Pagkagising sa Katahimikan

Martes ng umaga.

Pangatlong alarm na ang tumunog sa cellphone ni Clarisse—alas sais kwarenta'y singko. Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata, ramdam pa rin ang pagod ng nakaraang araw. Tulad ng dati, gumising siya upang harapin ang trabaho.

Ngunit pagkabangon...

 Napatingin siya sa dingding.

Ang orasan. Nasa kanan.

Parang may sumiklab sa dibdib niya.

 "Ethan!" ang unang pangalan sa kanyang isip.

Ang Paghahanap

Sa isang iglap, tila may pumutok na alarma sa loob ni Clarisse. Parang pinagsakluban siya ng langit at lupa sa pagkakita ng orasan na nasa kanan ng dingding.

Bigla siyang napatayo mula sa kama. Walang sapin ang paa, mabilis ang mga hakbang, pababa ng hagdan na para bang may sunog.

"Nay!" sigaw niya, habang ang boses ay naghalo ng takot at pagkataranta.

Sa pagkarinig ng tinig niya, lumingon si Nanay Floring mula sa kusina. Nasa kamay nito ang sandok, tila bagong timpla ng kape.

"Anak?" gulat at pag-aalalang bulalas ni Floring. "Anak, bakit?!"

Hindi siya sinagot ni Clarisse.
Tila may hinahanap—mga mata niya'y nagmamadali, nagsusuri sa bawat sulok ng bahay: sofa, tabi ng aparador, ilalim ng lamesita.

Tumakbo siya papasok sa kusina.

"Nasaan yung crib?! Nasaan si Ethan?!" humihingal niyang tanong, sabay hagilap ng paningin sa paligid, halos maluha sa desperasyon.

"Anong crib? Anak, sino si Ethan?" sagot ni Nanay Floring, habang unti-unting lumalapit, dala ang hindi maipaliwanag na kaba.

Si Mang Tony, nakaupo sa dining table, ibinaba nang dahan-dahan ang tasa ng kape sa platito. Pinatong ang dyaryong nakatiklop sa ibabaw ng mesa. Mata'y nagtama kay Clarisse.

"Ano bang sinasabi mo?" tanong niya, kalmado ang boses pero halatang nagtatanong ng malalim. "Clarisse... anong nangyayari sa iyo?"

"Siya nga anak..." sabat ni Nanay Floring, ngayo'y may bakas na rin ng takot sa tinig. "Kami ng Tatay mo'y nalilito na sa'yo..."

Napatigil si Clarisse.
Parang napako sa kinatatayuan.

Ang mundo niya ay parang bumagal. Parang siyang estatwa sa gitna ng kaguluhan ng sarili niyang utak. Hindi makakilos. Hindi makapagsalita. Ang puso niya'y bumibilis, pero ang katawan niya ay nanigas.

Walang crib. Walang Ethan.

Ang dalawang taong pinagkakatiwalaan niyang may alam sa lahat—wala ring alam.

Bumagsak ang balikat niya. Dahan-dahang napayuko. Tumulo ang luha. At sa isang boses na halos hindi marinig...

"Nay..." mahinang sabi niya, basag ang boses.

"Tatawag na lang po ako sa ospital... Hindi ko po kayang pumasok ngayon."

Nagkatinginan ang mag-asawa.

Si Mang Tony, bahagyang napatayo sa kinauupuan.

"Anak, masama ba ang pakiramdam mo?" tanong niya, nag-aalalang totoo, pero halatang hindi pa rin maabot ang ibig iparating ni Clarisse.

Walang sagot.

Walang paliwanag.

Tahimik siyang tumalikod.

At sa bawat hakbang paakyat sa hagdan—parang may nakalambitin sa kanyang likuran. Ang bigat. Parang may buhol sa dibdib na ayaw magpaluwag.

Pagdating sa itaas, hindi siya umiyak.

Hindi pa.

Pero ang buong katawan niya'y sumisigaw sa tanong na hindi niya masagot:
"Nasaan si Ethan?"

Walang Bakas ng Katotohanan

Pagpasok sa silid, agad isinara ni Clarisse ang pinto. Dahan-dahan. Para bang baka may sumunod sa kanya—alaala man o anino ng isang batang wala roon.

Huminto siya sa gitna ng silid. Tumitig sa sahig. Huminga nang malalim.

Pagkatapos... kinapa niya ang tiyan niya.

Hinila niya pataas ang kanyang damit.

Maingat. Marahan. Parang natatakot sa maaaring makita... o hindi makita.

Wala.

Walang tahi. Walang peklat.

Walang hiwang iniwan ng caesarian section na alam na alam niyang kanyang tiniis. Wala kahit anong palatandaan na may batang isinilang mula sa kanyang sinapupunan.

Napaatras siya.

Napaupo sa gilid ng kama, pilit iniintindi kung puwedeng hindi totoo ang lahat. Kung puwedeng may paliwanag.

Baka... baka hindi dito. Baka sa drawer... baka may iniwan akong kahit ano... kahit isang medyas. Kahit lampin. Kahit bote. Kahit anino ng totoo...

Bumangon siya, halos nanginginig.

Lumapit sa kabinet. Hinila ang unang drawer.

Wala.

Sunod ang pangalawa.

Wala pa rin.

Sa pangatlong subok, halos isubsob na niya ang kamay sa loob—gaya ng isang nawawalan ng hininga na sumusubok hanapin ang sariling mukha sa ilalim ng tubig.

Ngunit wala.

Walang maliit na sapatos.

Walang bote ng gatas.

Walang lampin.

Walang kahit anong bagay na maaaring magsabing, "Oo, nangyari ito. Totoo si Ethan."

At doon na siya tuluyang nabuwal.

Napaluhod siya sa tabi ng kama. Hinawakan ang gilid ng kutson—para bang inaasahan niyang may makakapa sa ilalim nito. Wala rin.

Sinubsob niya ang kanyang mukha sa kutson.

At doon—ang iyak na kanina pa niya pinipigil—ay sumabog.

Pumalahaw siya.

Hindi 'yung simpleng iyak—kundi 'yung klaseng lumalabas mula sa kailaliman ng dibdib. 'Yung parang walang sinisisi, pero lahat ay masakit. 'Yung parang ang sakit ay hindi dahil sa nawala—kundi dahil sa baka hindi pala talaga naging kanya kahit kailan.

Samantala, sa ibaba...

Nasa kusina pa rin si Mang Tony, hawak pa rin ang tasa ng kape—ngayon ay malamig na.

"Floring... ano bang nangyayari sa anak mo?" tanong niya, halos pabulong, pero puno ng bigat.

Tumigil si Nanay Floring sa paghuhugas ng pinggan. Napatingin sa hagdan, tahimik.

"Antonio..." sagot niya, halos hindi makatingin sa asawa. "Ngayon ko lang siya nakitang ganyan."

Wala nang sinundan pang tanong.

Tahimik ang bahay.

Tahimik... maliban sa mga impit na hikbing pinipilit itago sa itaas.

Ang Unang Pagtanggi sa Araw

Matapos mailabas ni Clarisse ang lahat ng luha na kayang iluha ng kanyang katawan, bumagsak ang kanyang katawan sa kama, tila isang bangkay na pagod na pagod sa digmaan—pero ang labanan ay hindi sa labas, kundi sa kanyang sariling loob.

Dahan-dahan niyang inabot ang cellphone mula sa nightstand. Nanginginig ang daliri habang nag-scroll sa contact list. Hinanap niya ang pangalan na alam niyang dapat unang makaalam—HR.

Call.

Tumunog ang linya. Isang hininga muna bago magsalita.

"Pasuyo po kay Ate Luz... sa HR," marahan niyang bungad, halos pabulong.

"Pakisabi po... hindi ako makakapasok ngayon."

Isang saglit na katahimikan. Tila iniipon niya ang lakas para sa susunod na linya.

"Pasensya na po... hindi ko lang talaga kaya."

Napasara ang kanyang mga mata. Pilit niyang nilulunok ang bigat na hindi kayang ipaliwanag.

"Tsaka ko na lang po papaliwanag... pag bumalik na ako."

Isa pang hiling.

"Pasuyo na rin po sa clinic... kay Angelou."

At matapos ang paalam, ibinaba na niya ang tawag. Kasabay nito ang isang mahinang buntong-hininga. Parang pagbitaw, kahit isang araw lang, sa bigat ng mundong hindi na niya alam kung kanya pa.

Ang Katahimikan ng Tanghalian

Lumipas ang mga oras.

Tanghalian na. Ngunit sa silid ni Clarisse, walang galaw. Walang gutom. Walang uhaw. Tanging ang tunog lang ng orasan ang maririnig.

Tik.
Tak.
Tik.
Tak.

Hanggang sa bahagyang bumukas ang pinto. Sumilip si Nanay Floring, hawak ang isang tray ng pagkain.

"Anak, gusto mo ba dalhan kita ng makakain d'yan?" mahinahong tanong.

Tumagilid si Clarisse, nakatalukbong ang kumot, ngunit kita pa rin ang kanyang mukha—maputla, walang gana.

"Nay... parang wala po akong gana kumain," mahina niyang tugon, halos walang buo ang boses.

Napabuntong-hininga si Aling Floring. Ilang segundong katahimikan, bago siya sumagot.

"Sige, anak. Iiwan ko lang sa lamesa sa baba. Tatakpan ko na lang ha? Pag nagutom ka, bumaba ka na lang."

At sa isang huling pakiusap, hindi bilang ina kundi bilang inang nag-aalalang baka may mas malalim pa sa ayaw kumain:

"Clarisse, anak... pakiusap—kumain ka ha?"

"Opo, Nay..."

Ngunit hindi siya bumaba. Hindi siya kumain. At hindi siya umiyak ulit.

Dasal sa Kadiliman

Ang buong maghapon, inilipas niya sa pagkakahiga—nakatingin lang sa kisame na tila wala nang laman. Tila bang nag-evacuate na ang lahat ng emosyon, at naiwan na lang ay isang katawan na pagod na pagod sa pag-asa.

Hindi niya alam kung anong oras na. Basta narinig lang niya ang pagdapo ng dilim sa bintana.

Tik.
Tak.
Tik.
Tak.

Gabi na.

Lumalim pa ang gabi. At sa huli, sa gitna ng katahimikan at lamig ng silid, marahan niyang ipinikit ang mga mata.

At sa kanyang labi, isang mahinang panalangin—halos isang bulong na baka hindi makarating sa langit, pero sinubukan pa rin.

"Sana... bukas... sa kaliwa."

At doon, sa katahimikan ng gabi, muling dumapo ang antok.

Muli siyang nakatulog.

At sa kanyang panaginip...

walang katiyakan kung sino o ano ang sasalubong sa kanya.

Oras, alaala, o isang mundong siya lang ang may alam.

Itutuloy...