Habang si Ken ay nakaupo sa loob ng kanyang klinika, napuno ng amoy ng antiseptic at katahimikan ang paligid. Sa pagitan ng pag-ikot ng wall clock at pagaspas ng aircon, dumampi sa kanyang isip ang isang alaala—isang bulaklak na minsang namukadkad sa gitna ng kanyang dilim.

Isang matingkad, makulay, at napakahalimuyak na bulaklak.

Isang napaka-espesyal na bulaklak sa kanyang hardin.

Si Beth.

Ang babaeng hindi niya kailanman inaasahang mag-iiwan ng marka sa bawat sulok ng kanyang alaala.

Isang taon na ang lumipas mula nang ilibing niya ang bulaklak na iyon—ngunit sa bawat pagtitig niya sa salamin ng klinika, tila nakikita pa rin niya ang bakas ng mga mata nitong minsan ay ngumiti sa kanya.Ang mga mata na hindi takot tumingin sa dilim...

Ang tinig na kaya pa ring tawagin ang pangalan niya sa pinakatahimik na bahagi ng gabi.

At sa sandaling iyon, bago siya bumalik sa katinuan ng kasalukuyan, narinig niyang muli ang isang bulong sa kanyang isip—banayad, pamilyar, at kasinghalimuyak ng ylang-ylang na minsang itinanim niya sa kanyang hardin.

Si Dra. Lilibeth Carmona, MD, FPCP, FPSMID.

Si Dra. Beth, gaya ng tawag sa kanya ng mga kasamahan, ay hindi madaling lapitan.

Sa ospital, kilala siya bilang propesyonal na matatag, may prinsipyo, at bihirang magpakita ng emosyon.

Sanay siyang maglagay ng distansya—sa mga pasyente, sa mga katrabaho, at lalo na sa mga lalaking sumusubok magpakita ng interes.

Hindi dahil sa pagmamataas, kundi dahil matagal na niyang natutunang bantayan ang sarili.

Naging magkatrabaho sila ni Dr. Kenneth Sarmiento noong ito'y naka-duty pa sa umaga sa isang private general hospital na matatagpuan sa kahabaan ng Aguinaldo Highway, Cavite.

Doon unang nagtama ang kanilang mga landas—isang ugnayang magsisimula sa propesyonal na paggalang, ngunit magwawakas sa katahimikan ng isang hardin.

Si Dra. Beth Carmona ay mag-isa na lamang sa buhay.

Pumanaw na ang kanyang mga magulang, at ang mga kamag-anak niya ay nakatira na sa Bacolod—malayo, at bihira nang makausap.

Bali-balita na mayroon siyang kasintahan, isa ring doktor na kasalukuyang nasa Amerika upang magpakadalubhasa sa Pulmonology.

US government-sponsored ang kanyang training, at balak nilang mag-migrate sa States kapag tuluyang naging legal citizen na ang kanyang kasintahan — si Dr. Leanard Cruz.

Alam ng marami na may kasintahan na si Dra. Beth, ngunit kahit gayon, may ilan pa ring nagtangkang lumapit o magparamdam.

Walang nagtagumpay.

Pero si Dr. Kenneth Sarmiento — iba.

Una silang nagkita sa isang medical forum, isang lecture tungkol sa mga komplikasyong dulot ng mga bagong strain ng influenza virus.

Tahimik si Ken, nakaupo sa dulo ng auditorium, ngunit nang siya'y magsalita sa Q&A, ang lalim ng tanong niya ay agad tumama kay Beth.

Hindi siya ordinaryong general practitioner — may karisma, may bigat ang bawat salita, at parang nakikita kaagad ang ugat ng problema.

Sa mga sumunod na linggo, ilang beses pa silang nagtagpo — sa mga koridor ng ospital, sa cafeteria, sa mga lecture.

Hindi kailanman pinilit ni Ken ang kanyang presensya, ngunit sa tuwing nagkakasalubong sila, naroon ang kanyang mga mata:mga matang hindi lang nakatingin — parang nakakabasa.

Hindi naging agresibo si Ken.

Kapag may mga conference, hinahatid niya si Beth sa elevator.

Kapag may mahabang duty, nag-iiwan siya ng mainit na chamomille tea sa call room.

Kapag may matinding kaso, nagbabahagi siya ng insight — hindi para ipakita ang talino niya, kundi para ipadama na hindi siya nag-iisa.

Isang gabi, matapos ang mahabang araw ng operasyon at konsultasyon, inabutan ni Ken si Beth sa parking lot—tila pagod na pagod, nakasandal sa manibela, at nakayuko na parang gusto nang sumuko.Hindi siya umimik. Wala siyang tinanong.

Tahimik lamang siyang lumapit, iniabot ang isang bote ng tubig, at mahina ngunit buong lambing na nagsalita.

Dr. Ken:
"Wag mo nang pilitin. Pahinga muna. Kahit mga pinakamalalakas, napapagod din."

At doon, sa gitna ng katahimikan ng gabi at ilaw ng mga poste, naramdaman ni Beth ang bahagyang pagbitak ng pader na matagal na niyang itinayo. Hindi dahil romantiko ang sinabi ni Ken, kundi dahil sa wakas — may isang taong nakakita sa kanya, hindi bilang doktor, hindi bilang lider, kundi bilang isang taong marunong ding mapagod.

At sa munting bitak na iyon, pumasok ang liwanag — banayad, mainit, at totoo.

Unti-unti, nagbago ang tono ni Beth sa kanya.

Mula sa malamig na "salamat", naging mas personal ang kanyang ngiti.

Mula sa pagiging bantay-sarado, napansin niyang hinahanap-hanap na niya ang mga pagkakataong makasalubong si Ken.

Isang gabi, matapos ang matagumpay na medical mission na pareho nilang pinangunahan, inimbitahan ni Ken si Beth sa Estate ng mga Sarmiento.

"Simpleng hapunan lang," ang sabi niya.

Nagdalawang-isip si Beth, ngunit sa huli, sumama rin siya.

Ang katahimikan ng mansion, ang lumang veranda na may mga kandila at simpleng hapag, at ang presensya ni Ken — lahat ito'y parang ibang mundo.

Malayo sa pressure at ingay ng ospital.

Doon, sa ilalim ng buwan at malamig na hangin, naupo silang dalawa.Tahimik na nag-usap tungkol sa buhay — hindi tungkol sa ospital, hindi tungkol sa trabaho.

Para kay Beth, ito ang unang beses na may lalaking hindi tinanong kung bakit wala pa siyang pamilya, o kung bakit puro karera ang kanyang mundo.

Sa halip, nakinig si Ken, at mahinang sinabi:

Dr. Ken:
"Walang mali sa pagpili mong maging ikaw.
Pero... alam mo ba, Beth? Kahit ang pinakamagagandang bulaklak, minsan gusto rin nilang may tumingin sa kanila — hindi bilang simbolo, kundi bilang sila."

Natigilan siya.

Sa unang pagkakataon, may nagsabi sa kanya ng mga salitang matagal na niyang gustong marinig —mga salitang hindi kailanman nanggaling kay Leanard.

At doon, sa veranda, naramdaman niyang ang bantay na matagal niyang itinayo ay unti-unting bumigay.

At bago pa niya namalayan, nagsalita siya ng katotohanang matagal niyang ikinubli.