"Sigurado ka bang ayaw mong kumain kasama ang iyong mga bisita?" tanong ko kay Marius pagdating nang tanghali.

Kasalukuyan kaming nasa pangalawang palapag ng kuwadro ng mga kabayo. Nakahiga kami sa sahig na puno ng dayami.

"Sobra akong nanghina sa dami ng mga taong bumati sa akin na hindi ko naman kilala," sabi ni Marius na minamasahi ang magkabila niyang panga. "Kinailangan ko pang ulitin at batiin ang kanilang mga pangalan!"

"Nanghina ka ba talaga? Samantalang hindi ka naman halos tumayo sa iyong pinagkakaupuan?" sarkastiko kong sagot.

"Nakakalula pa rin iyon, Theo!" nakasimangot nanaman siya sa akin. "Buti na lang at nakamaskara ako, kung hindi, ay malamang nangalay na ang mukha ko sa pilit na pagngiti!"

"Hindi mo naman kailangan ngumiti, sa ganda ng iyong mukha ay sapat na iyon pambati sa lahat ng iyong mga bisita."

Natuwa ako nang makitang mamula ang mukha ni Marius. Inabot ko ang kaliwang kamay niya at hinalikan iyon ng ilang ulit.

"A-ano ang iyong ginagawa?" tanong niya sa akin.

"Tinatabunan ko lang ang halik ng prinsipe ng Ignus," sagot ko. "Napaka lakas ng loob ng lalaking iyon na lapitan ka at halikan ang iyong kamay! Hindi ba niya alam na ipinagbabawal ang pagkapit sa mga Ravante nang basta kung sino lamang?!"

"Pero isa rin siyang prinsipe," sabi ni Marius. Napatingin ako sa kaniya nang masama.

"Kahit na hari pa siya ng Ignus, ang kamay na ito ay sa akin lamang!" singhal ko sa aking kabigkis.

Napansin kong manlaki ang mga mata ni Marius.

"Pasensya na, hindi ko sinasadyang pagtaasan ka ng boses... ngunit, hindi ka dapat pumayag na hawakan ka niya!"

"Hindi ko rin naman akalain na hahawakan niya ako at hahalikan sa kamay! Nais pa raw niyang makita ang aking mukha," sabi niya na may mapaglarong ngiti sa mga labi. "Ano sa tingin mo, Theo, paunlakan ko kaya siya?"

Tila nanikip ang aking dibdib, habang nag-init naman ang aking mukha.

Hinatak ko si Marius palapit sa akin. Natawa pa siya, isang napaka gandang tinig sa aking mga taenga. Nahulog siya sa aking bisig, kung saan ko siya agad niyakap.

"Mangako ka sa akin na hindi mo aalisin ang iyong maskara hangga't hindi natatapos ang iyong kaarawan," sabi ko sa kaniya.

Lalong natawa si Marius. "Ito ba ay isang utos, o isang hiling?" nakangiti niyang tanong.

Lalo pang kumunot ang aking noo sa kaniyang panunukso. Patuloy pa siyang tumawa. Niyakap niya ako at humalik sa aking pisngi, at dama ko ang init na iniwan ng pagdampi ng kaniyang mga labi. Bagamat naiinis pa rin, dinaganan ko siya at hinalikan sa bibig.

Napatingin sa akin si Marius.

Natigil na ang kaniyang pagtawa.

Tatayo na sana ako, nang hawakan niya ang aking batok at ibalik ang aking halik.

Ngunit kakaiba ang halik niya.

Matagal niyang idiniin ang kaniyang mga labi sa akin. Nakapikit ang kaniyang mga mata, at kasabay nang halik na iyon, ay hinimas niya ang aking balikat at leeg.

Nakadama ako nang kakaibang kuryente sa pagkayakap niya sa akin.

Napapikit na rin ako. Naramdaman kong bumuka ang bibig ni Marius na humalik sa gilid ng aking bibig. Mamasa-masa ito na gumapang sa aking panga, tapos ay bumalik sa aking labi.

Nanginig ang aking katawan sa kakaibang kilig.

Sa pagdilat ko, nakita ko ang mga mata niyang lilak na nakatingin sa aking gintong mga mata. Mapungay sila at nangungusap.

Nakadama ako noon nang kakaibang paninikip sa aking dibdib.

Alam ko na ang kaniyang halik ay hindi lang halik ng isang matalik na kaibigan.

"Theo..." binulong niya ang pangalan ko at muling nanginig ang aking katawan. "Mahal kita."

"Marius..." hinimas ko ang kaniyang magandang mukha, hinawi ang pilak na buhok sa likod ng kaniyang tainga. "Mahal na mahal din kita, kabigkis ko."

Muli kaming naghalikan.

Bumukas ang kaniyang bibig na tinakpan ng aking mga labi. Nagtagpo ang mga dila naming nakipag laro sa isa't-isa. Inikot niya ang mga braso niya sa aking balikat, habang ipinasok ko naman ang aking kamay sa kaniyang tunika at marahang hinihimas ang makinis niyang katawan.

Kinilabutan ako nang marinig siyang umungol.

Tila `di namin mapigilan ang sarili, ngunit `di rin malaman ang gagawin.

Nang maghiwalay kami, pareho kaming naghahabol ng hininga. Napatingin kami sa isa't-isa at natawa, at nagyakapan muli.

Wala na sana kaming balak bumaba pa sa kuwadro na aming pinagtataguan. Gusto ko na lang makayakap at makahalikan si Marius hanggang gabi, ngunit nagpadala ng mensahe sa akin ang aking ama.

'Theo! Nasaan na kayo?' sabi ng isang mahiwagang papel na lumipad at nahulog sa aking harapan. 'Kanina pa kayo hinahanap ni Haring Domingo! May nangyari ba sa inyo, anak?'

'Nagpapahinga lang po kami, Ama,' nahihiya kong isinulat sa likod ng papel. 'Pabalik na po kami sa kasiyahan!'

Hinipan ko ang papel at pinabalik iyon sa kinaroroonan ng aking ama.

Nagmamadali kaming naghiwalay at nag-ayos ni Marius. Itinaas ko ang aking hintuturo at inikot ito. May dumating na hangin na umikot sa aming dalawa, nang mawala ito, ay wala na rin ni-isang dayaming nakadikit sa amin.

"Halika na, Marius, hinihintay na nila tayo sa iyong handaan," sabi ko sa kaniya matapos ayusin ang kaniyang buhok.

Kinuha niya ang maskara sa kaniyang tabi at tumalikod sa akin.

"Matapos ng kaarawan kong ito, matapos kong maging ganap na lalaki, maari na tayong lumuwas sa kaharian at pumunta sa kahit saan nating ibigin," sabi niya habang tinatali ko ang maskara. "Hindi na natin kailangan ang gabay ng mga nakatatanda... ng aking ama... ng iyong ama..." patuloy niya.

"Hindi iyon ganoong kadali, Marius," sabi ko sa kaniya. "Alam mo naman na may mga responsibilidad pa tayo sa ating mga bansa..."

"Pero mas may kalayaan na tayo ngayon, hindi ba?" tanong niyang muli na biglang humarap sa akin.

"Oo, sa ilang mga bagay," sagot ko.

"Gusto kong maglakbay!" sabi nila. "Gusto kong malibot ang buong imperyo, at lumampas sa ating mga hangganan!"

Napangiti ako sa mga pangarap niya. "Oo, ako rin," sagot ko na lang. "Pero sa ngayon, dito muna tayo sa iyong kaarawan. Halika, may handaan pa tayong dadaluhan."

Magkahawak kamay kaming pumasok sa malawak na bulwagan. Nakaharap sa amin ang lahat ng mga bisitang pangrangal.

Nagpalakpakan sila sa pagbaba namin sa hagdanan, hanggang sa umabot kami ni Marius sa mahabang lamesa sa entablado kung saan nakapuwesto ang mga pinuno ng iba't-ibang bansa at kaharian.

Lumapit sa amin si Haring Domingo na isinama si Marius sa gitna ng entablado.

"Sa Kataas-taasang Emperador Leonsio Apolinario Fernando Heilig, ang Namumuno sa Mundo ng mga tao, ang Panginoon ng Lahat ng Nasa Ilalim ng Bughaw na Kalangitan, ang Nagmamay-ari sa Lahat ng Lupaing Luntian, sa aming mga katulad na hari, mga maharlika, at sa lahat ng mga panauhin sa araw na ito, kinagagalak ko at pinasasalamatan ang inyong pagdating at pakikipagdiwang sa napaka sayang araw na ito," wika ni Haring Domingo. "Salamat at pinaunlakan ninyo ang aking imbitasyos, sa kaarawan ng aking anak at tagapag-mana na si Prinsipe Claudius Marius Angelo Ravante."

Muling nagpalakpakan ang mga tao. Kumaway naman si Marius at humarap sa magkabilang dako, suot ang maskarang pilak.

"Ngayon ay ang ika-labing-walong taong kaarawan ng aking anak. Nakahanda na siya'ng mamuno sa aming kaharian, sumapit man ang araw o pagkakataon na ako ay bumaba sa aking pusisyon bilang hari," patuloy niya sa kaniyang talampati. "Handa na rin siyang humarap sa mundo bilang aking katambal. Kaya't ang ano mang gawin o sabihin niya, ay mula na rin sa hari ng Hermosa, at ang ano mang paglapastangan sa kaniya ay siyang lapastangan din sa hari ng Hermosa at sa buong angkan ng mga Ravante."

Humarap siya sa kaniyang anak at inalis ang malaking singsing sa kaniyang hinlalato na may marka ng hari ng Hermosa; ang bilog na buwan na nasa loob ng cresento. Isinuot niya ito sa daliri ng kaniyang anak.

"Mabuhay ka, Claudius Marius Angelo Ravante, ang ika-188 hari ng kaharian ng Hermosa!" wika ni Haring Domingo.

"Mabuhay!" sigaw ng lahat. "Mabuhay ka, Claudius Marius Angelo Ravante! Hari ng Hermosa!"