Coffee Rewind - Pwede Pa Ba Isa?
(Minsan, ang pagkakape ay hindi lang pampagising ng katawan... kundi panandaliang pahinga ng puso)

Hindi nila planado.

Pero gaya ng karamihang bagay sa pagitan nila—nangyari lang.

Isang hapon, matapos ang rounds ni Dra. Clarisse, nag-message si William:

William:
"Free ka ba ngayon? 'Yung kape natin... pwede pa ba isa?"

Wala namang emoji. Walang halong lambing. Pero para kay Clarisse, sapat na 'yon.
At bago pa siya makapagbago ng isip, nag-reply siya:

Clarisse:
"Sige. Sa Joe's uli?"

Sa loob ng maliit na café, abot-tanaw pa rin ang ospital. Pero ngayong magkatapat sila, parang malayo na ang trabaho at responsibilidad.

Mas relaxed si Clarisse ngayon. Walang suot na lab coat. Si William, naka-shirt lang at jeans, parang di mo iisiping isang professional.

"Mahilig ako sa motor," simula ni William habang naglalagay ng asukal sa kanyang cappuccino.
"Pero hindi na ako madalas lumabas. Sabi ng asawa ko dati—baka raw mas piliin ko pa 'yung biyahe kaysa sa pamilya."

Napatingin si Clarisse. May lungkot sa tinig, pero wala nang galit. Wala na ring pagtatanggol.

"Ano nangyari sa inyo?" tanong ni Clarisse, dahan-dahan, hindi mapilit.

"Wala na. Hindi siya masamang tao. Ako rin, hindi ko rin masasabing naging mabuti. Pero alam mo 'yung tipong hindi na kayo magka-wavelength kahit anong pilit mong i-tune?"

Tumango lang si Clarisse. Walang komento. Pero ramdam ang pakikiisa.

"Ikaw ba?"

Parang narinig ni William ang tanong na hindi nasambit.

"Ikaw, Clarisse?" balik tanong niya. "Wala bang... past na makulay?"

Napangiti siya. "Wala. Puro libro ang past ko."

Humigop siya ng kape bago nagpatuloy, "Bihira akong mapalapit sa isang tao. Pero ewan ko... parang sa 'yo, madali."

Tahimik si William. Hindi siya ngumiti. Pero tumango siya—isang kumpas na puno ng pag-unawa.

"Siguro kasi... pareho tayong pagod," dagdag ni Clarisse. "Pagod sa mundo. Sa gulo. Sa expectations."

Nagtagpo ang mata nila.

Walang nagbitiw ng pangakong mahirap tuparin. Walang sabing "simula na ito."

Pero sa katahimikan ng kanilang mesa, sa pagitan ng humihigop na kape at lalamig na carrot cake—

may lumalalim.

At para kay Clarisse, hindi ito basta kape lang.

Isa na namang pagkakataon.

Isa na namang pagkapit sa mundong hindi niya inakalang posibleng mahalin.

Sa Mic at Bowling Ball

Linggo ng hapon. Walang planong lakad. Walang appointment. Si Clarisse, nagpasyang mamili ng groceries sa mall.

At doon, sa gilid ng Timezone, narinig niya ang pamilyar na boses na sintunado sa mic:

"I want it that way...!"

"William?" natawa siya, halos hindi makapaniwala.

Nakita siya ni William. Kumaway. "Uy! Halika! Kanta ka rin ng isa!"

"At bakit ko naman ilalagay sa panganib ang tenga ng publiko?"

"Hindi! Promise, ako lang 'yung pangit boses. Ikaw... ikaw 'yung chorus."

Hindi na siya nakatanggi.

Maya-maya, nasa harap na sila ng screen. Nagpipindot. Nagkakantahan. Nagkakantyawan.
At bago pa sila lumabas ng Timezone, may bowling na rin.

Clarisse: "Kung hindi lang ako doktor, feeling ko bolera ako ngayon."

William: "Kung bolera ka, ako na lang ang bola. Bahala ka na sa direksyon ko."

Sabay silang nagtawanan, kahit may bahagyang awkwardness. Pero sa pagitan ng mic at bowling ball, may naitapon din silang mga takot.

Masarap Maging Masaya
(Minsan, hindi mo mapapansin agad ang pagbabago. Pero ramdam ng mundo kapag masaya ka na muli.)

Sa loob ng clinic, may bago. Hindi malaki. Hindi malakas. Pero... may bago.

Ang ngiti ni Dra. Clarisse—mas magaan. Ang mga galaw niya—mas natural. At kahit ang pagsagot niya sa mga tanong ng pasyente, may halong lambing, hindi gaya ng dati na parang laging kulang sa tulog.

Napansin agad 'yon ni Angelou, na kanina pa sulyap nang sulyap habang tinatype ang BP ng isang pasyente.

Paglabas ng huling pasyente bago mag-lunch, lumapit ito sa doktora.

"Doc, ang blooming mo ngayon ah," sabay kindat. "Baka po... bagong multivitamins?"

Napangiti si Clarisse.

"Hindi. Siguro... bagong playlist."

At parang walang sinabi, bumalik siya sa charting. Pero ang ngiti niya... hindi playlist lang 'yon.

Sa hallway, papunta siyang cafeteria para mag-lunch, nasalubong niya si Irene.

"Uy!" bungad ni Irene, sabay sulyap sa buong katawan niya. "Dra. Clarisse. Mukhang hindi lang playlist ang bago sa'yo, pati chapter."

Napailing si Clarisse.

"Anong drama na naman 'yan?"

"Wala lang. Napansin ko lang... ang lakas ng aura mo. Hindi na 'yung 'Cortisol Queen' ang dating mo ngayon ha. Mas... Oxytocin Overload."

Hindi na siya sumagot.

Pero habang patuloy sa paglalakad, may sumilay sa kanyang mukha na hindi niya kayang pigilan.

Isang simpleng ngiti.

Sa loob-loob niya, hindi man niya sabihin nang malakas—

Oo. May bagong pahina na akong binubuksan.

At kung saan man ito hahantong, wala pa siyang kasiguraduhan.

Pero sa ngayon?

Masarap.

Masarap lang... maging masaya.

Likuan Kung Lakasan ng Loob
(Minsan, ang pinakamatinding liko... ay 'yung hindi mo alam kung biro lang ba—o totoo na talaga ang nararamdaman mo)

Gabi. Tahimik ang biyahe.

Galing silang dalawa sa isang dinner—medyo intimate, medyo formal.

Mas maraming salita ang namutawi doon... pero sa sasakyan, kakaiba.

Wala masyadong salita. Pero hindi mabigat ang katahimikan.

Tahimik lang. Parang may nag-iisip, parehong may iniingatan.

Habang binabaybay ang highway, may nadaanan silang drive-thru motel.

Mabilis ang tingin ni Clarisse sa labas, pero mas mabilis ang tanong ni William.

"Ano? Liliko ko na ba sa kaliwa?" sabay ngiti, pilit na biro ang tono.

Napatingin si Clarisse sa manibela.

Kalmado. Walang reaksyon sa mukha. Pero ang sagot?

"Pag niliko mo 'yan sa kaliwa," sagot niya, diretsong tingin sa daan,
"magkaka-black eye ka sa kanan."

Tahimik.

Isang segundo.

At biglang—halakhakan.

Tawang parang binasag ang tensyon ng buong gabi.

Parang bata. Parang matagal nang magkaibigan. Parang walang delikadong sinasabi.

Pero pagkatapos ng tawanan... muling nanahimik ang sasakyan.

Pareho nilang alam: biro lang 'yon.

Pero alam din nila...

hindi rin talaga biro.

Ang Hapunan
(Sapat na Ba ang Damdamin?)

Hindi siya sigurado kung bakit siya nagpaunlak.

Isang dinner. Hindi formal, pero hindi rin basta casual.

May kandila. May tahimik na classical jazz mula sa isang bluetooth speaker.

May red wine na bahagyang nanginginig sa baso habang hinihintay ang pagbitaw ng mga salitang matagal nang pinipigilan.

Magkaharap sila. Si William, naka-suot ng simpleng long sleeves at slacks. Si Clarisse, naka-blouse at may jacket pa ng konti—parang kailangan ng proteksyon kahit wala namang lamig sa hangin.

"Thank you for coming," bungad ni William habang naglalagay ng wine sa baso niya.

Tumango si Clarisse. "Salamat din sa paanyaya."

Tahimik. Ilang segundo ng katahimikan na parang sinadya ng musika sa background.

"Clarisse," mahinang simula ni William. "May gusto akong sabihin."
Nagkatinginan sila. Hindi siya ngumiti.

"Alam kong hindi tama," patuloy ni William, "pero hindi ko na rin kayang itago."
Huminga siya nang malalim. "Gusto kita. Hindi dahil doktor ka. Hindi bilang kaibigan.
Kundi bilang... ikaw."

Tahimik.

Walang kumibo.

Ang kandila lang ang nagbigay ng liwanag sa mesa, at ang pagtibok ng puso ni Clarisse ang umalingawngaw sa pagitan nilang dalawa.

Hindi siya agad sumagot. Hindi siya tumanggi. Hindi rin siya pumayag.
Pero ang titig niya—malambot, malungkot, mahirap ipaliwanag.

"Hindi ko pa alam sa ngayon," mahinang sabi niya.

Walang drama. Walang iyakan.

Pero ang lakas ng salitang iyon ay sapat para guluhin ang balanse ng gabi.

Hindi "oo." Hindi "hindi."

Pero ramdam nilang dalawa... may pintuang nabuksan.

Pag-uwi sa Gabi
(Likong Walang Babala)

Tahimik silang sakay sa kotse.

Pauwi na.

Si Clarisse, nakatingin sa labas ng bintana.

Si William, tahimik lang sa manibela, pinipilit kontrolin ang tibok ng puso at bawat galaw ng kamay.

Wala nang usapan. Parang walang nangyaring pag-amin.

Pero sa pagitan ng bawat paghinga... may tanong na hindi binibigkas.

Pagliko nila sa isang madilim na bahagi ng daan, nakita nila ang lumang drive-thru motel.
Ilang beses na rin nila itong nadaanan. Dati'y biro lang.

Ngayon, hindi na biro ang gabi.

Biglang nagsalita si William. Mahina. Hindi nagtutulak. Hindi nanunuyo.
Isang tanong lang, tahimik pero mabigat.

"Gusto mo na bang umuwi?"

Si Clarisse, hindi sumagot.

Hindi siya nagsalita.

Tumingin lang siya kay William.

Ang tingin niya—walang halong galit, walang halong oo... pero hindi rin "huwag."

Si William, bahagyang nilingon siya, pero agad bumalik ang mata sa daan.

Nanginginig ang kamay niya habang unti-unting pinihit ang manibela...

Pakaliwa.

Hindi sila nag-usap.

Walang sigawan. Walang musikang malakas. Walang halakhak.

Pero malinaw ang nangyari.

Pumasok sila.

Itutuloy...