ตอนที่9

ทุกอย่างเหมือนจะดีตอนนี้งานเทศกาลหาเนื้อปีศาจกำลังเริ่มขึ้นเคนจิเองก็ถูกไคย์ทุบหัวมาร่วมกับงานนี้ด้วยเค้าได้ใช้ชีวิตอยู่ที่ๆไม่มีคนยุ่งวุ่นวายและตามมาราวีเค้าก็ดีแล้วแท้ๆ

"เลดีแอเจสแสแมน..วันนี้มีคนมาหน้าหลายตาเข้ามากขึ้นดูคล้ายกับว่าจะมีผู้ท้าชิ้งหน้าหวานเหมือนตุ๋ดร่วมอยู่ด้วยเรามาดูกันว่าเค้าจะมีฝีมือมากมายขนาดไหน"

"....."

เอาให้มันตายไปข้างสิพะพา..

ไคย์หัวเราะคิกคักในการลากเคนจิออกมาจากเขตสิงตัวของเค้าได้ ด้วยความสามารถที่เค้าเป็นผู้สร้างอาวุธมากมายหลายอย่างถึงแม้ใครหลายคนในการแข่งจะไม่รู้..

เค้าสามารถเอาตัวรอดในการแข่งขันได้เป็นอันชนะได้สบายๆอยู่แล้ว แต่เคนจิจะดูต๋องๆก็เถอะหวังว่าคงไม่โดนนักฆ่าลากไปประหารก่อนนะ

"คอยดูเถอะ..เข้าถึงกลางป่าเมื่อไหร่พ่อจะฟักหัวให้เละทุกตัวเลย.."

เคนจิบ่นงุบงิบกับตัวเองเค้าเริ่งนิสัยพูดแบบยุ้งแล้วตอนนี้

เคนจิหงุดหงิดมากๆในเสียงประกาศงานล่าสัตว์อสูรหายากเค้าไม่ได้อยากมาอยู่ในที่คนเยอะๆแบบนี้ยิ่งคนเยอะยิ่งทำให้เค้าบ้าคลั่งและคุมสติตัวเองไม่ได้ตามไปด้วย

"เจอกันกลางป่า"ไคย์ตบไหล่เคนจิก่อนจะโบกมือไปมาลาแบบหล่อๆแล้วนับหน้าไปก่อน

"งิ้วว."(ป่าอีกแล้วหรอ)

"เฮ่อ..เอ่อ.."

เคนจิตอบกับคู่หู่แล้วก้มลงเก็บดินทรายกลางพื้นเค้าสองสามกำมือก่อนจะมุงหน้าไปยังป่าเป็นคนสุดท้าย

อย่างน้อยๆเค้าคงมีชีวิตรอดต่อสู้กับเจ้าพวกบ้าพลังนั้นแหละ..

"งิ้วงง"(นายคิดว่านายจะชนะไหม?"

"ไม่ละไม่อยากคิดอะไรทั่งนั้น"

"นายทำไมถึงอ่อนแอไม่คิดที่อยากเอาชนะๆให้มันจบไป"งิ้วสัตว์อสูรถามมาก็ขึ้น

"หุบปาก..ฉันคิดว่าการต่อสู้มีไว้เพื่อชีวิตในวันข้างหน้าเท่านั้น"

"ฮ่าๆๆนายเป็นเป็นแค่เด็กที่คิดแปลกๆนะ"

"อาจจะจริง.."

เคนจิเดินเข้าไปในกลางป่าหากแต่ด้วยเสียงที่แสกมามากมายและจำนวนที่คู่แข่งในการแข่งขันครั้งนี้เยอะมากจึงทำให้เค้าคำนวณและคาดการไว้อยู่แล้ว

"ก่อนหน้านี้มีคนเข้าแข่งเท่าไร?"

"จะไปรู้หร๋ออ30มังถ้ารวมกับเพื่อนนายแล้ว"

"มีสัตว์อสูรในป่าเขตนี้เท่าไร"

"หืม คิดว่า1ตัวมัง รวมกับข้า2ฮ่าๆๆๆ"

"งันสบายตอนนี้เราควรจะหาพื้นที่ให้พวกนั้นฆ่ากันให้จบ"

"อ่าวๆไม่แข่งกับเจ้าพวกนั้นแล้วหรอ?แล้วเจ้าเด็กติ๋งต๋องแบบเจ้งคงไม่คิดจะปากโปงจับข้าส่งเอารางวันใช่ไหม?"

"......."

=∆=งิ้ว

^^เคนจิ

"โอไม่หละอย่างน้อยข้าก็ได้ข้อมูลชิ้นสำคัญมาละนะ"

เคนจิได้รีบก้าวยาวไม่วิ่งในป่าหาแต่ตอนนี้มีกลุ่มคนบ้างกลุ่มเริ่มเล่นรู้กฎของการแข่งขันครั้งนี้แล้วในเรื่องของสัตว์อสูรในป่านี้

นี้มันการแข่งฆ่าคนดีๆนี่เอง…

เค้าคิดว่าประสบการณ์ต่อสู้และเทคโนโลยีสมัยนี้อาจจะไม่ก้าวหน้าเท่าภพก่อนอาจจะสามารถใช้แหล่งต้นไม้เป็นสถานที่พักพิงได้อยู่..

"เอ่อนายคิดจะทำอะไรนะ.."

"หูแนบพื้น.."

"แล้วว.."

"ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงคนเดินไปทั่วและเสียงโกน"

"โถ่เจ้าเด็กโง่ง่าวข้าช่วย..กลิ่นน้ำมาทางทิศใต้โนนไปกัน"

"เอ่อขอบคุณงิ้ว..แล้วเสียงโกนเมื่อกี้.."

"คงจะเป็นสิ่งมีชีวิตจำศีลแง่แซะ!"

"ตายแงะๆ"

"ฮ่าๆๆๆใช่ๆ"

"เฮ้ยตายบ้าบ้ออะไรฟระแล้วเราต้องหาต้นไม้นอนนะเฟ้ย.."

เคนจิเด็กใบไม้ที่คิดว่าเป็นสมุนไพรกันแมลงใส่กระเป๋าตัวเองก่อนจะไปหาน้ำตามาที่สัตว์อสูรคู่หู่บอกตน

"นี้นายคงไม่คิดจะหาต้นไม้ด้วยใช่ไหม?"

"....."รู้ได้ไงฟนะ

"มันจะทำให้นายเสียเวลามากๆเอาเป็นว่าถ้าไปกลางป่าแล้วมีอาหารหรืออาวุธสู้เราหาที่ยืนหลักไว้ก่อนไม่ดีกว่าหรอ..จริงด้วย

ฉึกก!!

"เฮ้ยย!!"

ดคนจิตกใจร้องลั่นเมื่อเห็นลูกธนูลอยผ่านลมมาทางเค้าและเกือบจะโดนลูกธนูพอดิบพอดีสะด้วยวิ่งตามลมแล้วจ้าา

"ผิดทางนะเฟ้ยยงิ้ววว!!!"

 ปิ้วว!!!

ฉึก!

"เดียวค่อยอ้อมก็ได้..เหวออ.."

ปิ้วว…

ฉึก!!

เส้นทางวนรอบนั้นไปเจอกับกลางป่าพอดิบพอดีในช่วงที่เคนจิวิ่งหนีนั้นได้เป็นเส้นตรงไปยังจะดูแปลกและรุกรังไปบ้างเค้าพยายายามวิ่งและวิ่ง

หาทางออกกับเส้นทางแหล่งน้ำจนเจอแต่ไม่ได้คาดการว่าจะเจอกับเจ้าตัวต้นเรื่องของการลากเข้าเข้ามามาเกี่ยวข้อในป่าแห่งนี้

"อ่าวไงเพื่อน..นายก็มาเอาเสบียงเหมือนกันพอดิบพอดีหรอ?"

"เจ้าบ้าไคย์มาถึงก่อนหรอ"

"ฮ่าๆแน่นอน"

ไคย?หรทอเพื่อนคู่หูคู่ของเคนจิที่ตามร่างกายเปื้อนไปด้วยคาบเลือดและอาวุธที่ติดตัวอย่างใดอย่างหนึ่งเค้ากำลังมาหยิบของที่ตอไม้..

ตามกฎ1คนต่อหนึ่งเสบียงหากต้นเกมส์การเข้าป่าสังหารคนไป1หรือ3คนเท่ากับว่ารอดในเขตป่าแห่งนี้แน่นอน

ส่วนสัตว์อสูรกายนั้นยังไม่เป็นที่แน่นอนว่าจะปรากฏตัวออกมาเพราะว่าตอนนี้มันคือฤดูกาลจำศีลของมันเว้นแต่จะมีเจ้ามนุษย์โง่ๆคนไหนไปปลุกมันเท่านั้นเอง

"นายมาหยิบส่วนของนายไปดิเพื่อน"

"นาย...ทำสภาพ"

"วุ้ยๆไม่ต้องสนใจใส่ใจฉ้าานหรอฮ่าๆๆ.."

เคนจิทำหน้างงนิดหน่อยก่อนจะหยิบของตัวเองและเปลี่ยนทิศไปยังต้นน้ำแต่พอเดินออกหามาเค้าแอบเห็นว่า

ไคย์ทำไมหยิบถุงเสบียงไปเกินกว่าอันอื่นทั้งที่เค้าน่าจะเอาไปเหมือนไปกับเค้าแท้..แต่ด้วยคาบเลือดตามเสื้อผ้าเค้าพยายามไม่คิดในเรืาองที่แย่ๆเข้าไว้

"มนุษย์ถ้าได้ตื่นขึ้นในสัญชาตญาณดิบมันก็เป็นแบบนี้แหละน้าาา.."

"อย่างน้อยเราก็ไปหาฐานหลังไว้ก่อนดีกว่า"

"โถ่..เคนจิ..น่านี้มันต๋องจริงๆฮ่าๆๆ.."

ตอนนี้เค้าฆ่าคนไม่ได้สักคนและจากคำพูดของคู่หูคู่สัตว์อสูรกายของเค้าแล้วนั้นก็ไขความสงสัยไปได้แล้ว

ไคย์ฆ่าทหารในป่าเพื่อเพิ่มเสบียงของตัวเอง

ส่วนเค้าอาจจะต้องหาแห่งต้นเสบียงส่วนตัว

มันจะไปเป็นเพื่อนกันได้รับว่าสรรค์แล้วละ..

เคนจิเริ่มที่จะมุ่งไปทางแหล่งจุดกำหนดของตนเองแต่เหมือนว่าระยะทางที่เค้าไปนั้นเหมือนจะมีคนมาก่อนเสียแล้ว

"อ้าวๆใครกันเนี้ย..แกนี้มันเด็กหน้าเหมือนผู้หญิงนี่หว่า?"

พวกนี้มันหนึ่งในทหารหรือผู้ล่าสัตว์อสูรสินะแต่เหมือนว่าเค้าจะมีเสบียงติดตัวมาแล้วด้วยงานนี้คงต้อง

"ดูสิไอ้ตุ๋ดอย่างนายทำอะไรได้บ้างห่าา"

"อ้าย กลัวจังเย๋ยย..มึงมองดูหน้ากูดีไอ้เวร"

"ห้าม!?"

ควับบ!!

"เชี้ยยอะไรเข้าตากูว่ะ.."

ตึงง!อ๊าาา!

โหให้ตายเถอะแม้คงจะต้องลงมือลงไม้จริงๆใช่ไหมตีหัวไปหนึ่งทีอาจจะน้อยไปรีบเอาเสบียงแล้วมัดใส่ต้นไม้ไว้คงจะดีกว่า..

เคนจิลาเอาเสบียงไปเก็บไว้ในที่ๆแหล่งน้ำพร้อมๆกับเก็บลองรอยไว้ด้วยก่อนจะหาเชือกหรือของที่สามารถลาก

ศัตรูที่กวนบาทาตัวเองเมื่อกี้ไปไกลๆจากเสียงที่จะได้ยินอย่างน้อยๆก็สามารถอุดหูตัวเองให้ได้มากเลยละถ้าหากมันตื่นขึ้นมาจะได้ไม่น่ารำคาญหู

"งิ้ววๆๆ"(ผิดคาดคิดว่านายจะไม่ฆ่าคน"

"ก็ทำไงได้เจ้านี้มีเสบียงนี้น่า"

"งิ้วว"(เจ๋งไปเลยแล้วที่นี้เราคงรอจนค่ำได้)

"ก็หวังว่าจะเป็นอย่างงั้นแต่เชือกเส้นแค่นี้คงเอาไว้ไม่นานหรอก"

เคนจิหาต้นไม้เหมาะและลากร่างคนไปไกลๆให้มากพออีกสักชั่วโมงโมงกว่าๆแหละเจ้ามนุษย์นี้คงจะตื่นก่อนจะหาเศษหญ่าเถาวัลย์มาอีกที

"จะดีไหมถ้าเราเอาเถาวัลย์มาเป็นตัวบอกสัญญาณตื่นว่าอีกฝ่ายหลุดไปได้"

"งิ้วๆๆ.."(ไม่ดีมังนายก็อาจจะโดนอีกฝ่ายตามมาฆ่าเหมือนเดิม)

"จริงด้วย..งันเราคงต้องปล่องเจ้านี้รอดไป"

"เอาจริงๆกฎของกิจกรรมล่าสัตว์อสูรนี้มีกำหนดวันและเวลาไหม?"

"ไม่ละไม่ได้กำหนดอะไรไว้มีแต่หามันเท่านั้น"

"ฉันว่ายากแล้วละ.."

"ทำไมหรองิ้ว?"

"ก็เจ้านั้นมันเป็น…"

สายตามองไปยังพื้นที่เป็นร่องลอยตัวใหญ่เท่าๆกับหัวคนๆหนึ่งทำให้เคนจิขาอ่อนแรงลงเพราะขนสดของมันคือเท้าของหมีหรือไม่ก็สัตว์นักล่าแน่นอน

"เสือขาว..สิ่งมีชีวิตอมตะ"

"แล้วแกรู้ได้ไง?"

"ก็ขนมันตกอยู่ด้วยมองดีๆ"

ขนสีขาวๆยาวๆในตอนแรกเคนจิคิดว่าก้านมะพร้าวหรือก้านหวายแต่ตอนนี้เค้าลองจับดูมันคือขนที่อ่อนนุ่มเหมือนเส้นขนคนแน่นอน

"สะเสือขาวของจริง!!"

"แม้นแล้ว.."

"แล้วจะจับมันอย่างไงเจ้างิ้ว"

"นอนในท้องมันไงเพื่อนเอ่ยไม่สิเข้าไปอยู่ในปากให้มันเคี้ยวเล่นไงเจ้านาย"

"......"กวน

เคนจิลุกออกจากร่างคู่ต่อสู้ดูจากเส้นทางลอยเท้าสัตว์สัตว์อสูรกายแล้วคืนนี้มันคงมาเส้นนี้อีกแน่มีเพียงแต่ว่าเค้าจะรอดหรือจะไม่รอดเท่านั้นเอง

"ไปนอนต้นไม้หรอ?"

งิ้วเจ้าแมลงอสูรกล่าวขึ้นเมื่อรู้ว่าเค้ามีของกินนิสัยมันเริ่มเปลี่ยนเป็นแสนดีไปทันทีเอาเถอะอย่างน้อยเสบียงก็มีตั้งสองอัน

"หุบปากถ้ามีใครมาเห็นผมพูดมากขนาดนี้คงหาว่าผมบ้าแน่ๆ"

"งิ้วๆๆๆ.."เอ่อๆๆพูดแต่ภาษาเดียวจนเมื่อยเฮ่อ"

ดูจากแหล่งน้ำอาจจะมีคนคิดเหมือนกันรีบตังแล้วรีบรอดดูราดราวก่อนดีกว่าลากต้นไม้และกิ้งไม้ตามยกไปทำเป็นฐานไม่ไกลไม่ไกล

"ก่อไฟโอเมื่อมีไฟ..ไฟไฟลุกแจ้มซ่าา.."

"เราจะตายหาพร้อมหน้ากัน..ถุ่ย!!"

"เอาไม่ใช่เพลงนี้หรอ?"

"กลางป่ามันจะมีหรอ..มีแต่ตายละสิไม่ว่า"

แล้วมันรู้จักเพลงมนุษย์ได้ไง?

หลังจากวางแผนผิดในการนอนบนต้นไม้เปลี่ยนมานอนพื้นดินแทนอย่างน้อยคงจะรู้จักเสียงเท้าของคนอยู่บ้าง

เวลาผ่านไปตกค่ำ..ควันไฟหลายต่อหลายก่อเริ่มลอยสูงบนท้องฟ้าเคนจิรีบเอาพืชสมุนไพรมาทางบนตัวจนเหม็นเขียวไปทั้งตัว

"มีไฟลอยอยู่กี่กองเนี่ย.."

งิ้วว"คร่อกๆๆ.."

จากที่เห็นมีอยู่ประมาณเกือบสี่ก้องไฟด้วยกันร่วมกับเราก็เป็นห้าแต่จำนวนคนไม่สามารถบอกได้คิดว่าน่าจะมีคนที่มีประสบการณ์เอาตัวรอดพื้นฐานอยู่บ้าง

"งิ้วจะนอนไปถึงไหน.."

"งู่วว"(อย่ากวนได้ไหมมห่ะ คนจะนอน"

"เจ้าหนอนแมลงเวรนี้ลุกมาช่วยผมเดี่ยวนี้นะเดียวส่งเอารางวัลซะดีไหม?"

"ฮะ!!"

งิ้วได้ยิ่นดังนั้นเริ่มลุกขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียดไปสามท่าด้วยกันเค้าเริ่มตั้งสติถามกับเจ้านายที่เพิ่งเอาเสบียงส่วนหนึ่งมาให้เอาเป็นว่สอิ่มแล้วอารมณ์ดี

"ได้ๆเดียวไปดูให้.."

สินเสียงเจ้าแมลงเดินกะดึบไปหนึ่งทีและกะดึบไปสองทีก่อนจะหยุดพักอย่างน่าอเนจอนาถเคนจิได้แต่ตบหน้าตัวเองอย่าปวดหัว

"เดียวไปดูเอง"

"ช้าก่อนข้าลืมไป.."

"อะไรฟระห้ะ!!"

"คาถาแปลงร่างแปป..อย่าเพิ่งวัยรุ่นใจร้อน"

"....."

ปูง!!

ร่างหนอนแมลงเปลี่ยนเป็นมนุษย์ทันใดเค้าแทบหน้าตาจะกินขาดเคนจิได้เอาจริงๆเคนจินอนนี้แทบจะสตันในความกวนประสาดของเค้าคู่หู่แล้ว

"เอาละเรียบร้อย..นายท่านว่าไงนะ"

"ทำงี้ได้ด้วยหรอ!แล้วให้ฉันแบกนายมาตั้งนานสองนานนี้นะ"

"ก็แหมม..นายท่านข้าก็ต้องใช้พลังงานนะกอนหนึ่งอย่างสองอย่างก็ต้องทำนั้นนี้ได้อยู่แล้ว"

"เอ่อๆๆ..งันดูก่องไฟตรงนั้น...ไปสอดแนมมาสะ"

"อ๋อ..ได้รับทราบ"

"แบบเนียนๆ.."

"เอ่อหรา..ได้ครับ"

เคนจิได้แต่เหงื่อแทบแตกไอ้เสียงหรอหราเนี่ยชวนไม่น่าไว้ใจอย่างมากเพราะเหมือนเจ้าปีศาจเลเวลอัพพวกนี้มันก็ไม่ค่อยจะฟังเค้าเท่าไรแล้วด้วย

หากจะเป็นผู้คุมปีศาจจงอย่าอ่อนแอให้มันเห็นอาจจะโดนแดกหรือโดนสลับบทบาทเสียงเอง

"เหอ.."

อ๊ากกกก!!!

แง้ววว!!...

เสียงร้องดังออกมาจากทิศทางหนึ่งเคนจิที่กำลังงับอาหารเข้าปากถึงกับสะดุ้งตกใจขึ้นหรือว่ากับดักเค้าได้ผล!?

"งิ้วสำเร็จแล้วว!!เอ่อออ..จริงด้วยมันไปสอดแนม"

เคนจิรีบคว้าหาอาวุธแต่อาวุธของเค้านั้นไม่ได้มีชิ้นไหนที่สามารถกำจัดเจ้าสัตว์อสูรกายได้สักชิ้นมีแต่อาวุธที่ป้องกันตัวเอง

"ปัดโธ่เอ๋ย..แบบนี้จะปีนขึ้นต้นไม้แล้วนะเฟ้ยย!"

พูดไม่ทั้นจบได้ยื่นเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาแล้วแน่ๆเหมือนเสียงนิ่งแต่เสียงหายใจนี้ใช่ชัวป๊าบๆ..มือกวดกระเป๋านอนนิ่งๆได้แต่ท่องสวดอภิธรรม

"ไม่ทันๆๆๆ.."

ฟืด..ฟาด…

ฟืด..ฟาด…

ตายยย…

…

…..

……

………

………..

ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย…

ตุบบ!!

นอกจากหัวคน..

"อ๊ากกกกก!!ไอ้คู่หูมึงกับมาสักทีสิว่ะ!!"