ตอนที่11

เสียงการให้สัญญาณดังขึ้นเหมือนกับมันมาถึงแหล่งน้ำแต่ปรากฏว่าทันทีพวกเค้าขึ้นไปพบกับกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งที่รอดชีวิต

"แค่กๆ..ไม่ใช่เสือขาวนี้หว่า.."

"โอโอ๊วมีคนคิดก่อนพวกเราอีกหรอเนี่ยแน่จริงๆ"

"หลบไปกูจะฆ่าพวกมัน"

"เดียวซะ..ใจเย็นรวมกันเราอยู่นะเฟ้ย"

"อี๊..น้ำชวนแหวะจังเลย.."

"แล้ว..พวกคุณรอดมาได้ยังไง"

เคนจิที่อาสาสอบถามกลุ่มคนที่เหลือนำกันประมาณ6คนมาร่วมกลุ่มกับพวกเค้าอีก7คนก็เกือบๆ11คนพอดีถ้าไม่นับรวมกับคนที่เค้าแอบฆ่าไปน่าจะ12

"ตอนนี้เหลือคนแค่ครึ่งเดียวสินะ"

"เอ่อ..แล้วพวกนายเห็นเสือขาวแล้วหรือยัง.."

"ไม่อะยังไม่เห็น"ไคย์ที่เดินออกมาตอบกล่าวขึ้นแต่เค้สก็พอจะรู้เรื่องรู้ราวแล้วว่าในป่ามีเสือขาว

"...."เคนจิทำเป็นเงียบไม่รู้ไม่ชี้แม้ทังๆทีเค้าเกือบโดนมาลากไปกินไม้หลายวันก่อน

"เอาเถอะๆอย่างน้อยๆพวกเรามาตั้งแคมป์ไฟกันก่อนดีกว่าพวกนายอยู่สภาพนั้นอาจจะหนาวตายได้นะ"

"อ่อจริงด้วยลืมคิดไป.."

"โอเมื่อมีไฟ..ไฟไฟลุกแสบซ่า.."

"สุดอุราเมื่อเรามาพร้อมหน้ากัน.."

"คืนวันนี้มีสุขไม่มีทุกร์ด้วยกันสำราน.."

พวกเค้าลดกาดลงและพากกันสงบศึกด้วยการจับมือและนั่งหาไฟมาก่อเพื่อรวมเสบียงกันทั้งหมด

เคนจิรู้สึกดีขึ้นหน่อยหากไม่ได้ยิ่นเสียงเพลงสุดแสนชวนคิดปวดตับปวดไตปวดไส้ปวดพุงขึ้นมาก่อน

"ไอ้งิ้วแกร้องผิด.."

"โทษๆๆนะอาหารพวกนายหมดแล้วจ้า!เจ้าพวกปีศาจทังหลายเอ้ยย!!"

เจ้าปีศาจหนอนแมลงกระโดดดึงออกมาจากก้องเสบียงหนึ่งก้องและกระโดดไปทางเคนจิ

"อะไรนะ.."

"เวรแล้วกู"เคนจิแทบอยากลุกวิ่งหนี

"อะไรนะ!!"

ผู้คนต่างพากกันลุกขึ้นไปดูเสบียงของตนเองพบกับความว่างเปล่าและพวกกลุ่มผู้มาใหม่ก็ได้แต่งงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"หื้ยย..ใครมันบังอาจกินหมด.."

"เจ้าเคนจิมัง"เจ้างิ้วหนอแมลงกล่าวตอบไคย์ที่ไม่ลุกไปกับพวกเค้า..

ใบหน้าสีดำทะมึนแทบฆ่าคนได้ส่งเสียงกรณีดังออกมาเล่นเอาเคนจิตีหัวเจ้างิ้วลงโทษเป็นรองที่ล้าน

"แกไปกินของพวกเพ้เค้าทำไมฟวะ..ดูดิพวกเพ้เค้าโมโหจน..กลายเป็นเสือขาวตัวบักเอิ่บแล้ว.."

O.o..สะ.เสือขาว!!

"เอ่อ..ก็เห็นอยู่"

เคนจิตกใจตาค้างจากตีหัวเจ้างิ้วป๊าปๆเปลี่ยนมาลูบๆแทนเพราะตอนนี้เค้ากำลังช็อกมากถึงมากที่สุดอยู่ใกล้จนแทบมันจะหม่ำหัวเข้าได้แน่นอน

กรร!!อาหารไม่พอ!

"อุ้ยย..งิ้วมึงคายออกมาดิว่ะ"

"จะบ้ากะลามัง..กินแล้วคายไม่มีหรอกมีแต่ขี้เอาปะละ!!"

แง้ววววว!!!

"โอโห..เพื่อนไคย์กูมันเปลี่ยนร่างได้แล้วนะเว้ย"

"เห็นแล้วว"

"แล้วตอนนี้พวกเพื่อนของไอ้เจ้าไคย์เสือขาวก็"

"ก็?0w0"

"ก็เปลี่ยนร่างเหมือนกัน..จิ้งจอกยกฝูงเลยเว้ยงิ้วว"

ลุกแล้วคับเคนจิลุกเลยงานนี้เปลี่ยนที่นั่งฝักอสูรกายแปลงร่างจากคนเป็นเสือขาวได้เปลี่ยนที่นั่งมาอยู่ฝังนี้หน้าตาเฉย..

"เคนจินี้มึง..เอ่ยเพื่อนหนีข้าทำไมนะหะ!"

"ใช่ๆแค่อาหารหมดเองนานกลัวจนหนีเลยหรอ"

ตอนนี้พวกนั้นโชว์ฝันเขี้ยวงามทุกๆตนเลยละครับเคนจที่เป็นแค่มนุษย์เอ่ยมนุษย์ในจิตใต้สำนึกได้แต่ตี้เจ้างิ้วเป็นการลงโทษ..

แต่เหมือนพวกนั้นจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นอันว่าจะกอนเค้าแทนนี้หว่าอย่างงี้เค้าก็คงเป็น..

อาหารแน่นอนแต่ช่างเถอะตายก็คงไม่ตายคนเดียวอยู่แล้ว..ชิมิ..

ฉิ้งงง!!

"ถอยไปเข้าพวกอสูรกายกายร่างพวกแกนี้เนียนมากที่สามารถปลอมแปลงเป็นมนุษย์จนแยกไม่ออกได้ขนาดนี้"

"หึ้มม..น่าจะรับมือไหวอยู่แล้วเจ้าเป็นไรมนุษย์ตุ๋ด!อย่ามาเกาะขาพวกข้านะ"

"เตรียมอาวุธ.."

เคนจิที่ช็อกจากการเห็นปีศาจกลายร่างได้หายใจตั้งสติในความอันเลิสของตัวเองหันหน้ากับมานึกขึ้นได้ว่า..นั้นเพื่อรสหายที่ให้ขลุ่ยกับเค้ามานะ..

เราต้องปกป้อง..สิเว้ยย

เมื่อกี้มันบอกจะไม่กินเราใช่ปะ!!..

ปกป้องเสือขาวตัวคนเดียวเย้ยยย..

"ช้าก่อนข้าของพูดคุยกับเค้า!!"

เคนจิตะโกนห้ามทัพ..

ปูงง!!

แต่เหมือนฝ่ายที่เคนจิอยู่กับเค้าก็เปิดเผยวิชาการโจมตีของพวกเค้าเช่นกันเสื้อผ้าชุดหนาเตาะเตะตาพร้อมอาวุธครบมือ..

และเสียงแมลงวิ้ววววร้องไปทั้วว..

0.0ผมว่าผมอาจจะตายกลางสนามรบกลางก่องไฟแน่นอนแล้วละ

ทหารภูติแมลงพวกนี้มันคือพวกที่เกี่ยวข้อกับเจ้างิ้วนี้ว้าาา..

"งิ้ววววว.."(อาไย..อ่อพวกหน้าคล้ายกันคนละระดับซะ"

"ถามจริงง!!"

"หุบปากไปเว้ย!!"

แง้วววว!!(พวกแมลง!!?)

กรี๊ดด...กรรๆๆ..(ไม่เคยเห็นพวกปีศาจพวกนี้)

วืดดด..วืดดด…

วี้วววว..วี้วววว..

(ปีศาจเหมือนกันนี่..)

"งิ้วพากูหนีสิว่ะนั่งมองให้เค้ามาง้าบเราไปกินมื้อเย็นหรอ??"

วิ้ว~~

"โอฮ้ะๆๆข้าลืมไป..คานตามข้ามาเลยนายท่าน"

เคนจิที่กำลังคานออกจากกลางสนามรบดูเหมือนว่าการต่อสู้ของเผ่าปีศาจสองเขตจะเริ่มขึ้นฝังทางไคน์ที่อยู่ในร่างสัตว์แปลงไม่อยากมีปัญหาในเขตของตนจึง

ควับบ..

"แอ๊กก!!"

"กรรร ถ้าไม่อยากให้ตัวประกันตายอย่าตามพวกข้ามา"

เยี่ยมยอดตอนนี้เคนจิโดนงามเรียบร้อย..

ฝังของภูติปีศาจของแมลงนั้นได้แสดงอาการหงุดหงิดขึ้นมาเค้ากำลังตามตัวเคนจิกลับไปที่ๆป่ากลางเขา เจ้านาย

พวกเค้าสร้างเจ้ามนุษย์แปลกประหลาดนี้ขึ้นจนได้ปลอมแปลงเป็น..มนุษย์ตามหานั้นเอง

ไปเรียกคาราซุมา..เอาจริงไม่อยากใช้เจ้าพวกนี้นักเพราะเป็นเผ่าพันธุ์ปรปักษ์กันตัั้งแต่ยุคสมัยไหนแต่เหมือนว่า..

นายท่านจะต่อรองกับพวกนั้นจนได้เส้นทางพิเศษมาจึงจำเป็นต้องตามเคนจิกลับมารับใช้

"โอ๊ยย..ทำไมต้องไปตามรางตามคว้ามัน"

"ก็นายท่านต้องการข้าก็ไม่ได้อิฉากมันเท่าใดนักหรอก"

"เอาเป็นว่าพวกฆ่าจะเรียกมาให้เอาทหารแมลงมาสังเวย3ตนลากมา!!"

"ครับบ.."

"วี่ดดด!!"เสียงพิวปากเสียงสัตว์อสูรกายตามคาบหัวทหารแมลงเป็นเครื่องหมายของบรรณนาการ

"โอโห.ถึงกับแลกหัวเลยกาๆๆ.."

"มื้อนี้โชคดีว่ะ..อึก"

เหล่าทหารแมลงได้แต่ปิดหน้าปิดตาไม่อยากเห็นสภาพสหายที่อ่อนแอกว่าตนหลายต่อหลายตนลงไปสังเวยเท่าใดนั้ก

"ไม่อยากเรียกใช้พวกกานรกนี้เลย..ไปตามหาเจ้าหนูนั้น"

"โหตัวเดิมอีกละ..เร็วๆพวกรีบกิน..เรามีงานต้องออกล่า"

"มารยาทงามหน่อยไม่ได้กา..กา..ก๊าา"

"ดูเหมือนคนบ้างคนอาจจะเก่งในความสามารถของตนเองแต่เราก็ควรจะใช้ความสามารถอันน้อยนิดของเรา"

พูดจบเหล่าทหารแมลงก็ทิ้งร่างลงไปนอนกับขี้ดินแล้วได้แต่ดิ้นชักดิ้นชักงอก่อนจะพากันเปลี่ยนร่างเป็นแมลงล่อยออกมาจากที่ๆพวกมันอาศัยอยู่..

แมลงชีปะขาวและผีเสื้อกลางคืนบินกู่กับไปยังฐานทัพของพวกมันเพื่อส่งข่าวของการมีชีวิตอยู่ของเคนจิ..

แมลงกลายพันธุ์ตนเดียวที่สามารถมีชีวิตนอกเขตได้และสามารถพันการตนเองได้จนน่ากลัวต่อหลายๆกลุ่มเพื่อนของพวกมัน

อันตราย..

อันตราย..

มันคือตัว

อันตราย..ต่อ..ผู้นำ..