Matylda wrzuca ledwo żywą Magdę prosto w otchłań… i robi to z szerokim uśmiechem na ustach.
Kamil, widząc to, bez chwili zastanowienia biegnie prosto na Matyldę, po czym spycha ją prosto do otchłani.

BARTEK:
- Nie! Ty debilu! Co ty zrobiłeś?! — chłopak upada na kolana z załzawionymi oczami.

KAMIL:
- Teraz czujesz to, co ja czułem. Zabiłeś wszystkich. Odebrałeś mi wszystkich. A teraz twoja jebana siostra nie żyje! Zadowolony? — powiedział z lekkim śmiechem.

BARTEK:
- Ty jebany skurwielu. Naprawdę nie wiesz, kiedy się poddać, co?

KAMIL:
- To ty zacząłeś! Nie zwalaj całej winy na mnie!

Bartek podniósł się. Jego oczy zrobiły się całe czerwone, jakby cała krew spłynęła mu do gałek ocznych. Było widać, że był nieźle wkurwiony.

BARTEK:
- Zajebie cię, rozumiesz?! Zdechniesz jak pies! Nie, gorzej! Musisz cierpieć!

W następnej chwili wszystko zaczyna się trząść. Otchłań jak gdyby mackami otula ostatnią platformę, rozwalając kolejne jej części. Światło w otchłani czerwienieje, a później powoli gaśnie.

Ciało Kamila zaczyna się rozrywać. Jedna kończyna po drugiej. Wszystkie dalej istnieją i dalej są ze sobą połączone, ale oddzielone przez nieskończoność otchłani. Niemiłosierny ból, kiedy kończyna po kończynie odrywa się od ciała, ty czujesz wszystko, a pustka potęguje ten ból o tysiąckroć.
Kamil czuje jedynie ból. Jego oczy powoli się zamykają. To już jego koniec. Tuż przed utratą przytomności przez mroczki w oczach widzi tylko, jak Bartek wpada w histeryczny śmiech, upada na kolana, a jego głowa staje się cała czerwona, po czym eksploduje. Krew leje się wszędzie, a jego ciało spada bezwładnie do otchłani. Kamil pozostaje sam we wszechświecie otoczony nieskończoną pustką. Jego oczy powoli się zamykają. Ból ustaje i nastaje niezwykły spokój. Nie ma już nic. Wszystko zniknęło.

Chwilę później chłopak otwiera oczy. Nie wie, jak to się stało, ale nagle budzi się w swoim łóżku. Słońce świeci, ptaki ćwierkają za oknem i słyszy głos mamy wołającej go na obiad.

KAMIL (do siebie):
- Czy to był tylko sen? Nie, to nie mógł być sen… to było zbyt realistyczne.

Chłopak biegnie do łazienki, żeby w lustrze obejrzeć swoje ciało. Wszystko wygląda normalnie. Jak gdyby nigdy nic się nie stało. Nie ma blizn po oderwanych kończynach ani żadnych zadrapań. Zauważa natomiast, że zaczynając od dolnej części jego brzucha, przez szyje, prosto do oka, niczym żyłka idzie czarna nitka. Kończy się ona w oku, które również jest całe czarne. Nitka ta, jak i oko są czarne z nieskończoną głębią niczym mrok w czystej postaci. Przypomina mu to otchłań, w której się wcześniej znajdował. Chłopak zakłada coś na siebie i biegnie szybko na dół. Jego rodzice zachowują się, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Jak gdyby nic nie zauważyli.

KAMIL:
- Od jak dawna mam czarne oko?

MAMA:
- Jakie czarne, o czym ty mówisz? — pyta się łapiąc głowę chłopca i przyglądając się obu gałką ocznym. — Wszystko jest w porządku.

KAMIL:
- Czyli oboje oczu są takie same? Nie widzisz różnicy jakby, no nie wiem, jedno było normalne a drugie całe czarne?

MAMA:
- Oczywiście, że są takie same. Nie wiem, co ty wygadujesz. A teraz idź szybko coś zjeść i zbieraj się do szkoły. Tata zrobił ci pyszne zapiekanki.

KAMIL:
- Dobrze, dziękuję.

Chłopak szybko zjadł śniadanie i wybiegł do szkoły. Chciał zobaczyć, czy jego przyjaciele też będą żyć. W drodze do szkoły wszystko wyglądało normalnie, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Przed jego liceum zobaczył Grzegorza. Jakie było jego zaskoczenie przepełnione szczęściem, kiedy zobaczył swojego martwego najlepszego przyjaciela. Szybko podbiegł do niego i mocno się do niego przytulił.

KAMIL:
- Ty żyjesz!

GRZEGORZ:
- Wszystko w porządku?

KAMIL:
- Jak jeszcze nigdy! Przepraszam cię! Przepraszam, że byłem gównianym przyjacielem.

GRZEGORZ:
- O czym ty mówisz?

KAMIL:
- Ten chuj Bartek mnie zmanipulował. Przez niego zaniedbałem naszą przyjaźń i przeze mnie zginąłeś.

GRZEGORZ:
- Okej, okej, zwolnij trochę. Po pierwsze, jaki znowu Bartek?

KAMIL:
- Nie pamiętasz Bartka? Ten nowy uczeń co szybko stał się popularny i dołączył do naszego śledztwa.

GRZEGORZ:
- Jakiego znowu śledztwa? Chłopie co ty za rzeczy dzisiaj opowiadasz?

KAMIL:
- Nic nie pamiętasz?

GRZEGORZ:
- Pamiętam wszystko doskonale. Jak na przykład to, że mamy dziś razem prezentacje na polskim, na którą, mam nadzieję, przyniosłeś notatki.

KAMIL:
- Nie? Jakie notatki?

GRZEGORZ:
- Dobra, najwyżej dostaniemy z tego pałę. Co za różnica.

Chwilę później spotkali oni całą resztę swoich znajomych. Wszyscy, którzy umarli, nagle żyli jak gdyby nigdy nic. Adam, Grzegorz, Miłosz, Wojtek, Ania i Magda. Wszyscy żyli i wydawali się szczęśliwi jak nigdy dotąd. Jedynie nikt nie pamiętał o Bartku, Matyldzie i Oliwi, tak, jakby nigdy nie istnieli.

Chłopak od teraz próbował nadążyć za życiem, gdzie sam nie wiedział, co się stało i kim był w tym świecie. Wiedział jedynie, że jego przyjaciele i rodzina byli cali. To było dla niego najważniejsze. Cieszył się, że mógł spotkać przyjaciół, których miał już nigdy nie spotkać.
Następne dni mijały jak gdyby nigdy nic. Chłopak próbował udawać, że nic nigdy się nie wydarzyło i że wszystko było normalnie. Nikt również nie widział czarnego oka Kamila. Chłopak nie wiedział, dlaczego tak było. Wiedział natomiast, że jest wdzięczny za to, że wszystko dobrze się skończyło. Zamierzał przeżyć swoje życie najlepiej, jak tylko potrafił i nie podjąć żadnych złych decyzji, które ostatnio doprowadziły do śmierci jego przyjaciół.

KAMIL (do siebie):
- Czy to był tylko sen?

Chłopak ciągle powtarzał to w swojej głowie. Na to pytanie niestety nie mogę odpowiedzieć, bo sam nie znam na nie odpowiedzi. Jestem tylko skromnym narratorem śledzącym te wydarzenia i nawet ja nie znam odpowiedzi na pytania egzystencjalne.
Natomiast mogę pomóc w refleksji. Bo czym jest w ogóle sen? Czyż nie jest on projekcją tego, co było, lub tego, co mogłoby się wydarzyć? A może to nie był sen, tylko szansa — szansa na przeżycie tego życia po raz drugi. Jest to pytanie tak głębokie i sięgające poza jakąkolwiek percepcję, że zapewne nigdy nie dowiemy się, co właściwie się wydarzyło…

KONIEC

???????????????????????????????????????????????????

Notatka autora

Dziękuję wam serdecznie na dotrwanie do końca tej jakże tajemniczej serii. Cieszę się, jeśli przeczytaliście to wszystko i wam się to podobało.

Ta seria jest głównie dedykowana dla czterech osób: Anny, która była dużym natchnieniem dla motywu końca serii, Grzegorza, który był inspiracją w początkowych fazach książki oraz dla Hanny i Matyldy, które motywowały mnie do ciągłej pracy.

Według oryginalnego zamysłu seria kończy się w tym miejscu. Jest to punkt, który pozostawia wiele pytań, ale też wiele odpowiedzi. Tutaj czytelnik może sam odpowiedzieć sobie na to, dlaczego tak skończyła się historia i co mogłoby być dalej. Jeśli jednak będziecie ciekawi, co czeka Kamila w przyszłości i dlaczego historia potoczyła się w taki sposób, nie wykluczam pojawienia się kontynuacji. Jest to jednak mocno zależne od waszych chęci i zainteresowania.

Dziękuję wam jeszcze raz za obecność podczas tej drogi! Mam nadzieję, że przyjemnie spędziliście czas. Trzymajcie się i pamiętajcie — doceniajcie przyjaciół, póki ich macie 😉.

~ Szymon Tucholski