The sunlight danced through the curtains, painting soft golden lines across Ha-jun’s bare shoulder.

نور آفتاب از لای پرده‌ها می‌رقصید، و خط‌های طلایی نرمی روی شانه‌ی برهنه‌ی هاجون نقاشی می‌کرد.

Min-kyu was still half-asleep, his face buried in Ha-jun’s chest, listening to his steady heartbeat like a lullaby.

مین‌کیو هنوز نیمه‌خواب بود، صورتش را در سینه‌ی هاجون پنهان کرده بود و به ضربان منظم قلبش گوش می‌داد، مثل لالایی.

"You’re warm..." Min-kyu murmured, his voice hoarse from sleep.

«گرمی...» مین‌کیو زمزمه کرد، صدایش خش‌دار از خواب.

Ha-jun chuckled, brushing his fingers through Min-kyu’s messy hair.

هاجون خندید، و با انگشت‌هایش توی موهای آشفته‌ی مین‌کیو شانه کشید.

"That’s what you always say."

«همیشه همینو می‌گی.»

Min-kyu looked up, lips brushing against Ha-jun’s collarbone. "Because it’s always true."

مین‌کیو سرش را بالا آورد، لب‌هایش را به استخوان ترقوه‌ی هاجون کشید. «چون همیشه راسته.»

Ha-jun smiled, eyes half-closed, and leaned down, placing a soft kiss on Min-kyu’s forehead.

هاجون لبخند زد، چشم‌هایش نیمه‌بسته، و خم شد و بوسه‌ای آرام روی پیشانی مین‌کیو گذاشت.

It felt like nothing could touch them. Not time. Not pain. Only each other.

انگار هیچ‌چیز نمی‌تونست بهشون نزدیک بشه. نه زمان، نه درد... فقط همدیگه.

But then, Ha-jun coughed. A deep, chest-shaking cough.

اما ناگهان، هاجون سرفه کرد. سرفه‌ای عمیق، که از قفسه‌ی سینه‌اش بلند شد.

Min-kyu sat up, worried. "Hey... you okay?"

مین‌کیو نگران نشست. «هی... خوبی؟»

Ha-jun held his chest and gave a weak smile. "Yeah... just dry air or something."

هاجون دستش رو روی سینه‌اش گذاشت و لبخند بی‌حالی زد. «آره... فقط هوا خشکه یا یه چیز بی‌اهمیت.»

But Min-kyu noticed. The pale tint on Ha-jun’s lips. The way he hid the tremble in his fingers.

اما مین‌کیو متوجه شد. رنگ پریدگی لب‌های هاجون... لرز خفیفی که توی انگشت‌هاش قایم می‌کرد.

"Maybe we should go to the clinic later."

«شاید بهتره بعداً یه سر به درمانگاه بزنیم.»

"Min-kyu..." Ha-jun reached out, pulling Min-kyu into a slow, warm kiss. "Don’t worry. I just want to stay like this. Just for a little longer."

«مین‌کیو...» هاجون دست دراز کرد و مین‌کیو رو به سمت خودش کشید، بوسه‌ای آروم و گرم به لب‌هاش داد. «نگران نباش. فقط می‌خوام همین‌جوری بمونیم... فقط یه کم دیگه.»

Their kisses were slow, lingering, almost desperate — like they were trying to memorize each other.

بوسه‌هاشون آروم بود، طولانی، تقریباً ناامیدانه — انگار می‌خواستن همدیگه رو حفظ کنن... برای همیشه.

They stayed in bed the whole day. Reading. Kissing. Laughing. Pretending that everything was still perfect.

تمام روز رو توی تخت موندن. کتاب خوندن. بوسیدن. خندیدن. وانمود کردن که همه‌چیز هنوز بی‌نقصه.

But that night, when Ha-jun coughed again — and this time, there was blood on the tissue — Min-kyu’s world started to crack.

اما اون شب، وقتی هاجون دوباره سرفه کرد — و این‌بار، روی دستمال خونی بود — دنیای مین‌کیو شروع کرد به ترک برداشتن.

End of Episode 1

پایان قسمت اول