CIDG Regional Desk, Tagaytay

Mabigat ang hakbang ni Detective Jolas Suarez habang papasok sa presinto. Kasalukuyan siyang naka-duty sa kaso ng serye ng mga nawawalang kababaihan. Ngunit sa halip na bagong lead, dala niya'y isang hindi inaasahang balita.

Sa loob, sa isang maliit na interrogation room, naroon ang testigong dating umaasang susi sa kaso: si Mang Lito, isang tahimik na karpintero na minsang nagsabing may nakita siyang babae na sapilitang isinakay sa isang gray na kotse ng lalaking nakasuot ng puting coat.

Pero ngayon, ibang tono na ang kanyang salaysay.

Mang Lito (yumuko, hindi makatingin sa mata ng imbestigador):
"Pasensya na po, Sir. Baka po nagkamali ako ng nakita. Hindi ko na rin po sigurado kung puting coat nga ang suot nung lalaki. Yung kotse po... baka hindi gray. Madilim po kasi nun eh."

Jolas (napakunot-noo, nanlamig ang mga palad):
"Mang Lito... ikaw ang pinaka-maaasahan naming saksi. Bakit bigla kang umatras?"

Walang sagot. Tanging iwas na tingin at mga nanginginig na kamay.

Sa labas ng istasyon, sa lilim ng puno, may isang matandang lalaki na nakaupo sa loob ng itim na sasakyan. Matikas pa rin ang tindig, suot ang mamahaling polo, hawak ang baston na may inukit na inskripsyon. Tahimik siyang ngumiti habang pinapanood si Mang Lito mula sa salamin.

Si Lt. Layla Napoles, bagong partner ni Jolas, ay kagagaling lang sa field. Pawisan, pero composed pa rin. Matipuno ang katawan, lean ang frame. Nakasuot ng tight-fitting tactical shirt at maong. Matikas kung lumakad, pero litaw pa rin ang ganda ng mga mata at tikas ng kanyang mukha.

Layla: (binitiwan ang cap sa mesa)
"So? Anong sabi ng testigo?"

Jolas: (buntong-hininga, naupo sa swivel chair)
"Bumaligtad. Lahat binawi. Parang may nagdikta."

Layla: (napamura sa isip)
"May nagbayad. Walang ibang paliwanag. Hindi siya umatras dahil sa takot lang. Takot siya sa kung sino ang nasa likod nito."

Tumahimik ang opisina.

Jolas: (mababa ang boses)
"Wala na naman tayong lead. Isa na namang babae ang nawala kahapon."

Samantala, sa isang lugar sa Cavite.

Si Beatrice Riego, dating mamamahayag, ngayon ay kumikilos bilang freelance private investigator, ay nasa kalagitnaan ng sariling imbestigasyon. Bitbit ang voice recorder at mga scanned photos ng mga nawawalang babae, dumadalaw siya sa bawat tahanan ng biktima.

Beatrice: (mahinahong tanong sa isang ina)
"Nanay, nitong huling tatlong buwan po ba, may regular na pinupuntahang klinika ang anak ninyo?"

Ina: (tumango agad)
"Oo, 'day. May regular check-up siya sa isang clinic dyan sa malapit sa Aguinaldo High-way. Kay dok... Sarmiento yata ang pangalan."

Napatigil si Beatrice.

Beatrice: (pabulong sa sarili)
"Dr. Sarmiento? Yung mayamang angkan sa Tagaytay?"

Sumunod na Araw - Clinic ni Dra. Gabby

Pagkapasok ni Beatrice sa reception area ng clinic, hindi sinasadyang magkasalubong sila sa hallway ng clinic ng matalik na kaibigan. Agad siyang sinalubong ng matamis na ngiti ni Dra. Gabby.

Dra. Gabby: (nagulat)
"Bea?! Diyos ko, ang tagal nating hindi nagkita!"

Niyakap siya ni Gabby, pero agad din siyang pinatuloy sa consultation room.

Gabby: (seryoso)
"Alam kong hindi lang bisita 'to. Ano'ng pakay mo, Bea?"

Beatrice: (humugot ng malalim na hininga)
"Lahat ng nawawalang babae... may record sa isang clinic dito. Gusto kong pumasok bilang part-timer. Undercover."

Pagbuo ng Plano

Nagplano ang dalawa. Bibigyan ng bagong pagkatao si Beatrice: Marissa Del Rosario, 32 years old, walang kamag-anak sa Maynila, dating nagtatrabaho sa probinsya bilang admin staff. Isang taong malinis sa papel pero hindi madaling mahalata.

Gabby: (tinitigan siya sa mata)
"Handa ka ba dito, Bea? Baka hindi lang karera ang mawala sa'yo."

Beatrice: (matatag)
"Hindi na 'to tungkol sa karera. Tungkol 'to sa mga nawawala."

"Para kay Bernice"

Ilang Araw Matapos – Clinic Records Room

Nakapasok si "Marissa" bilang reliever secretary. Tila ordinaryong trabahador. Tahimik, masipag, walang reklamo. Ngunit sa bawat pagkakataong nag-iisa siya, nagbubukas siya ng mga file.

May code na paulit-ulit lumilitaw: AFG. Laging sa huling appointment ng mga biktima.

Beatrice/Marissa: (bulong habang binabasa ang file ni Joanne)
"Laging sa huling linggo ng buwan... Laging kay Dr. Kenneth A. Sarmiento."

Ang Unang Tagpo

Clinic Room, Umaga.
Malamig ang simoy ng aircon. Maaliwalas ang clinic—malinis, tahimik, at may faint scent ng lavender na galing sa diffuser sa waiting area.

Beatrice, sa kanyang bagong katauhan bilang Marissa Del Rosario, ay maagang dumating.
Maayos ang bihis niya—white blouse, itim na palda, nakasalamin, at bahagyang naka-make up.
Ang buhok niya ay naka-bun, taliwas sa dating istilo. Hindi na siya madaling makilala.

At sa isip niya:
"Ito na ang simula. Wala nang atrasan. Kung tama ang hinala ko, andito lang siya—at bawat hakbang ay maaaring maging huli ko."

Nagsusulat siya sa logbook nang bumukas ang pinto. Pumasok si Dr. Kenneth Sarmiento, suot ang puting coat, propesyunal ang tindig, ngunit may mapagmasid na mata. Sandali siyang napatigil nang mapansing hindi si Joanne ang nasa secretary desk.

Dr. Ken: (kalmado pero may bahagyang pagtataka sa tono)
"Good morning... Marissa, right? Wala ba si Joanne?"

Marissa: (ngiti, may slight bow)
"Good morning po, Doc. Opo, naka-leave po si Ma'am Joanne. Ako po si Marissa—Marissa Del Rosario. Ako po muna ang reliever secretary habang wala pa siya."

Dr. Ken: (nakakunot ang noo saglit, bago lumambot ang ekspresyon)
"Ganun ba... May sinabi ba siya kung bakit?"

Marissa: (maayos at rehearsed ang sagot)
"Opo. May sakit daw po ang nanay niya. Kailangan daw pong ipatingin sa doktor at bantayan."

Dr. Ken: (tumango, malamig ang boses pero may awa sa mata)
"Ah... Ganun ba. Sana gumaling agad ang nanay niya."

(Saglit na katahimikan. Tinitigan ni Dr. Ken si Marissa. Para bang may pilit siyang inaalala.)

Dr. Ken:
"Well... welcome to the clinic, Marissa. Sana magkasundo tayo."

(Isang ngiti—bahagya, sadyang hindi lubos, pero sapat para may dalang init.)

Marissa: (nagulat sa ngiti, bahagyang nakaramdam ng pagkalito)
"Salamat po, Doc. Sisikapin ko pong gampanan ang tungkulin ko nang maayos."

(Sa loob niya, kumirot ang damdamin. May kakaiba sa tingin at tinig ni Dr. Ken. Hindi siya pinaghihinalaan... pero ramdam niya ang bigat ng presensya nito. May karisma. May anino. At may tanong sa mga mata nito na tila walang sagot.)

Sa isip ni Bea:
Ang ngiti niya... may lamig pero may hatak. Para bang... may lambing na hindi niya inaasahan mula sa isang pinaghihinalaang mamamatay-tao.

Pero hindi ako nandito para mahulog. Nandito ako para sa katotohanan.

Bernice... kung nandito ka pa... kung ako na lang ang pag-asa mo—pangako, hahanap ako ng sagot.

Nang sumunod na araw, bumalik na sa duty si Joanne. Bitbit ang maliit na lunch bag at ang pagod mula sa ilang gabing pagbabantay sa kanyang inang may karamdaman. Ngunit kahit pagod, bakas pa rin sa mukha niya ang kasabikang makabalik sa normal na daloy ng trabaho.

Pagkaupo niya sa kanyang lamesa, agad siyang napakunot-noo. Nagbukas siya ng mga drawer. Isa. Dalawa. Pati na ang tagong kahon sa ilalim.

Wala.

Walang bakas ng pilak na singsing na isinuksok niya roon noong linggo bago siya umalis.

Joanne: (mahina, halos bulong habang naghahalungkat)
"Alam kong iniwan ko lang yun sa isa sa mga drawer na ito... Kinuha kaya ni Marissa?"

Pilit niyang inaalala kung may iba pa siyang pinaglagyan. Ngunit malinaw sa kanyang gunita: sa kanang drawer, sa ilalim ng mga reseta at papel. Doon niya iyon inilagay—ang simpleng singsing na may maliit na ukit sa loob: Para sa'yo, anak. – Mama.

Hindi iyon mahal sa merkado. Pero mahalaga sa puso. Regalo ng kanyang ina noong kaarawan niya, kasabay ng isang pangakong: "Maging mabait ka sa mundo, kahit masama ito sa'yo."

Napalunok si Joanne. Tila may malamig na dumaan sa kanyang batok.

Joanne: (mahina, halos hindi na marinig)
"Pero... bakit yun ang nawala?"

Itutuloy...