Sa veranda ng lumang mansion, malamlam ang ilaw ng mga kandila.Nasa mesa ang simpleng hapunan; ang simoy ng hangin ay malamig, may dalang bango ng damo at lumang kahoy.

Tahimik si Beth, nakatitig sa buwan, bago siya nagbitiw ng mga salitang matagal nang nakabigkis sa dibdib niya.

Beth (mahina, nanginginig ang tinig):
"Ken... matagal ko nang nararamdaman ito. Ayokong itago pa. Mahal kita."

Napalunok si Ken, at isang malamig na ngiti ang gumuhit sa kanyang labi.
Para sa kanya, iyon ang hudyat.

Ang pirma ng kapalaran na matagal niyang hinihintay.

Maya-maya, dumating si Nanay Sylvia, bitbit ang tray na may dalawang tasa ng tsaa at isang puting teapot.

Maingat niyang inilapag ang tray sa mesa, at sa isang iglap ay napuno ng banayad na singaw ang paligid.

Dahan-dahang itinulak ni Ken ang tasa palapit kay Beth.

Sa sandaling iyon, may dumaan na kakaibang lamig sa paligid.

Napatingin si Beth kay Ken — may aninong dumaan sa kanyang mga mata, isang presensyang hindi niya maipaliwanag.

May kung anong dilim sa likod ng maamong ngiti, ngunit...
pinili niyang huwag pansinin.

naisip niya, sabay abot ng tasa.

At tulad ng isang babaeng marunong magmahal kahit may alinlangan, tinanggap niya ang alok —
hindi bilang tiwala, kundi bilang tanda ng pagpapaubaya.

Sa pagitan ng bawat higop, tahimik ang gabi, at sa kanyang isip, isa lamang ang namayani:ang pag-asang, marahil sa gabing ito, ay totoo rin ang pagmamahal ni Ken.

Makalipas ang ilang minuto, naramdaman ni Beth ang bigat ng pagod na matagal nang naipon sa kanyang katawan.

Ang bawat hinga'y mabagal, ang mga mata'y unti-unting bumibigat.

Dr. Ken:
"Beth, mukhang hindi ka pa rin nakakabawi sa puyat. Nais mo bang magpahinga muna? May inihanda akong silid para sa 'yo."

Dr. Beth (mahina, wari'y pagod na pagod):

Lumapit si Ken at maingat siyang inakay papasok.

Sa loob ng lumang silid, humaplos sa kanya ang lamig ng air-conditioner at ang amoy ng mga bulaklak na nakaayos sa mesa.

Inihiga siya ni Ken sa kama na may puting kumot, at sa pagitan ng antok at pag-unawa, naramdaman ni Beth ang katahimikan na parang naghahanda ng pamamaalam.

Hindi niya alam kung panaginip o katotohanan—
ang mga kilos ni Ken ay mabagal, maingat, at tila may sariling layunin.

Sa kanyang isip, may mga tanong na umuusbong:

Ngunit wala nang lakas si Beth upang magsalita.

Tanging mga salitang tahimik sa kanyang isipan ang naiwan:
"Ken...
bakit mo ginagawa ito?"

At sa huling sandali ng kamalayan, isang payapang ngiti ang gumuhit sa kanyang labi.

Hindi ito ngiti ng pagsuko, kundi ng pagtanggap—
na marahil, ito na nga ang dulo na matagal na niyang inaasahan.

May ulirat pa si Beth habang nakahiga sa kama. Bagama't nananatiling nakadilat ang mga mata, halata ang pagod at panghihina sa bawat paghinga. Latang-lata ang kanyang katawan, tila ba tinanggalan ng lakas, at kahit gustuhin niyang kumilos ay hindi na niya magawa.

Maingat at may paggalang na inalis ni Ken ang bawat saplot na pumapagitna sa kanila —
hindi bilang anyo ng pagnanasa, kundi bilang bahagi ng isang sagradong ritwal.

Ramdam ni Beth ang bawat galaw, bawat dampi ng malamig na hangin sa kanyang balat, habang unti-unti siyang nilalamon ng antok at katahimikan ng silid.

Pinagmasdan ni Ken ang kanyang balat—maputla ngunit tila kumikislap sa ilalim ng malamlam na ilaw. Ang maamong mukha ni Beth ay nanatiling payapa, taglay pa rin ang dignidad ng isang buhay na ginugol sa paglilingkod.

Marahan niyang hinaplos ang mukha ng doktora, pababa sa kanyang mga kamay hanggang sa mga talampakan—hindi bilang pagnanasa, kundi bilang tanda ng paggalang at pamamaalam.

Dr. Ken (mahina, halos bulong):

Unti-unti niyang naramdaman ang lamig na gumagapang sa kanyang mga ugat—
isang malamig na katahimikan na dahan-dahang bumalot sa buong katawan.

At sa huling sandali, marahan niyang ipinikit ang mga mata, na para bang isinusuko ang sarili sa yakap ng kapahingahan.

Pagkatapos ng lahat, inihanda ni Dr. Ken ang huling gamot —
potassium chloride.Maingat niyang itinurok ito sa ugat, dahan-dahan, na para bang isa itong sagradong paglalakbay tungo sa kapayapaan.

Unti-unting humina ang tibok ng puso ni Beth, hanggang sa tuluyan itong huminto—
kasabay ng katahimikan na bumalot sa buong silid.

Tahimik si Dr. Ken. Walang pag-aalinlangan.

Sinuklay niya nang marahan ang buhok ni Beth, pinahiran ng mapulang lipstick ang kanyang labi, at saka siya binihisan ng silk na pulang gown.

Wari'y isang reyna sa kanyang huling gabi.Binalot niya ito ng puting kumot —
parang huling yakap —
at dinala sa hukay na matagal nang inihanda.

Isa-isang bumagsak ang lupa mula sa pala, bawat bagsak ay tila tunog ng pamamaalam.Hanggang sa tuluyang natakpan ng lupa ang katawan ng doktora —
ang katawan na minsang naging tahanan ng kabutihan at paglingap.

Kinabukasan, nanahimik ang buong hardin ng mga Sarmiento.

Ang simoy ng hangin ay malamig at mabagal, parang nag-aalangan ding huminga.

Sa gitna ng damuhan, may isang bagong bulaklak na namukadkad —
puti, marikit, at tila may hamog pa ng madaling-araw sa mga talulot nito.

Nakatayo si Dr. Kenneth Sarmiento sa tapat nito —
tahimik, walang galaw, ang kanyang anino ay bumabagsak sa lupang parang may itinatagong lihim.

Sa kanyang kamay, isang pares ng hikaw —
maliit na ginto't diyamante, kumikislap sa sinag ng araw na sumisilip mula sa ulap.

Maingat niya itong inilapag sa lupa, sa ibabaw ng basang damo —
isang tanda ng pangako, at kasalanang hindi na mababawi.

Dr. Ken (mahina, halos pabulong):

At sa katahimikan ng umaga, tila nakinig ang mga dahon.

Ang hangin ay humaplos sa mga sanga, parang panalangin.

Ang hardin ay muling tumanggap ng isang bagong alaala —
isang bulaklak ng kabutihan at pagod, isang alay ng pusong umibig sa maling pagkakataon,
isang gunita ng pagkahulog na walang sinuman ang makakakita.

Ang Perpektong Pagkawala.

Walang naghanap.

Walang nagtanong.

Walang imbestigasyon.

Wala.