Ang Muling Pagkikita

Pagmulat ng mga mata ni Clarisse, unang hinanap ng paningin niya ang dingding sa kaliwa.

At nandoon nga.

Ang orasan.

Tahimik itong nakasabit sa dingding na iyon—sa wakas, nasa kaliwa na. Sa unang pagkakataon matapos ang ilang gabing puno ng takot, pagkalito, at panalangin... nandoon ito, sa lugar na tama.

Mabilis pumatak ang luha sa kanyang mga mata. Hindi dahil sa lungkot. Hindi dahil sa pangungulila.

Kundi sa tuwa.

Sa muling pagkikita.

Dali-dali siyang tumayo. Hindi niya ininda ang lamig ng sahig sa kanyang talampakan. Habang bumababa sa hagdan, pinupunasan niya ang kanyang pisngi—para bang may dalang mahalagang balita ang bawat patak ng luha.

Pagdating sa salas, tumigil siya.

Nandoon ang crib.

At sa loob nito...

Si Ethan.

Nakaupo, nakaharap sa TV, walang kamalay-malay sa kaguluhan ng mundo. Kumakaway-kaway ang kanyang maliliit na kamay habang umaawit ang programa ng Barney. Sumusunod ang ulo niya sa indak ng musika, napapangiti, napapatawa sa simpleng tuwa ng kabataan.

Nasa likod niya si William, nakaupo sa sofa, nagkakape habang nakatingin sa anak nilang masigla.

Sandali lang, pero parang tumigil ang oras kay Clarisse.

Dahan-dahan siyang lumapit sa crib. Nanginginig ang kanyang kamay—parang natatakot, parang hindi makapaniwala.

"Baka hindi na naman totoo ang lahat..." bulong niya sa sarili.

Ngunit narinig siya ni Ethan.

Lumingon ang bata.

Pagkakita sa kanya, ngumiti si Ethan—isang ngiting walang alinlangan, walang pagdududa. Ngiting kilalang-kilala ang mukha ng kanyang ina.

Inunat ni Clarisse ang kanyang dalawang kamay, parang dasal. Umaasang sagutin ng yakap.

At si Ethan... iniangat rin ang kanyang mga braso.

"Mama..." bulong ng musmos na tinig—puno ng paglalambing, puno ng pagbati.

Nang mahagkan ni Clarisse ang anak, agad itong sumubsob sa kanyang balikat. Isinubo ang hinlalaki. Yumakap.

"Anak ko... baby ko..." mahina niyang bulong, habang tuluyan nang bumigay ang kanyang damdamin. Tumulo muli ang luha, pero sa pagkakataong ito, hindi ito dala ng pangamba.

Ito'y luha ng muling pagkakamit.

Ito'y luha ng pag-asa.

Nakita ni William ang lahat. Dahan-dahan siyang tumayo, lumapit.

"Clarisse... okay ka lang ba?" tanong niya, maingat, puno ng malasakit. "Bakit ka umiiyak?"

Ngumiti si Clarisse. Nakapikit ang mga mata. Hinihimas ang likod ni Ethan habang patuloy itong hinihele.

"Okay na ako, William... okay na ako."

At sa gitna ng musika sa TV, ng liwanag mula sa bintana, at ng orasan sa kaliwa—muling nabuo ang isang mundong minsan ay nawala.

Isang umagang sinagot ang panalangin ng isang ina.

Isang umagang may yakap.

May tinig.

At may salitang:

"Mama."

Panalangin ng Gabi

Muling bumalik ang sigla sa mata ni Clarisse.

Simula nang bumalik si Ethan sa kanyang piling—kasama sa crib tuwing umaga, kasama sa harutan tuwing hapon, kasama sa pangarap na naging totoo—parang muling bumangon ang buhay sa loob ng kanyang dibdib.

Maayos niyang nagagampanan ang trabaho sa ospital. Muli siyang nakakatanggap ng pasasalamat mula sa mga pasyente, ng mga simpleng "salamat po, Doktora." Pero higit sa lahat, muling bumalik ang dahilan ng bawat pag-uwi niya.

Si Ethan.

Ang bawat hakbang pauwi ay may sigla. Ang bawat tunog ng susi sa pinto ay may kasamang ngiti. Laging nauuna sa isip niya ang tanong: "Gising pa kaya si Ethan?" at ang kasunod: "Na-miss kaya niya ako?"

Ngunit sa kabila ng ligaya...

...nananatili ang takot.

Tuwing gabi, sa pagbalik niya sa kanyang silid—doon pumapasok ang pangamba. Hindi niya sinasabi. Hindi niya ipinapakita. Ngunit tuwing papatayin ang ilaw, at iiwan siyang mag-isa ng katahimikan, bumabalik ang tanong sa kanyang puso:

"Totoo ba ang lahat ng ito?"

Isang gabi, naupo siya sa kama. Hawak ang isang unan, yakap ito ng mahigpit. Nakatingin sa isang direksyon.

Ang orasan.

Nandoon ito. Nasa kaliwa.

Tahimik. Tapat. Di gumagalaw sa maling puwesto. Parang kasama na sa gabi-gabi niyang pagninilay. Isa nang kausap. Isa nang kasabwat sa panalangin.

Dahan-dahan siyang tumingala. Tumitig sa mukha ng orasan na tila may tinatago ring sikreto.

Isang bulong ang tumakas mula sa kanyang mga labi—marahang sinambit, parang dasal, parang hiling, parang pakiusap sa isang puwersang hindi niya alam kung saan nagmumula:

"Kung panaginip lang ang lahat... sana'y huwag na akong magising.
Pero kung gising na ito... sana'y 'wag ko na silang makalimutan."

Umihip ang malamig na hangin mula sa bintana.

Marahan siyang humiga sa kama. Kinumutan ang sarili, dahan-dahan, parang batang nagtatago sa dilim.

Pinikit niya ang mga mata.

At sa kahuli-hulihang sandali bago siya tuluyang dalawin ng antok, isang huling bulong ang lumabas sa kanyang mga labi—puno ng pag-ibig, puno ng takot, at puno ng pananampalataya:

"Ethan, anak... gusto ka ulit makita ni Mama bukas..."
"Mahal na mahal kita..."

At sa dilim ng gabi, tahimik na tumulo ang isang patak ng luha.

Luha ng isang ina na masaya.

Pero nananatiling natatakot.

Dahil alam niyang sa mundong ito ng pagdududa at panaginip... wala siyang hawak na katiyakan kung ano ang daratnan sa kanyang paggising.

Itutuloy...