Bunun etkisiyle Beyza'nın ayağı boşa düştü ve dengesini kaybedip zombilerin üzerine kapaklandı. Çığlıklar eşliğinde onu yemeye başladılar. Sürü ile birlikte gezen sırtlanların ziyafeti vardı sanki. Kendimi çok suçlu hissediyordum. O kadın da benim yüzümden ölmüştü, herkes benim yüzümden ölüyordu. Kendi kendime “Kim bilir kaç kişi ölmüştür.” dedim. Etrafa baktım biraz, bana yakın olmayan bölgelerde birkaç zombi görmüştüm ama genel olarak güvenli gözüküyordu. Yoluma devam ettim. Yollar bomboştu, yaşam belirtisi gözükmüyordu. Camları parçalanmış arabalar, yağmalanmış dükkanlar, kan izleri gibi detaylar vardı. Burayı biliyordum, evim biraz uzaktı. Yürüyerek gidip enerjimi harcamak istemedim. Bir araba ile gitmek istiyordum. Sessizce etrafa bakıp eski bir araba buldum. Klasik hırsız yöntemiyle kabloları birbirine sürterek arabayı çalıştıracaktım. Birkaç denemeden sonra başardım. Gaza basıp sakin bir şekilde yoluma devam ederken eve yaklaşıyor, sağa sola bakıyordum. Araç sesini duyan zombiler benim tarafıma doğru adımlarını atıyordu. Eve gelmeme az kalmıştı, yaklaşıyordum. Biraz sonra sokağa geldim. Biz villaların bulunduğu elit bir semtte yaşamaktaydık ve her yer kan içindeydi. Sanki katliam yaşanmıştı. Birkaç dakika sonra villanın önünde durdum. Bahçeye açılan kapımız kan içindeydi ve açıktı. İçeri yavaş adımlarla girdim ve evin dış kaplamasında da çeşitli kan izleri gördüm. Umudum gitgide azalıyordu, kendimi "Umarım kötü bir şey olmamıştır." diyerek telkin etmeye çalışıyordum. Evin kapısının önüne geldim. Kapıyı tıklattım. Birkaç saniye sonra bir ağlama sesi işittim. Bu annemin sesine benziyordu. Sesin kaynağı gitgide yaklaştı, sonra kapı açıldı. Annem açmıştı kapıyı ve ağlıyordu. Beni görünce sarıldı. Sevinçliydim çünkü yaşıyordu. "Ne oldu?" dedim. "Oğlum, çok üzgünüm." dedi. "Anne ne oldu söylesene." dedim. Ağlıyor cevap vermiyordu. Hızla içeri girdim ve salona yürümeye başladım. Yerde kan izleri belirmişti. Salona geldim. Babam kanepede oturmuş, başından vurduğu ablamın cesedine bakarak ağlıyordu...