Miyerkules ng gabi. Nakabakasyon si Celina kasama ang kanyang mga magulang at ilang pamangkin sa isang resort sa Batangas.

Araw ng Kwaresma. Nakagawian na nila na tuwing Holy Week, nagfi-file ng isang linggong vacation leave si Celina sa ospital para makasama ang kanyang pamilya.

Nasa isa siyang kwarto sa resort—naka-shorts, naka-maluwag na T-shirt, at may hawak na tablet.

Naisip niyang mag-scroll ng stories sa Wattpad bago matulog. Wala lang. Pampalipas-oras.

Habang umiinom ng chamomile tea, napatingin siya sa isang shared link na ilang ulit na niyang nakita sa Facebook timeline:"In the Time We Had – A Short Story" by m.velasquez_0928

"Hmm... ito 'yung sinasabi ni Angela dati.
'Yung sinulat daw ng pasyente namin... si Marco?"

Binuksan niya ang link, dala ng simpleng curiosity.

"At least maikli lang..."

sabi niya sa sarili.

Pero nang simulan niyang basahin—naging tahimik ang gabi.

Tahimik na hindi mapakali.

Tahimik na may bumubukas sa loob niya.

Si Kei.

Ang mga linyang sinasabi niya...

Ang mga pinagdadaanan...

Ang takot. Ang lungkot.

Parang tinulak siyang tumingin sa salamin na hindi naman niya hiniling.

At habang binabasa niya ang ilang linya ng dialogue ni Serena—isang eksenang sinesermunan siya sa loob ng exam room habang naghihintay si Kei sa waiting area ng clinic.

Biglang pumasok sa isip niya ang isang tawag mula sa dean ng isang unibersidad—mahigit isang taon na ang nakalilipas.

Nakatanggap siya noon ng reklamo galing sa mga med student na bumagsak sa kanilang midterm prep test. Hindi raw siya nagtuturo at hindi nagbibigay ng reviewers nang maayos.

"No, I told them exactly what to review—line by line,"

"It's not my fault 95% of them didn't take it seriously."
"I understand, Dean. But putting the blame entirely on me is unfair—yes, I know my role. Yes. Understood."

Ito yung mga linya na nakasaad sa kwento. Hindi man sakto ang mga salita at mga pangungusap sa pangyayari noon, ang eksena-saktong sakto.

Tumingin lang siya noon sa pader. Tahimik.

Sinubukan niyang mangatwiran at ipagtanggol ang sarili, pero hindi siya pinakinggan.

Damang-dama niya ang bigat sa loob habang nakikinig sa sermon mula sa kabilang linya.

At ngayong binabasa niya ang mga sumunod na linya ng kwento...

sa bawat eksenang mabait si Serena,
sa bawat tinig hindi judgmental,
sa bawat eksenang unti-unting nagkakamabutihan sila ni Kei...

parang may bahaging natunaw sa kanya.

"Tangina... ako 'to,"

bulong niya sa sarili.

Hindi niya alam kung dapat ba siyang matawa...o mapaiyak.

At nung lumapit na ang huling bahagi...

kung saan hindi na kayang iligtas ni Serena si Kei...

hindi na tea ang iniinom ni Celina—kundi sarili niyang luha.

At nang marating niya ang farewell letter—

nag-pause siya.

Binaba ang tablet.

Tumingin sa kisame.

Pumikit. Huminga.

At binasa pa rin.

Narito yung liham na mula sa kwento:

My beloved Serena,

There are no words to express how much love and joy you brought to my life.

You didn't just treat me as a patient. You saw me — really saw me — and believed in me when I couldn't believe in myself.

Thank you for helping me realize... that life is not always about transformation. It's not just about changing what's outside, or proving something to the world.

You taught me that even in the body I once hated, I was already worth loving.

That there will always be someone out there who will see you as you are, no matter what you look like.

For me, that someone... was you.

My only regret is that I will be going to a place without you.

I would have given anything for one more coffee date, one more slow dance in the living room, one more sunset on the beach. But if I had to choose between forever without you or a few precious months with you...

I would still choose this.

Every time.

And if there is indeed another life after this one...

I promise that I will find you again.

No matter how long it takes. No matter what I become.

I will always remember.

And I will always see you as Serena —

My love...

My life...

My everything.

Love,
Kei

Pagkatapos ng huling linya,hindi na siya umiyak—

pero tumulo pa rin ang luha.

Tahimik. Tuluy-tuloy.

Biglang may narinig siyang katok sa pinto ng kwarto.

"Celina?"

Boses ng ina niya, galing lang sa labas ng pinto ng kanyang silid.

"Anak, ayos ka lang ba? Narinig kasi kita na para kang umiiyak?"

Hindi siya agad sumagot.

Itinabi ang tablet. Pinunasan ang pisngi.

"Ma... kwento lang. Ang ganda eh. Medyo natamaan ako."

Paglabas niya ng kwarto, pinagmamasdan siya ng ina.

May bahagyang ngiti, pero may tanong sa mata.

"Anak... sino sumulat?"

"Pasyente ko, Ma."

"Pero... hindi lang pasyente.
Sa kwento niya... parang ako 'yung minahal."

Walang sagot ang ina.

Lumapit lang ito at niyakap siya.

At sa yakap na 'yon,parang dahan-dahang binabalot ng gabi ang lahat ng di masabi sa mga salita.

Sa kabilang banda ng lungsod, si Marco ay tulog na.

Walang kaalam-alam...

Na ang kwento niyang sinulat isang Sabado ng gabi—ay unti-unting ginising ang pusong matagal nang piniling manahimik.

Mula sa Journal ni Celina – Entry #63
"April 16, Miyerkules ng Gabi – Somewhere in Mabini, Batangas (Resort)"
Ngayon ko lang binasa.
'Yung kwento na sinulat ni Marco...
'Yung kwento na ibinigay sa akin ni Angela, isang linggo na ang nakalilipas.
Akala ko fanfiction lang.
Simpleng thank you lang mula sa isang pasyente.
Pero hindi eh.
Ako 'yung nasa kwento.
Ako si Serena.
Hindi ko man aminin nang malakas—
alam ko sa puso ko, ako 'yon.
Hindi lang dahil doktora siya.
Kundi dahil sa bawat pagod...
sa bawat tanong...
sa bawat linyang puno ng pagdududa sa sarili...
Parang may sinulat siya para sa akin—
kahit hindi niya sinabi.

Tangina, Marco.
Lagot ka sa'kin sa susunod mong appointment.

-C

Pagkababa ng ballpen sa desk...

(pause)
(nguso. flip ng bangs.)

At binulong niya sa sarili:

"Sana ready ka—'cause I'm not..."

Tahimik siyang napatingin sa salamin sa harap ng desk. Sandali lang. Pero sapat na 'yon para makita ang sarili—isang mukha ng doktora...

Seryoso. Pero may bahid ng pag-aalala.

Hindi takot sa sakit.

Hindi kaba sa trabaho.

Kundi takot na baka, sa wakas, may damdaming hindi na niya kayang itago.

Itutuloy...