Ang Unang Bulaklak ng Lihim na Hardin

Sa loob ng isang pribadong silid ng lumang mansyon, balot sa dilim at katahimikan, mahinang umuugong ang aircon habang ang isang ilaw sa kisame ay lumilikha ng malambot na anino sa paligid.

Sa tabi ng kama, nakatayo si Dr. Kenneth Alvaro Sarmiento III—isang binatang general practitioner, matalino, maginoo, at sa paningin ng marami... perpektong lalaki.

Tahimik niyang tinitigan ang tuluyang paghampas ng patak ng IV fluid. Steady. Walang leak. Walang bubble. Lahat ay nasa ayos.

Parang script na ilang ulit nang na-rehearse sa kanyang isipan.

Sa kama, mahimbing ang tulog ng dalaga—maganda, bata, at walang kamalay-malay.

Kanina lang, magkausap sila sa veranda, habang umiinom ng chamomile tea. Humahaplos ang malamig na hangin, habang ang huni ng kuliglig ay tila musika sa kanilang sandali.

VERANDA – ILANG ORAS ANG NAKALIPAS

BABAE (nakangiti, parang kampante):
"Alam mo, Doc... hindi ko alam kung bakit pero ang gaan ng loob ko sa'yo."

KEN (nakatingin lang, banayad ang boses):
"Baka kasi matagal na tayong magkakilala... kahit ngayon lang tayo nagkita."

BABAE (natawa):
"Ano 'yan, destiny?"

KEN (tumango, hawak ang tasa):
"Siguro. Pero ang destiny... minsan, may expiration."

BABAE:
"Ay, grabe ka naman! Huwag mo akong i-ghost, ha?"

KEN (ngumiti, pero may lungkot sa mata):
"Hindi kita i-ghost. Ako ang huling taong aalis."

Sabay silang uminom ng tsaa. Ang kanya—pait ng gunita. Sa kanya—init ng pagtitiwala.

Habang lumilipas ang katahimikan at unti-unting nauubos ang tsaa, unti-unting bumigat ang kanyang talukap.

Bago pa siya tuluyang lamunin ng antok, ilang sandali ring tinitigan ni Dr. Ken ang dalaga—parang sinisid ang bawat guhit ng mukha nito, ang payapang ekspresyon, ang natural na ganda na hindi kailangan ng kahit anong kolorete.

May bahid ng paghanga sa kanyang mga mata. Isang uri ng paghanga na tahimik, malalim, at lihim—gaya ng mismong hardin sa kanyang likod.

At nang dahan-dahan nang naglalaho ang ulirat ng dalaga, hindi siya tumutol nang maingat siyang inalalayan ni Ken papasok sa silid.

BALIK SA SILID

Dahan-dahang lumapit si Ken sa babae. Isa-isang inalis ang suot nitong damit—hindi marahas, kundi maingat, parang binibihisan ang isang mahalagang alaala.

At nang tuluyang mahubad ang huling piraso ng damit, lumantad ang likas na ganda ng dalaga—hindi kahalayan ang bumalot, kundi katahimikan. Ang kanyang balat ay maputi, makinis, at waring nagliliwanag sa ilalim ng malamlam na ilaw—parang estatwa ng isang musa, likha ng isang sugatang manlililok.

Sandaling napatigil si Ken, tinitigan ang kabuuan—hindi bilang tropeyo, kundi bilang paalala ng damdaming kailanma'y hindi naging kanya. Isang sandaling paghanga na hinaluan ng kirot.

Saka niya ito sinuotan ng eleganteng evening gown—kulay alabok na ginto, may burdang rosas sa laylayan. Parang damit-pangkasal, ngunit para sa isang kasalang hindi kailanman darating.

Lumuhod siya sa tabi ng kama, at hinaplos ang buhok nito.

DR. KEN (mahina, halos bulong):
"Napakaganda mo... tulad nila."

Tumigil siya. Pumikit. Malalim ang hinga. At sa muling pagbuka ng kanyang bibig—may pait, may galit, at may pagod.

DR. KEN:
"Pero pare-pareho lang kayo. Sa huli... iiwan n'yo rin ako. Para sa lalaking mas matangkad. Mas mayaman. Mas masaya. Mas..."

(napatigil)

"...mas hindi ako."

Kinuha niya ang syringe. Dahan-dahang isinaksak sa IV line ang paralytic agent—pampahinto ng anumang galaw.

Wala nang kislot. Wala nang pagtutol.

At sa dulo... isang huling gamot. Potassium chloride.

Isang sulyap.

Isang buntong-hininga.

Isang tusok.

Pagkaraan ng ilang segundo, huminto ang tibok ng puso ng babae.

Tahimik. Payapa. Walang kirot. Walang sigaw.

SA LIKOD NG MANSYON — MADALING ARAW

Bitbit ni Ken ang katawan ng babae, balot sa puting kumot. Sa harap niya, isang hukay. Matagal nang hinukay. Matagal nang inihanda.

Maingat niyang ibinaba ang katawan sa loob ng lupa. At sa bawat tabong lupa na itinabon niya, sumabay ang mga alaalang hindi niya kailanman nalibing:

[ALAALA 1 – Ang Unang Pag-iwan]
Isang batang Ken, umiiyak. Sa pintuan ng kanilang bahay, palayo ang kotse. Sa loob, ang kanyang ina... yakap-yakap ng lalaking hindi niya kilala. Iniwan silang mag-ama, walang paalam.

[ALAALA 2 – Ang Dugo't Baril]
Ang kanyang ama—lasing, galit, baliw. May hawak na baril. Hinabol ang kanyang asawa't kabit. Sunod-sunod na putok.

Sigaw. Dugo.

At sa huli... isang huling putok. Para sa sarili.

[ALAALA 3 – Ang Pagkawala ng Pag-ibig]
Si Ken, binata na. Nakangiti habang niyayakap ang nobya sa UST campus. Ngunit isang araw, wala na siya.
Isang mensahe lang:

"I'm Sorry, Ken... may mahal na akong iba."

[ALAALA 4 – Ang Pagtatapat ng Unang Biktima]
Sa isang reunion. Muling pagkikita. Magaan ang usapan.

Nag-aya si Ken ng tsaa.

At sa huling pagkakataon, ngumiti siya... habang unti-unting nawalan ng malay ang babaeng minsang nagpatibok ng kanyang puso.

BALIK SA KASALUKUYAN

Patag na ang lupa. Sa ibabaw, isang simpleng marker—walang pangalan, walang petsa.

Isang pirasong alahas ang iniwang nakapatong: isang silver bracelet, may inisyal ng pangalan. Regalo ni Ken noong una silang nag-date.

DR. KEN (mahina, halos may ngiti):
"Paalam..."

Tumalikod siya. Tahimik. Walang luha. Walang sigaw.

Habang ang malamig na hangin ng gabi'y dumaan sa kanyang balikat na parang halik ng multong alaala.

Sa ilalim ng kanyang hardin, isang bagong bulaklak ang humimlay.

At sa kanyang puso... isang sugat na muling pinatungan ng bulaklak.

Itutuloy...