หวังว่ามันคงไม่ถึงกับชีวิตหรอกหล่อแบบตกงานแบบนี้ผมไม่อยากหล่อนะเว้ย

"นอนแถวๆนี้ละกัน"

หลังจากนอนหลับไปสักพักสายตาอันแหล่มคมเผิงจะสังเกตุได้..

ผลไม้มีอยู่ทุกๆที่และประเด็นคือมีเจ้านั้นอยู่เขตแดน..สะด้วย

ปีศาจความเร็วแสง..

โซนิก...เจ้าเม่นสายฟ้าฟาด..

ถุ่ย!!ผิดตัว..

โป๊กก!!

ผมกำลังหมายถึงกระรอกป่าที่กำลังโยนผลไม้ใส่หัวผมอยู่ตอนนี้ต่างหากเล่าพวกมันหน้าตาน่ารักน่ากัดแต่ใครจะรู้วะว่านี้พวกมันจะ

ขี้หงุดหงิดจนโยนผลไม้ใส่หัวผมแบบนี้…

โอ๊ยย..ให้ตายเถอะสัตว์ป่าชัดๆ..

จะว่าไปเจ้าคู่หู่สุดแสนจะสบายใจเฉิบก็นอนชนิตที่แบบหลับทั้งชาติไปไม่ตื่นสักนิดเอาเถอะอย่างน้อยๆก็ยังไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นอสุราต่อให้รู่ก็ดูไม่ออกอยู่ดี…

ป๊อก!!..

"มันเจ็บนะโว้ยย..ไอ้กระแตนี้..เดียวจับตัดหาเป็นสายห้อยซะเลย"

ป๊อก!!..

"หน่อยยแกนะแก...เดียวๆๆ..กระรอกเวรต่อเจอ..."

"เธอๆ.."

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งได้กล่าวห้ามผมที่กำลังหอบผลไม้แก่โยนกับคืนให้เจ้าตัวคู่อริในเวลานี้อยู่พอดิบพอดี..

"เธอใช่คนที่มาช่วยฉันขายของใช่ไหม?"

"อึกใช่แล้วครับ..ผมว่า"

"หยุด.."

"หะ"

"เธอแค่ยืนและทอนตั้งให้ถูกก็พอคงทำได้ไม่ยากใช่ไหม"

"โอ๊วว..แน่นอนอยู่แล้วของเล็กๆแค่นี้หน้าที่นี้ผมทำได้อยู่แล้ว"

"ดี..งันก็ดีอีกเดียวฉันกับพวกพ่อค้าแม่ค้าบ้างส่วนจะช่วยกันจัดเวทีสักหน่อยเธอคงจะไม่ได้สร้างปัณหาใช่ไหม?"

"แน่นอนอยู่แล้วครับ"

หลังจาก..สินสุดการกล่าวบทสนทนาอักสุดแสนสุดขั้วหัวใจได้งานเป็นที่เรียบร้อยและเหมือนว่าผมนั้นจะได้งานขายผักและผลไม้..

"อึก..ผักสดจัง.."แอบกินสักอันคงไม่เป็นไร

มือเจ้ากรรมแอบหยิบมาชิบคำเล็กๆเหมือนว่าจะเป็นผักคุ้นค่าอาหารแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่น่าแปลกที่เค้ามักจะมีเทคนิคบ้างอย่างแก้ไขตลอดเวลานี้สิ..

"ผักคับ..ผักกกกกก...ผักๆๆๆๆๆๆคับ"

"......"

"ผักกกกๆๆๆๆคับ"ลูกค้ามองแต่ไม่สนใจเลยพับผ่าสิอย่างน้อยๆก็หันมามองสินค้าละนะ

พอผมเรียกลูกค้าจนคอแทบแห้งเป็นผงแล้วเหมือนสายตาดันเห็นคนจนป้ายประกาศอะไรบ้างอย่างไปติดไว้ที่หน้าทางเข้าพอดิบพอดี..

"อะไรนะ.."

"ตลาดค้าดินจะเปิดหลัง..20:00-20:10เป็นต้นไป"

เดินซื้อขวดน้ำมากินพร้อมกับลาดผักด้านหน้าตัวเองอยากเหนื่อยล้า

ป้ายเขียนตัวเล็กนิดเดียวได้บอกถึงสินค้าในส่วนของการจัดแสดงและขึ้นเวทีงันแปลว่าต้องมีการตลาดค้าดินมาแข่งงันเข้าประกวดด้วยหรอ

"อะแฮ่ม..หนุ่มน้อย..เธอไม่ไปขายของหรอ?"

"อ๋อ..ไปครับๆ..ว่าแต่คุณป้าครับ การค้าดินเค้าจัดตรงไหนหรอ?"ยืนบังหน้าร้านจนลืมตัวอีกแล้ว

"อื้มมม..เค้ายังไม่จัดตอนนี้หรอหนุ่มน้อยเพราะพวกสินค้ากว่าร้อยรายการเค้าต่อคิวกันนะจ้ะเธอพูดเหมือนเธออยากได้อะไรเลยนะ.."

"อุ้ย.เอ่ยย!!เปล่าๆครับเดียวผมไปก่อนนะครับบ"

ผมยืนขายของไปเรื่อยๆพร้อมๆกับมองไปยังจุดขึ้นของเวทีดูเหมือนว่าจะวุ่นวายกันน่าดูและเหมือนว่า..

งิ้วววว!!"นอนเต็มอิ่มชีวิตตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนอนกินบ้านกินเมืองเต็มอิ่มเท่านี้มาก่อน"

"=...=เอาจริงๆนายมันตัวภาระของฉันจริงๆงิวไอ้เจ้าลูกสมุตร์เดียวข้าจะหาโลงสวยๆให้แกดีไหมห่ะ!!!"

"งิวววว!!!ม้ายย..ว่ามานายท่านท่านอยากได้อะไร??

"ผมอยากไปงานที่เค้าจัดการแสดงสินค้าดินตรงโนนแต่ติดปัณหาอย่างเดียวก็คือ.."

"งิ๊วว"คือ??"

"ถ้าผมออกจากจุดนี้แล้วหัวหน้าทางการค้าเห็นผมเค้าละก็เค้าอาจจะไม่ให้ผมเฝ้าอีกตลอดไปนะเซ้!!"

"งิ้ววๆๆ"แล้วจะให้ทำไง?"

"แก..ไม่สิ..นาย..จงไปแอบฟังว่าเค้าทำอะไรกันแล้วรีบกลับมาบอกผมเพราะอีก30นาทีข้างหน้านี้ผมก็จะเลิกประจำการตรงนี้แล้ว"

"งู่วว"โอเคเลย

หลังจากสิ่งมีชีวิตสุดแสนหน้าตาประหลาดได้ลอกคราบกลิ้งหล่นจากมือม้วนตัวกลมไปยังจุดที่เค้าจัดแสดงงานนั้นเอง

ประกาศพี่น้องทั้งหลายวันนี้คือวันดีและวันที่มีความสุขสุดแสนวิสัยและต่อนนี้เราได้จบการประกวดผักยักษ์ผักสวยเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

กิจกรรมลงชื่อและเล่นเกมส์หาความรู้ตามบูธในงานจะเริ่มขึ้นหวังว่าพวกเค้าจะได้แนวทางในแบบของตัวพวกท่านเอง..กระผมก็ของแนะแนวทางแต่เพียงเท่านี้ขอขอบคุณ...กะได้เอ่ย..กรุณารับฟังผมทุกท่านขอขอบคุณครับ..

"งู่ววว"ไม่ตกกะไดตายก็เจ๋งมากเลยเพ้

เอาละตอนนี้เราควรจะต้องไปแจ้งนายท่านของเราเสียก่อนดูเหมือนจะมีการประกวดผักแต่ละเขตและตอนนี้คือเวลาสำคัญของแนวทางการส่งเสริมจุดมุ่งหมายแต่ละทีมแน่ๆ

"งิ้วว"แอบไปแย่งมาก่อนคงไม่มีใครสังเกตุหรอกฮ่าๆๆ…

ผ่านไปหลายนาทีผ่านไป….

"ไงกลับมาแล้วหรอ?"

งิ้วๆๆๆ.."แฮ่กๆก็อยากที่ว่ามานั้นแหละ"

"หึเยี่ยมมาก..เอาละเราไปกันเถอะ"

ผมได้ถอดชุดประจำออกก่อนจะมุ่งไปยังแหละของจุดต่างๆแต่เหมือนว่าจะเริ่มมีคนสนใจไปมากว่าครึ่งแล้วยิ่งตอนนี้คนบ้างกลุ่มเริ่มเอาสิ่งที่ตนตามหาหลายคนเริ่มเยอะขึ้น

"งิ้ว..จุดค้าดินอยู่ตรงไหน.."

"เกือบท้ายๆนูนนายท่านอาจจะดูยากหน่อยนะ"

"ไหนเนี้ยคนเยอะจริงๆ"

พรึ่บพรั่บๆๆๆ…

"ขอโทษครับ..ขอทางหน่อย.."

"งิ้วว.."เกือบตายแล้วว

"ขอโทษนะครับบ"

ปึงง..

"อ่าว..น้อยมีอะไรหรือเปล่าครับ..หมดพอดีเลย"

".…."หมด??อะไรหมด

สายตาผมเห็นคนบ้างคนถือถุงอะไรแปลกๆไปก็ไม่รู้..ของฟรีหรือว่านั้นคือดิน..ตลาดค้าดินจบแล้วแล้วงันหรอ?

"นั้นอะไรครับ?"

"ดินพิเศษไงน้องพวกพี่เอามาเป็นตัวทดลองก่อนนะ"

"ผมขอบ้าง??"

"เอ่อน้องครับ..พอดีมันหมดไปแล้วนะ.."

"ดินนั้นเอามาปั้นขึ้นรูปได้ไหม?"

ผมแทบตบโต๊ะให้กับเจ้าหน้าที่ประจำการเหมือนเค้าจะหน้างุงงงไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มตอบคำถามที่สุดแสนแปลกประหลาดของผม

"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าดินที่น้องต้องการไปปั้นมันดินอะไรแต่ดินของพี่คงเอาไปทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ"

"อ่าววแล้วพี่จะติดป้ายตลาดค้าดินทำไมละครับ"

"ก็มันสโลแกนของบูธพี่ไงครับน้องพี่ขอโทษจริงๆนะที่อาจจะทำให้น้องเข้าใจอะไรผิดๆไปนิดแต่พี่พอจะช่วยได้อยู่บ้าง"

"เรื่อง??.."

"โนนเห็นบูธต้นไม้ใหญ่ต้นโนนไหมเผื่อเพื่อนคณะฝังโนนจะช่วยน้องได้.."

ผมหันไปทางต้นไม้ใหญ่มองไปมองมาเกือบมองไม่เห็นเค้าเขียนว่า..รวยกับไม้ ซื้อชื่อโครตจะเชยแปลกๆ..คนดูแลบูธก็เหมือนกับจะไม่สนใจเท่าไรนัก

"ไอ้จักแนะแนวเด็กหน่อย..ขอกูงานเสร็จแล้ว"

"โอ๊ยเอามาทำไมอีกวะ ก็บอกไปแล้วว่าอย่าพามาไล่ไปหลายคนแล้วแท้ๆ"

"ทำหน้าทำตาให้มันดีๆและทำหน้าที่ให้มันคล่องๆเหมือนหน้าตาหน่อย"

"ไม่สนอยากแดกเหล้าจุงเบยยยย"หน้าย้อยเหมือนตัวอะไรวะเนี้ย

"=...=ผมว่าพี่พาผมมาผิดที่แง่มๆ"

"ฮ่าๆๆล้อเล่นนะว่าไงไอ้หนุ่มมีอะไรกับบูธ รวยกับไม้ของพี่หรอ?"

"พี่ผมไม่เค้าใจทำไมพี่ถึงต้องเขียนชื่อบูธได้เชยจัง.."

"....."

"....."

"เขียนว่าไม้วิเศษเทพไทยไม่ดีกว่าหรือไงอะไรประมาณนี้"

"ไอ้เด็กเวรนี้มันกวนตีนกรู!!!"

"เดียวๆๆใจเย็นเพื่อน นี้แกควรจะแนะแนวนะเพื่อนไม่ใช่ต่อยคนฟังเห้อ..กูละเบื่อพวกนักเรียนในคล้าบนักเลงจริงๆไปละ"

"กูไม่สน.อ่าวไอ้เด็กเวรอ่านเองใบปริว"หากินของอย่างอื่นดีกว่านั่งเฝ้าจจนหลังแอนหมดละบูธนี้ก็ด้วย

"ทำไมถึงไม่แนะนำผมละครับ"

"ก็ดูข่าวไปดิวะไอ้เด็กสมองกรด..ไปละ"

".…."

ผมแทบจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆจังๆใบกระดาษที่เค้าให้ก็แค่ตัวหนังสือมองแค่3นาทีก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร..

สรุป..บูธนี้ห่วยแตกและมัง

ผมว่าจะเดินออกจากงานตลาดการค้าดินแต่เหมือนมีบ้างอย่างที่ผมเพิ่งจะเห็นร้านค้าขายสินค้าใกล้ๆกันมีสิ่งที่ผมต้องการอยู่ด้วย

ดินน้ำมันปั้น...100บาถ้วน

O.o"ดินน้ำมัน??"

แพงจังก้อนแค่นี้เองจะว่าไปเจ้าดินนี้เราก็ไม่มีความรู้สะด้วยสิ..แต่เหมือนคุ้นๆนะ

ในใบปริว รวยกับไม้ นั้นได้กล่าวเอาไว้ว่าดินจากไม้เป็นดินพิเศษหากค่าเศษส่วนขึ้นอยู่ตามสีและขนาดอายุต้นไม้นั้นตรงค่าพอดีจะได้ค่าสูงมากเหมาะทำงาน

พลาสติกทั่วๆไปหรืองานปั้นก็ได้เช่นกันและอันที่ท่านต้องการคุณค่าของค่าพิเศษเท่ากับถุงใส่ข้างแกงจะราคาแพงก็ไม่แปลกอะไร

"แพงจังๆก็แพงจนแทบขึ้นหิ้งหากดินรวนหรือดินเหนียวดีกว่าลองถามถุงเท่าไร"

"เพ้สาวครับดินรวนถุงเท่าไรครับ"

"ถุงละ20จ้า3ถุง100จะน้อง กิโลกรัมละ300จ้า"

"ขอบคุณครับ"

รู้สึกว่าเราว่ามันยังแพงอยู่นะ..

เราคงไม่มีเงินพอซื้อดินเหนียวแน่ๆ..

จะว่าไปที่นี้เค้าขายต้นไม้การที่จะมีดินขายแพงก็ไม่น่าแปลกอะไรมากลองเดินให้ทั่วๆก่อนแล้วกัน..

3ชั่วโมงผ่านไป..

ดินรวน5ถุง300ดินเหนียว5ถุง300

ราคาถูกที่สุดในเขตแล้ว..ส่วนน้ำคงหาได้เองง่ายๆ

"งิ้วว..งิ้วว"นี้นายกำลังทำอะไรฉันว่าอีกสักพักฉันจะกลายเป็นผีแล้วนะ

"เรากำลังทำแก้วน้ำขายกัน"

"งิ้วๆๆ"จ้าๆนายท่านอีกเดียวท่านจะได้เละแง่มๆ

"งิวเราซื้อทรายไปสำรองไว้ดีกว่าไหม?"

"แล้วแต่ท่านสิส่วนประกอบสำคัณๆท่านน่าจะรู้ดีนี้น่า"

"ดินรวนของเราพิเศษมีค่าทรายอยู่เพราะของราคาต่ำคงใช่แทนกันได้อยู่แหละ"

"งู่ยๆๆๆ"ท่านตลกจริงๆแก้น้ำขุ่นนี้หว่าท่าน

"ขำอะไรหะ..ช่วยไม่ได้ของมันแพงนี้หน่าบ้างที่การต่อรองบ่อยๆเหมือยได้เหมือนกันนะปวดขาด้วย"

"งิ้วๆๆ"มาข้าช่วยให้เป็นภาระหนักขึ้น.."

"เจริญเถอะ.."

กลับถึงบ้านพร้อมอุปกรณ์ที่แทบจะเหมือนของขึ้นบ้านใหม่เอาจริงผมแทบจะเหมือนคนบ้าหอบฟางอยู่แล้วทำพรุ่งนี้แล้วกัน

"งิ้ววง"แล้วงานละ"

"แน่นอนทำอยู่แล้วแต่เจ้าดินก้อนพวกนี้เป็นตัวทดลองซะก่อน"

"งู่ยย"ท่านจะทำอะไรกันแน่?"

"รู้จักแก้วฮาวายไหม?"

"งู่ยยยๆ"ไม่นะ

"ใช่แก้วดินเผ่าที่สามารถใส่กับน้ำหวานหลอกเด็กไงละ"

"งิ้ววๆ..งิวววว"ของให้ทำได้จริงเถอะนายท่านเจ้าแก้วนั้นทำยากจะตายไป

"ไม่ลองไม่รู้ไม่ดูไม่เป็น ไม่ทำให้เป็นแล้วจะได้มันหรือไรเอ่ยไง!"

"งู่วววงิวว"ข้าว่าท่านอาจจะถูกส่งไปหาหมอเร็วนี้แหละ..

มาเริ่มได้...แก้วฮาวายเห็นทุกฤดูกาล...