เสียงปืนคำรามลั่นก้องฟ้า ตัดกับเสียงขาทั้งสองข้างย่ำสลับไปมาอย่างรวดเร็ว เสียงเหนื่อยหอบของชายผู้ถูกไล่ล่าดังขึ้นเรื่อยๆ ตามมาด้วยเสียงปืนและเสียงตะโกนกู่ร้องด้วยความเยาะเย้ย

ผมชื่อไซมอน แกรนซ์ บางคนรียกผมว่าแซม รหัสประจำตัว SIM-011 ผมกำลังหนีจากคนที่เคยไว้ใจ คนที่เคยกล้าเรียกว่าสหาย คนพวกนี้กำลังจะ...ฆ่าผม

พวกเขาไล่ล่าผมเพราะผมเป็นผู้นำอาณานิคมดาวที่ห่างไกลจากดาวบ้านเกิด ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องไล่ล่าผม ผมควรเป็นผู้นำพวกเขานี่นะ!

"เร็วๆ ทางนี้ๆ มันไปทางนั้น ตามมันไป...."

เสียงตะโกนตัดกับเสียงปืนก้องในเมือง ไซมอนวิ่งหนีตามตรอกสุดชีวิต มีไมก้า ชายที่เขาสนิทที่สุดในอานานิคม วิ่งติดตามเขาไปทุกที่ และกลุ่มชายหญิงที่แต่งกายด้วยอุปกรณ์รบครบครัน กำลังไล่ตามพวกเขา

"มาเร็ว เอ็ม เลี้ยวซ้ายทางนี้ " ไซมอนพูดไปหอบเหนื่อยไป

"ไป แซม ไปเลย! นายไป เราจะถ่วงพวกการ์ดไว้!" เอ็ม คนสนิทของไซมอนเร่งเร้าให้เขาหนีไปให้ไกล

"ไม่ เอ็ม นายต้องมากับเรา" ไซมอนพูดพลางด้วยความเหนื่อย และสับสน

"ไปซีวะ!!!!!!!!" เอ็มตะโกนในโทนเสียงเกรี้ยวกราด

ไซมอนวิ่งแบบไม่คิดชีวิตอีกครั้ง เขาวิ่งโดยไม่สนว่าทางข้างหน้าจะมีอะไร ขอแค่รู้ว่าไม่ใช่คนที่คิดจะไล่ตามเขาก็เพียงต้องวิ่งให้ไกลที่สุดเท่าทีฝีเท้าของขาจะก้าว.....

ตูมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!

หลังจากตื่นขึ้นมาจากแคปซูลจำศีลบนยาน ผมรู้แค่ว่าผมชื่ออะไร เกิดที่ไหน เคยเรียนอะไร และข้อมูลที่ผมอนุญาติให้เขียนถึงตัวเองก่อนการจำศีล นอกจากนั้นผมก็ไม่รู้อะไร เพราะผลกระทบของการจำศีล ทำให้ความจำหลายอย่างเสื่อมสลายไป โชคดีที่เรามีเครื่องโปรแกรมความรู้ที่จะใส่ความรู้ที่ทุกคน 'จำเป็น' ต้องมี แต่ผมว่าหนังสือมันได้ความรู้สึกที่เครื่องบ้านั่นไม่มีนะ ไม่รู้สิ....

หลังจากการตื่นขึ้นมา ทุกคนต่างมีหน้าที่ในการสร้างอานานิคมไม่เว้นแม้แต่ผม ทุกๆตนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง ตามที่ถูกกำหนดมาจากยานแม่ ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมเราต้องทำตาม แต่ถ้าไม่ทำ คุณก็ไม่มีทางรอดจากดาวดวงนี้

ส่วนเอ็ม จริงๆเขาชื่อไมก้า ผิวขาว คอเคเชียน ผมสีทอง ไมก้าเป็นคนแรกๆที่เข้าหาผมเขาเป็นคนแรกที่ผมคุยหลังตื่นจำศีล หลังจากนั้น ไมก้าจะช่วยให้ผมตัดสินใจในเรื่องที่ผม.....ไม่มั่นใจ ถึงจะมีคนที่ให้เป็นที่ปรึกษา แต่ผมเชื่อไมก้ามากกว่า ไม่รู้เพราะอะไร คงเพราะไมก้าเป็นคนแรกที่รู้จักมั้ง? ผมเลยให้ไมก้าติดตามผมตลอด ยกเว้นเวลาส่วนตัวแน่ละ แต่ทุกครั้งที่ทำงาน ไมก้าจะต้องติดตามตลอด เพราะหลายอย่างที่ผมตัดสินใจ มีไม่น้อยเป็นไอเดียไมก้า

ชีวิตการทำงานผมน่าเบื่อมาก ต้องดูแลและบริหารงานต่างๆ เวลานอนก็น้อย บางครั้งต้องพึ่งยานอนหลับ แต่งานก็คืองาน ไม่งั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรอย่างอื่นบนดาวบ้านี่ งานทำให้ผมรู้จักคนหลายประเภท เปโดร เป็นหนึ่งในหัวหน้ากองรักษาความปลอดภัยอานานิคม เขาเป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจ และเป็นคนที่ทำให้ผมต้องมาวิ่งเหมือนหมาโดนน้ำร้อนในตอนนี้ ตลกนะ ถึงในดาวนี้จะไม่มีหมามาด้วยก็เถอะ เปโดรเป็นคนที่ทำตัวกร่างค่อหน้าผมมากที่สุดแบบโจ่งแจ้ง แต่ผมยังหลงว่าผมยังคุมอำนาจไว้ได้

นับวันเปโดรแข็งกร้าวมากขึ้น มีผมจำเป็นต้องทำอะไรซักอย่างที่จะหยุดสิ่งเหล่านั้น พรุ่งนี้ผมยังคิดแผนที่จะปลดเจ้าเปโดรให้พ้นด้วยซ้ำ แต่เหมือนเปโดรจะรู้ทันผมก่อน.....

ประมาณตีหนึ่งเอ็มวิ่งแจ้นปลุกผม บอกว่าเปโดรนำ กปร บุกยึดถนนและตึกสำคัญไว้ กปรที่ไม่ได้ภักดีต่อเขาพยายามปะทะต้าน แต่เปโดรมีคนเยอะกว่าและเปิดฉากจู่โจมโดยไม่ตั้งตัว ผมต้องหนี โชคดีที่บ้านพักมีอุโมงค์ลับออกไปยังใกล้ชานเมือง แต่คนของเปโดรจมูกไวมาก เขาไล่ตามผมกับเอ็มจนได้ และผมต้องวิ่งหนีไปเรื่อยๆ ให้พ้นๆจากเมืองบ้าๆ ถ้าโชคดีผมอาจรอดจากไอ้เปโดรจอมชุบมือเปิป แต่อาจต้องมาตายในป่าบนดาวที่ผมไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น.......