ตอนที่11
เสียงการให้สัญญาณดังขึ้นเหมือนกับมันมาถึงแหล่งน้ำแต่ปรากฏว่าทันทีพวกเค้าขึ้นไปพบกับกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งที่รอดชีวิต
"แค่กๆ..ไม่ใช่เสือขาวนี้หว่า.."
"โอโอ๊วมีคนคิดก่อนพวกเราอีกหรอเนี่ยแน่จริงๆ"
"หลบไปกูจะฆ่าพวกมัน"
"เดียวซะ..ใจเย็นรวมกันเราอยู่นะเฟ้ย"
"อี๊..น้ำชวนแหวะจังเลย.."
"แล้ว..พวกคุณรอดมาได้ยังไง"
เคนจิที่อาสาสอบถามกลุ่มคนที่เหลือนำกันประมาณ6คนมาร่วมกลุ่มกับพวกเค้าอีก7คนก็เกือบๆ11คนพอดีถ้าไม่นับรวมกับคนที่เค้าแอบฆ่าไปน่าจะ12
"ตอนนี้เหลือคนแค่ครึ่งเดียวสินะ"
"เอ่อ..แล้วพวกนายเห็นเสือขาวแล้วหรือยัง.."
"ไม่อะยังไม่เห็น"ไคย์ที่เดินออกมาตอบกล่าวขึ้นแต่เค้สก็พอจะรู้เรื่องรู้ราวแล้วว่าในป่ามีเสือขาว
"...."เคนจิทำเป็นเงียบไม่รู้ไม่ชี้แม้ทังๆทีเค้าเกือบโดนมาลากไปกินไม้หลายวันก่อน
"เอาเถอะๆอย่างน้อยๆพวกเรามาตั้งแคมป์ไฟกันก่อนดีกว่าพวกนายอยู่สภาพนั้นอาจจะหนาวตายได้นะ"
"อ่อจริงด้วยลืมคิดไป.."
"โอเมื่อมีไฟ..ไฟไฟลุกแสบซ่า.."
"สุดอุราเมื่อเรามาพร้อมหน้ากัน.."
"คืนวันนี้มีสุขไม่มีทุกร์ด้วยกันสำราน.."
พวกเค้าลดกาดลงและพากกันสงบศึกด้วยการจับมือและนั่งหาไฟมาก่อเพื่อรวมเสบียงกันทั้งหมด
เคนจิรู้สึกดีขึ้นหน่อยหากไม่ได้ยิ่นเสียงเพลงสุดแสนชวนคิดปวดตับปวดไตปวดไส้ปวดพุงขึ้นมาก่อน
"ไอ้งิ้วแกร้องผิด.."
"โทษๆๆนะอาหารพวกนายหมดแล้วจ้า!เจ้าพวกปีศาจทังหลายเอ้ยย!!"
เจ้าปีศาจหนอนแมลงกระโดดดึงออกมาจากก้องเสบียงหนึ่งก้องและกระโดดไปทางเคนจิ
"อะไรนะ.."
"เวรแล้วกู"เคนจิแทบอยากลุกวิ่งหนี
"อะไรนะ!!"
ผู้คนต่างพากกันลุกขึ้นไปดูเสบียงของตนเองพบกับความว่างเปล่าและพวกกลุ่มผู้มาใหม่ก็ได้แต่งงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"หื้ยย..ใครมันบังอาจกินหมด.."
"เจ้าเคนจิมัง"เจ้างิ้วหนอแมลงกล่าวตอบไคย์ที่ไม่ลุกไปกับพวกเค้า..
ใบหน้าสีดำทะมึนแทบฆ่าคนได้ส่งเสียงกรณีดังออกมาเล่นเอาเคนจิตีหัวเจ้างิ้วลงโทษเป็นรองที่ล้าน
"แกไปกินของพวกเพ้เค้าทำไมฟวะ..ดูดิพวกเพ้เค้าโมโหจน..กลายเป็นเสือขาวตัวบักเอิ่บแล้ว.."
O.o..สะ.เสือขาว!!
"เอ่อ..ก็เห็นอยู่"
เคนจิตกใจตาค้างจากตีหัวเจ้างิ้วป๊าปๆเปลี่ยนมาลูบๆแทนเพราะตอนนี้เค้ากำลังช็อกมากถึงมากที่สุดอยู่ใกล้จนแทบมันจะหม่ำหัวเข้าได้แน่นอน
กรร!!อาหารไม่พอ!
"อุ้ยย..งิ้วมึงคายออกมาดิว่ะ"
"จะบ้ากะลามัง..กินแล้วคายไม่มีหรอกมีแต่ขี้เอาปะละ!!"
แง้ววววว!!!
"โอโห..เพื่อนไคย์กูมันเปลี่ยนร่างได้แล้วนะเว้ย"
"เห็นแล้วว"
"แล้วตอนนี้พวกเพื่อนของไอ้เจ้าไคย์เสือขาวก็"
"ก็?0w0"
"ก็เปลี่ยนร่างเหมือนกัน..จิ้งจอกยกฝูงเลยเว้ยงิ้วว"
ลุกแล้วคับเคนจิลุกเลยงานนี้เปลี่ยนที่นั่งฝักอสูรกายแปลงร่างจากคนเป็นเสือขาวได้เปลี่ยนที่นั่งมาอยู่ฝังนี้หน้าตาเฉย..
"เคนจินี้มึง..เอ่ยเพื่อนหนีข้าทำไมนะหะ!"
"ใช่ๆแค่อาหารหมดเองนานกลัวจนหนีเลยหรอ"
ตอนนี้พวกนั้นโชว์ฝันเขี้ยวงามทุกๆตนเลยละครับเคนจที่เป็นแค่มนุษย์เอ่ยมนุษย์ในจิตใต้สำนึกได้แต่ตี้เจ้างิ้วเป็นการลงโทษ..
แต่เหมือนพวกนั้นจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นอันว่าจะกอนเค้าแทนนี้หว่าอย่างงี้เค้าก็คงเป็น..
อาหารแน่นอนแต่ช่างเถอะตายก็คงไม่ตายคนเดียวอยู่แล้ว..ชิมิ..
ฉิ้งงง!!
"ถอยไปเข้าพวกอสูรกายกายร่างพวกแกนี้เนียนมากที่สามารถปลอมแปลงเป็นมนุษย์จนแยกไม่ออกได้ขนาดนี้"
"หึ้มม..น่าจะรับมือไหวอยู่แล้วเจ้าเป็นไรมนุษย์ตุ๋ด!อย่ามาเกาะขาพวกข้านะ"
"เตรียมอาวุธ.."
เคนจิที่ช็อกจากการเห็นปีศาจกลายร่างได้หายใจตั้งสติในความอันเลิสของตัวเองหันหน้ากับมานึกขึ้นได้ว่า..นั้นเพื่อรสหายที่ให้ขลุ่ยกับเค้ามานะ..
เราต้องปกป้อง..สิเว้ยย
เมื่อกี้มันบอกจะไม่กินเราใช่ปะ!!..
ปกป้องเสือขาวตัวคนเดียวเย้ยยย..
"ช้าก่อนข้าของพูดคุยกับเค้า!!"
เคนจิตะโกนห้ามทัพ..
ปูงง!!
แต่เหมือนฝ่ายที่เคนจิอยู่กับเค้าก็เปิดเผยวิชาการโจมตีของพวกเค้าเช่นกันเสื้อผ้าชุดหนาเตาะเตะตาพร้อมอาวุธครบมือ..
และเสียงแมลงวิ้ววววร้องไปทั้วว..
0.0ผมว่าผมอาจจะตายกลางสนามรบกลางก่องไฟแน่นอนแล้วละ
ทหารภูติแมลงพวกนี้มันคือพวกที่เกี่ยวข้อกับเจ้างิ้วนี้ว้าาา..
"งิ้ววววว.."(อาไย..อ่อพวกหน้าคล้ายกันคนละระดับซะ"
"ถามจริงง!!"
"หุบปากไปเว้ย!!"
แง้วววว!!(พวกแมลง!!?)
กรี๊ดด...กรรๆๆ..(ไม่เคยเห็นพวกปีศาจพวกนี้)
วืดดด..วืดดด…
วี้วววว..วี้วววว..
(ปีศาจเหมือนกันนี่..)
"งิ้วพากูหนีสิว่ะนั่งมองให้เค้ามาง้าบเราไปกินมื้อเย็นหรอ??"
วิ้ว~~
"โอฮ้ะๆๆข้าลืมไป..คานตามข้ามาเลยนายท่าน"
เคนจิที่กำลังคานออกจากกลางสนามรบดูเหมือนว่าการต่อสู้ของเผ่าปีศาจสองเขตจะเริ่มขึ้นฝังทางไคน์ที่อยู่ในร่างสัตว์แปลงไม่อยากมีปัญหาในเขตของตนจึง
ควับบ..
"แอ๊กก!!"
"กรรร ถ้าไม่อยากให้ตัวประกันตายอย่าตามพวกข้ามา"
เยี่ยมยอดตอนนี้เคนจิโดนงามเรียบร้อย..
ฝังของภูติปีศาจของแมลงนั้นได้แสดงอาการหงุดหงิดขึ้นมาเค้ากำลังตามตัวเคนจิกลับไปที่ๆป่ากลางเขา เจ้านาย
พวกเค้าสร้างเจ้ามนุษย์แปลกประหลาดนี้ขึ้นจนได้ปลอมแปลงเป็น..มนุษย์ตามหานั้นเอง
ไปเรียกคาราซุมา..เอาจริงไม่อยากใช้เจ้าพวกนี้นักเพราะเป็นเผ่าพันธุ์ปรปักษ์กันตัั้งแต่ยุคสมัยไหนแต่เหมือนว่า..
นายท่านจะต่อรองกับพวกนั้นจนได้เส้นทางพิเศษมาจึงจำเป็นต้องตามเคนจิกลับมารับใช้
"โอ๊ยย..ทำไมต้องไปตามรางตามคว้ามัน"
"ก็นายท่านต้องการข้าก็ไม่ได้อิฉากมันเท่าใดนักหรอก"
"เอาเป็นว่าพวกฆ่าจะเรียกมาให้เอาทหารแมลงมาสังเวย3ตนลากมา!!"
"ครับบ.."
"วี่ดดด!!"เสียงพิวปากเสียงสัตว์อสูรกายตามคาบหัวทหารแมลงเป็นเครื่องหมายของบรรณนาการ
"โอโห.ถึงกับแลกหัวเลยกาๆๆ.."
"มื้อนี้โชคดีว่ะ..อึก"
เหล่าทหารแมลงได้แต่ปิดหน้าปิดตาไม่อยากเห็นสภาพสหายที่อ่อนแอกว่าตนหลายต่อหลายตนลงไปสังเวยเท่าใดนั้ก
"ไม่อยากเรียกใช้พวกกานรกนี้เลย..ไปตามหาเจ้าหนูนั้น"
"โหตัวเดิมอีกละ..เร็วๆพวกรีบกิน..เรามีงานต้องออกล่า"
"มารยาทงามหน่อยไม่ได้กา..กา..ก๊าา"
"ดูเหมือนคนบ้างคนอาจจะเก่งในความสามารถของตนเองแต่เราก็ควรจะใช้ความสามารถอันน้อยนิดของเรา"
พูดจบเหล่าทหารแมลงก็ทิ้งร่างลงไปนอนกับขี้ดินแล้วได้แต่ดิ้นชักดิ้นชักงอก่อนจะพากันเปลี่ยนร่างเป็นแมลงล่อยออกมาจากที่ๆพวกมันอาศัยอยู่..
แมลงชีปะขาวและผีเสื้อกลางคืนบินกู่กับไปยังฐานทัพของพวกมันเพื่อส่งข่าวของการมีชีวิตอยู่ของเคนจิ..
แมลงกลายพันธุ์ตนเดียวที่สามารถมีชีวิตนอกเขตได้และสามารถพันการตนเองได้จนน่ากลัวต่อหลายๆกลุ่มเพื่อนของพวกมัน
อันตราย..
อันตราย..
มันคือตัว
อันตราย..ต่อ..ผู้นำ..
Comments (0)
See all