Si Veronica "Vera" Delgado — maganda, maamo, matalino.

Bata pa, estudyante sa kolehiyo.Maputi, makinis, balingkinitan — tila hinulma ng kabataan at tapang.

Ngunit higit sa lahat, siya'y matapang — matapang sa paghahanap ng katotohanan.Mula nang kumalat ang mga ulat tungkol sa mga nawawalang babae sa Tagaytay, nagsimula na siyang mag-imbestiga.

At tulad ni Beatrice, nagtapos ang kaniyang mga bakas sa isang pangalan:Dr. Kenneth Alvaro Sarmiento.

Sa Clinic

Pumasok si Vera sa klinika bilang pasyente.

Ngunit alam ni Dr. Ken — may kakaiba.

Wala itong tunay na sakit. Ang mga reklamo?
Masakit daw ang ulo, minsan nahihilo.
Ilang ulit niya itong ni-refer sa Internal Medicine,
ngunit hindi ito kailanman sumipot.

Isang hapon, nang walang ibang tao sa loob,lumapit si Vera at marahang nagsalita.

Vera:
"Doc Ken... alam kong may kinalaman ka sa mga nawawalang babae dito sa Tagaytay."

Dr. Ken:
"Napaka-tapang na pahayag. Pero wala kang basehan."

Vera:
"Dalhin mo ako kung saan ko sila makikita."

Dr. Ken:
"Kung gusto mong malaman ang katotohanan... may kapalit."

Vera:
"Anong kapalit?"

Dr. Ken:
"Ikaw."

Sa Estate ng mga Sarmiento

Madilim na nang makarating sila.

Tahimik ang hangin, humahaplos ang mga dahon ng ylang-ylang.

Sa gitna ng liwanag ng mga gasera, ipinakita ni Dr. Ken ang hardin.

Mga bulaklak na kakaiba — masyadong maayos, masyadong perpekto.

Napatigil si Vera.

Sa pagitan ng mga hanay ng halamang gumagapang,parang may mga aninong natutulog sa ilalim ng lupa.

Dr. Ken (banayad):
"Ito ang hardin ko, Veronica.Dito, walang pagod, walang luha, walang ingay ng mundo.Dito natatapos ang lahat ng sakit,at ang kagandahan ay nananatiling buhay — magpakailanman.Ang pagiging bulaklak dito ay hindi kamatayan...ito'y kapayapaan."

Vera:
"Papaano mo sila ginagawang bulaklak?"

Dr. Ken:
"Sa simula, isang tasa ng tsaa — may halong banayad na sedative.Unti-unti silang inaantok, humihina.
Kapag panatag na, inihihiga ko sila sa silid —doon, isa-isa kong inaalis ang mga damit na pumapagitna sa kanila at sa mundo.
Sa bawat sandali ng katahimikan,
bumabalik ang tunay nilang anyo —payapa, dalisay, maganda."

Tahimik si Vera.

Nang ipagpatuloy ni Ken, tila nagiging himig ng tula ang kaniyang tinig.

Dr. Ken:
"Kapag handa na sila,
ihuhulog ko ang paralytic agent para sa katahimikan.
Wala nang galaw, wala nang pagtutol.
At sa huli, ang Potassium Chloride —
dahan-dahan, walang sakit,
walang sigaw.
Tanging katahimikan at pahinga."

Vera:
"At ang kapalit na hinihingi mo sa akin?"

Dr. Ken:
"Maging isa kang bulaklak sa hardin ko.
Dito, may kapayapaan... mananatili kang maganda habang-buhay."

Matagal silang natahimik.

Hangin lang at huni ng kuliglig ang narinig.

Vera:
"Bulaklak... na ikaw mismo ang mangangalaga?"

Dr. Ken:
"Sa pangangalaga ko, Veronica,hindi ka na masasaktan — kahit kailan."

Tahimik.

Ang lamig ng hangin ay tila dumadampi sa bawat sugat ng kaniyang alaala.
Sa isip ni Vera, muling sumilay ang mga mukha ng mga babaeng nakita niya sa mga lumang litrato —
mga nawawala, mga pangalan na tinanggal sa listahan ng mga buhay.

Ang ilan, kababata niya.

Ang iba, kapwa estudyante noon sa unibersidad.

Isa roon — si Angeline Montenegro — ang kaniyang pinakamatalik na kaibigan.
Huling nakita niya ito sa loob ng mall sa Tagaytay: isang mabilis na kamustahan, isang ngiti, isang paalam.

At mula noon, katahimikan.

“Hinabol ko ang katotohanan,” bulong niya sa sarili,
“pero bawat pintuan ng katarungan, nakasara. Lahat ng ebidensya — tinanggal, tinakpan, tinabunan.”

Huminga siya nang malalim.

Ang mga mata ni Ken ay tila salamin — hindi niya mabasa kung may awa, o kung kabaliwan lang ang nandoon.

Ngunit sa loob ng kaniyang dibdib, may kakaibang kapayapaang hindi niya alam kung saan nanggaling.

Pagod na siya.

Hindi sa katawan, kundi sa paghabol sa katotohanan na ayaw magpahuli.

At sa isang iglap, naisip niyang baka nga…
baka mas madali nang maging bahagi ng katotohanan, kaysa habulin ito.

“Kung ang kamatayan ang tanging pintuan para makita kung gaano kalalim ang kasinungalingan ng mundong ito…”
“…siguro, ito na ‘yung huling artikulong maisusulat ko.”

Ngumiti siya.

Hindi ngiti ng takot, kundi ng isang taong natapos nang makipaglaban.

Vera:
"Tinatanggap ko ang alok mo, Doc Ken."

Ang Tsaa

Nasa veranda na sila nang dumating si Nanay Sylvia,may dalang tray ng dalawang tasa ng tsaa at isang puting teapot.

Nanay Sylvia:
"Para sa bagong bulaklak sa hardin mo, Doc Ken."

Tahimik si Vera habang iniinom ang tsaa.

Ilang minuto pa — unti-unti siyang nanghina,hanggang sa dinalaw ng antok.

Dr. Ken:
"Halika, Veronica. Aakayin na kita sa espesyal na silid."

Ang Ritwal

Inihiga niya ito sa kama.

Bukas pa ang mga mata ni Vera habang marahang inaalis ni Ken ang kaniyang mga damit.

Hindi marahas, hindi mapusok — parang ritwal ng isang pari sa banal na dambana.

"Ito na siguro ang bahagi ng proseso,"

naisip ni Vera.

"Nag-uumpisa na siya."

Nang malantad ang kabuuan ng kaniyang pagkababae,
napahanga si Ken sa katahimikan ng ganda nito.

Dr. Ken (mahina):
"Napakaganda mo, Veronica.Maligaya kang tatanggapin ng hardin.
Isa kang bulaklak na isisilang sa gitna ng katahimikan."

Naramdaman ni Vera ang lamig ng karayom sa kanyang braso,
ang banayad na pagdaloy ng IV fluid.

Habang unti-unting sumisingaw ang paralytic agent,
bumigat ang kanyang talukap.

Ang huling bulong sa kanyang isipan:
"Isang magandang bulaklak sa hardin..."

Nang ihulog ni Dr. Ken ang huling gamot — Potassium Chloride —unti-unting tumigil ang tibok ng puso ng dalaga.

Tahimik. Payapa. Wala nang galaw.

Ang Paglilibing

Tulad ng nakagawian, inayos ni Ken ang buhok,pinahiran ng mapulang lipstick ang labi,at binihisan ng gintong gown na may burda ng mga rosas sa laylayan.
Binalot niya sa puting kumot —
isang huling yakap —
at dinala sa bagong hukay sa hardin.

Isa-isa niyang itinaboy ang lupa mula sa pala,
hanggang sa tuluyang matabunan ang katawan ng dalaga.

Sa ibabaw ng hukay, ipinatong niya ang isang puting marker,at sa tabi nito —
isang wireless earphone,
ang tanging bakas ng makabagong mundong iniwan nito.

Veronica "Vera" Delgado

Matapang.
Handang sumuong sa panganib para sa katotohanan.
Maganda.
Bata.
Ngayon ay isang bulaklak na sa hardin ni Dr. Ken.
Kusa niyang ibinigay ang sarili —
bilang alay sa katahimikan.
Isa na lamang siyang alaala.

At bago tuluyang lumakad palayo, huminto si Dr. Ken sa gilid ng hukay kung saan mahimbing na nakahimlay ang dalaga.

Sa ilalim ng malamlam na liwanag ng buwan, ibinulong niya sa hangin ang mga salitang para lamang dito:

"Hindi mo na kailangang hanapin ang katotohanan, Vera.
Sapagkat ikaw na mismo ang naging katotohanan.
At ngayong bahagi ka na ng aking hardin,
mananatili kang totoo—
habang ang mundo ay patuloy na nagsisinungaling."

Pag-alis ni Dr. Ken, saglit na tumigil ang hangin.

Sa pagitan ng katahimikan at ng mga dahong marahang kumakaluskos,
may bumulong… mahina, parang huling hinga ng gabi.

Ang lamig ng hangin… parang yakap ng gabi.
At sa bawat paghinga ko, unti-unting lumalayo ang mundo.

Hindi ako takot.
Wala akong galit.
Tanging katahimikan — at ang munting saya ng may isang nakarinig sa aking sigaw.

Akala ko, katotohanan ang hinahanap ko…
Ngayon, alam ko na — pahinga pala.

Sa bawat dampi ng hangin sa aking balat,
sa bawat hibla ng damit na marahang inaalis,
parang tinatanggal din ni Ken ang bigat ng lahat ng taon sa mundo.

Ngayon ko lang naramdaman ang ganitong kapayapaan.
Ang ganitong uri ng pag-aalaga — malamig, ngunit tapat.

Ken… kung sakaling maalala mo ako,
huwag bilang biktima,
kundi bilang bulaklak
na kusang namulaklak sa iyong Hardin.

Itutuloy...