ตอนที่10

เลือดหยดติ๋งๆ อาจจะไม่หักเท่าหัวคนที่ตายลงบนตักของตัวเองเอาเถอะเค้าคิดว่าเสือขาวตัวใหญ่เท่าช้างหรือตัวอะไรก็แล้วแต่มันคงอยากจะซ่อนอาหารไว้

แต่ดันมาซ่อนในที่ๆ เค้าอยู่นี้สิ..

ท่องไว้เคนจอที่ๆ อันตรายที่สุดคือที่ปลอดภัยที่สุดท่องไว้วว..

อ๊ายยยย!!!

แง้ววววว!!!

"เป็นไรไปนานท่าน..ท่านชอบกินหัวมนุษย์แล้วหรอข้าเพิ่งรู้นะเนี้ย"

"โอ๊ย..เปล่า..ช่วยเอามันออกไปที"

"ได้ขอรับ! °^^"

"งับ!! "

"เฮ้ย!! "

เอาเป็นว่าเคนจิพยายามไม่เห็นอะไรทั้งนั้นภาพตรงหน้าแค่ภาพมายาๆ เจ้างิ้วมันอาจจะฟังเป็นอย่างอื่นแต่ก็ไม่ใช่ว่าให้กำจัดแบบนี้นะเฟ้ย!!

"อ๋อ..เอาละๆ นายท่านข้าจะแจ้งเรื่องพอดี"

"ดีแจ้งมาก่อนที่เราจะโดนเจ้าเสือขาวนั้นกิน"

"หืมมม? ข้าว่าเจ้านั้นคงไม่กินเราหรอก"

"ทำไมละ? "

"ก็ข้าเพิ่งไปเห็นมันสังหารมนุษย์ไปสองกลุ่มด้วยกันและข้าก็ได้เสบียงมาด้วยนะขอบอกๆ "

"เฮ่อแล้วไป"

"แล้วตอนนี้เราควรจะออกไปหาคนมาร่วมกลุ่มอยู่ดีไหมนายท่านไม่งั้นเราเป็นของเล่นให้เจ้าแมวยักษ์นั้นตะปบเล่นแง้แซะ"

"=∆=ซวยไม่ว่าทางไหนก็ซวยทั้งนั้น.."

"อย่างน้อยๆ นายท่านก็ไม่ได้เนื้อหอมมีคนมาตามรุมกรี๊ดกร๊าดนะขอรับ"

"เนื้อหอมกับผีมึงเด้เนื้อหอมเป็นอาหารสัตว์อสูรแบบนี้ไม่เอาด้วยหรอก"

"เอาบ่นเป็นอย่างงี้เค้าว่า..โกรธคือโง่โมโหคือบ้าน่ะนายท่าน"

"นี้มึงเป็นคู่หูกูจริงหรือเปล่าวะเนี้ย!! "

"จริงแล้วถ้านายท่านอยากทั้งบ้าทั้งโง่ก็โกรธให้มันสุดๆ ไปเลย"

"....."

เจ้างิ้วเปลี่ยนร่างเป็นแมลงสัตว์อสูรกายกระโดดดึงใส่กองเสบียงที่ขนมาตรงหน้าเค้าที่ยืนเหม่อลอยอย่างงุงงง

"เอาจริงๆ เราร่วมกลุ่มดูจากควันไฟแล้วคงจะรอดอยู่"

"ง่ำๆๆ ใช่ๆ นายท่านหากท่านชักช้าจะเป็นเป้านิ่งแต่หากท่านมีความสามารถกำจัดได้มาพอก็สบายๆ ได้ขอรับ ง่ำๆ "

"แล้วเสบียงพวกนี้.."

"แง้ๆ ..ของกินข้า..นายท่านรีบๆ กินก่อนรีบไปหาคนอื่นสิขอรับ"

เอาจริงๆ ถ้านายมันเดินได้แล้วข้าคิดว่านายน่าจะไม่ต้องมาเกาะฉันอีกจะดีกว่านะเจ้าอสูรแมลง

"แล้วแต่ท่านข้าก็ทำตามคำสั่งอีกอย่างนั้นท่านก็ได้ทราบถึงพลังของเจ้าเสือขาวแล้วนิน่า"

"ฮึกกก!! "

"กัดครั้งเดียวคือตาย..ไม่ได้กัดหลายครั้งเหมือนข้าสักหน่อยง่ำๆๆ "

"นี้เจ้ากล้าขู่ฆ่าหรอกห้ะ..ไม่กลัวเฟ้ย!! "

"ตามใจๆๆ ..จะกินหรือจะไปก่อนว่ากัน"

"กินก็กิน.."

เคนจิเริ่มทำตามที่คู่หูบอกแล้วเค้าก็สนใจในรายละเอียดที่เจ้าตัวส่อดแนบบอกมาเค้าบอกถึงภาพการต่อสู้และการโจมตีของเจ้าเสือขาว

"ว่าง่ายไปคือ..เสียงหายใจ"

"ถูกต้อง!! .ใครหายใจแรงคนนั้นเป้านิ่งดีๆ นี้แหละ"

"แล้วถ้าไม่หายใจละหรือหายใจลึกๆ "

"นี้นายท่านเป็นนักดำน้ำหรือไงหืมม? "

"ก็ไม่เชิงหรอก.."

"ก็แค่อย่าทำตัวให้เล็กกว่า..เรื่องแค่นี้ข้าจัดการให้ได้อยู่.."

"งันเราคงหากลุ่มมนุษย์ที่เหลืออยู่ได้สำเร็จ"

"ถุ่ย!! นี้ทันโง่หรือท่านฉลาดหะ..มนุษย์บ้างคนในกลุ่มนั้นมีทักษะไม่เท่ากันบ้างครั้งอาจจะทำให้ท่านหลายเป็นตัวต่อรอง"

"ไม่มีมนุษย์อย่างที่เจ้าว่าแบบนั้น.."

"นายท่าน..ท่านช่างตลกสิ้นดีโลกนี้แม้จะสงบสุขเพียงใดก็ล้วนมีภัยทุกรูปแบบแม้มันจะเป็นแบบเล็กและแบบใหญ่ก็ตาม"

"พูดบ้าอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย.."

"หึ..อีกเดียวท่านก็ได้เห็นเป็นขวัญตา.."

"งิ้วนายกำลังบอกว่าฉันมีการตัดสินใจเชื่อเฉพาะการมองเห็นหรอ? "

"เปล่าๆๆๆ ..ฮ่าๆๆ มามากวนข้าๆๆ "

เคนจิรู้สึกแย่เล้กน้อยเค้าไม่เคยรู้สึกโดนตบหน้าแบบนี้มาก่อนในชีวิตแต่เอาเถอะใครจะเป็นมนุษย์ที่รับมือกับทุกๆ สิ่งทุกๆ อย่างได้กันละ

ล้วนมีข้อดีข้อด้อยกันทั้งนั้นแหละ

เค้าคิดว่าเค้าอาจจะกำลังไปหาไคย์ในหนึ่งในสองกลุ่มไฟนั้นแต่ก็หวังไว้ว่าเจ้าปีศาจเสือขาวอาจจะอิ่มแล้วก็เป็นได้

"รู้อะไรไหมแมวชอบเล่นกับสิ่งมีชีวิตทุกชนิด"

"มันจะมีแมวไม่เล่นกับหนูบ้างหรือไง"

"มีแต่แมวป่วยไมก็แมวตายนั้นแหละ!! "

"เอ่อๆๆ .."

เคนจิขี้เกียดต่อล้อต่อเถียงเค้าไปหากองไฟที่ใกล้ที่สุดดูเหมือนว่าค่ำคืนนี้จะไม่มีใครตายไปมากกว่านี้..

"ไฟถูกทำให้ดับรอยเท้าเปลี่ยนทิศแล้ว"

"อืมๆ ดูเหมือนหนึ่งในกลุ่มจะเก่งน่าดูพากันไป.."

"แหล่งน้ำ!! "×2

"คิดว่าแมวกลัวน้ำคงจะไปแถวๆ น้ำแน่นอน"

"ดูท่างานนี้ไม่ง่ายแล้ว"

"ถ้าเรานำไปก่อนให้เค้าตามละ"

"ว้า รสนิยมแบบนั้นข้าไม่ปลื้มเลยนะ"

"อย่าเพิ่งมาเล่นลิ้นงิ้ว..เราต้องตามหากลุ่มพวกนั้น"

"หึ..จริงอยู่การร่วมกลุ่มมันมีโอกาสรอดสูงแต่การรวมกลุ่มก็มีโอกาสตายสูงเหมือนไปกัน"

"ช่างสิการเป็นคนดีไม่ตาย"

"......"ดีเกินก็ไม่ดีสันนิด

เคนจิเริ่มหาทางไปหาเพื่อนเค้าเค้าอาจจะคุ้นชินในเส้นทางแต่เหมือนว่างิ้วจะไม่ชอบมนุษย์มากขึ้นไปพักหลังๆ เจ้านี้เริ่มแสดงพฤติกรรมอยากกินเนื้อคนขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ

"ผมคงไม่ได้ติดเชื้อตามแกใช่ไหม"

"โน้สๆๆ .."ฆ่าๆ ไปก็จบๆ เฮ่อ..

ในที่สุดก็เจอพวกคนบ้างกลุ่มกำลังเอาไม้ไผ่มาหักกันคนละอันพอดิบพอดีและหนึ่งในคนที่กำลังเหล่าไม้ไผ่

อยูนั้นคือสหายที่เค้าตามหาตอนนี้อีกฝ่ายกำลังทำขยุ่งให้กับเพื่อนคนละอันสองอันและแต่ละอันมีของแถมเป็นลูกธนู

"หวัดดีไคล์=..="

(อาจจะคิดไปเอง..เคนจินายอาจจะคิไปเองสาบานได้เลยไอ้ลูกธนูนั้นมันเหมือนกับอันที่เค้าเจอตอนเข้าป่าครั้งแรกเลย)

"โอ้วว!! เพื่อนเคยจิ..นายรอดมาได้ไงเนี้ยพระเจ้าช่วยกล้วยตานีทอดก๊อบ..เอานี้ของนาย"

ไคย์ที่ยิ้มล่ากับเพื่อนที่รอดมาได้อย่างอเมซิ่งเค้ายกขลุ่ยให้กับเคนจิง่ายแบบเหมือนส่งความรู้สึกให้แต่เคนจิก็รับไว้อย่างงงๆ

"เอ่อ..คือจะว่าอะไรไหมถ้าจะของตามอยู่กลุ่มพวกนาย"

"โหสวย..ได้ดิตามสบายเลย..นี้ๆ ของนายนะนั้นของนาย"

ไคย์ที่ทำกระบองไม้ไผ่ให้เพื่อนสมาชิกในกลุ่มเค้าที่ละอันๆ ด้วยใบหน้าที่สดใสแน่นอนเค้าเป็นหัวหน้ากลุ่มและสิ่งที่เคนจิถืออยู่นั้นคือความคิดของเค้าแน่ๆ ..

"งิ้วววๆ " (คุ้นๆ อะเจ้าลูกดอกนั้น)

"บ้าหรอเพื่อนรักของผมไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกงิ้วนายเสียมารยาทนะรู้ตัวไหม"

"งิ้ววง" (ตามใจเจ้าป๋องตื้น)

จริงอยู่ว่าเคนจิสงสัยในลูกดอกของไคย์มันมีความคล้ายคลึงกับของที่โจมตีเข้าก่อนเข้ามาในป่าแข่งขันแต่ตอนนี้เค้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะร่วมกลุ่มเพื่อลดสภาวะความกดดัน

ใช่ว่าจะอยู่ภายในกลุ่มตลอดเวลาเสมอไปถ้าไม่จวนจำใจในการเอาตัวรอดสูงจริงป่านนี้แค่เห็นไอ้ลูกดอกเวรตะไลนี้ก็แทบจะอยากทุบหัวเจ้าไคล์ทิ้งแล้ว

"เอาละ..เราจะเอาเสบียงเก็บไว้ที่พุ่มไม้ตรงโนนนะแล้วเก๋พากันฝึกหายใจทางลิ้นปี้แล้วลงไปจะสลับพลัดกันเข้าใจไหม"

"โหเจ๋งๆ ..โหสุดยอดเยี่ยมท่านไคล์เยี่ยมไปเลย"

ดูแล้วไคย์น่าเป็นที่ยอมรับในกลุ่มคนมาและใครๆ ก็คาดหวังในตัวเค้าทั้งๆ ที่มีคนหอมล้อมอยุ่กับยังยิ้มสดใสแบบนั้นได้..คนนี้ของจริงสินะ

"ลองทำบ้างดีกว่า"

เคนจิฝึกการเป่าลมเอาจริงๆ เค้าคิดว่าเป่าแบบขลุ่ยในสมัยเรียนประถมแน่ๆ ลองทำดูหลายต่อหลายครั้งจนมันใจแล้วว่าทนการ

ปล่อยอากาศไว้ได้นานอยุ่สามวิได้

และดูเหมือนในกลุ่มของใครที่เหลือรอดมานั้นจะทำได้ทุกคนคล้ายๆ ผ่านความสามารถเกินล้นมามากพอสมควร

"นายทำได้หรือเปล่าเพื่อนรักเคนจิฉันไม่อยากให้นายเป็นท้ายป๊วยเอาละนายเริ่มก่อนเลยเพื่อน"

"เอ่อได้เลย.."

เค้ากังวนแต่งิ้วเจ้าสัตว์คู่หู่นี้นะสิแต่เหมือนมันจะรู้ว่ากลายเป็นจุดอ่อนให้เคนจิมันรีบกระโดดหนีไปหากองเสบียงที่หลบอยู่ทันที..

กรี๊ด! แฮ่..= [] =เคนจิแทบเกือบหักไม้ไผ้..

"เป็นไรเคนจิ? "

"เปล่า.."

เค้ากักใจได้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสักกะนิดเดียวห่วงก็แต่หากแต่เจ้าปีศาจแมลงเมื่อกี้ทำไมมันไม่กระโดดไปบนต้นไม้ฟระ!! ห้ะ!!

หลังจากลีลาจนเพื่อนในกลุ่มของไคย์เริ่มพูดด้านหลังเค้าก็รีบทำการกระโดดลงแองน้ำไปและลองหายใจ..

ท่าไหว้ท่ากบที่เค้าไม่ได้โดนฝึกฝนมาเกือบทำให้เค้าตาย..

"เฮ้ยย..มันลึกนี้หว่า"

"จริงด้วยเคนจิ..นายตายหรือยังเพื่อน?? "

"....."

เคนไม่สามารถตอบได้เพียงแค่ปรับสภาพให้ดีดตัวถึงน้ำแล้วไหว้ขึ้นบกมาตั้งหลักใหม่สภาพตอนนี้แทบเกือบตายนี้ถ้าไม่ใช่กึนอสูรกายของเค้าอาจจะไปสวรรค์เรียบร้อย

"ได้อยู่ถ้าไม่กระโดด..แล้วพวกนายไหว้น้ำท่ากบเป็นไหม? "

^^โหววว

^^แปะๆๆๆ ..

กลุ่มคนพวกนั้นมองหน้ากันไปมาค่างซุบซิบนิดหน่อยก่อนจะตบมือให้เคนจิแน่นอนพวกเค้าไหว้น้ำท่ากบเป็นทุกคนเลยรวมแม้กระทั่งไคน์ด้วย

เล่นเอาเคนจิด่าตัวเองในใจหลายต่อหลายทีกลัวแต่ตัวเองจะไม่คูลในสายตาในในกลุ่มแต่เอาเถอะตอนนี้ดูเหมือนเค้าเกือบตายและกลายเป็นที่ยอมรับแล้ว

ทุกคนล้วนมีความสามารถจนน่าตกใจพวกเค้าค่อยทะยอยพากันลงไปในแอ่งน้ำและคนสุดท้ายคือเคนจิ..ประมาณหลายชั่วโมง

ต่างก็ค่อยสะกิดกันผลัดเปลี่ยน..ตอนนี้เคนจิทำได้แย่ที่สุดกว่าใครเพื่อนแต่เค้าก็พยายามตั้งใจสมาธิมากที่สุด

มีบ้างอย่างกำลังมาเคนจิได้ยิ่นเสียงผ่านการสั่นไหวของพื้นแต่ในสภาวะของเคนจิตอนนี้นั้นไม่น่าจะได้ยิ่นเสียงพวกนี้ทั้งสินหรือว่าอาจจะเป็นความสามารถพิเศษทดแทน

อสูรเมื่อเสียอย่างใดอย่างหนึ่งจะมีความสามารถอย่างหนึ่งที่พิเศษขึ้นมาทดแทนนั้นเอง

"มาแล้ว"เคนจิใช้ภาษามือสะกิดเป็นท่าท่างของนิ้วมือ

ก่อนที่เพื่อนจะใช้สัญลักษณ์ตอบกับแทบทุกคนเป็นอันรับรู้กัน..

ตุบบ!! ..