Kiedy Grzegorz ciągle zastanawiał się nad swoimi uczuciami, wokół Matyldy rozgrywała się cała masa akcji. Przenieśmy się więc na chwilę do niej.

Kiedy skończył się mecz piłki, nasza bohaterka zgodnie z planem udała się do klubu piłki nożnej, gdzie miała się spotkać z kuzynem.

„Salka" klubu znajduje się w głównym budynku szkoły tuż przy głównym wejściu. Posiada dwa wejścia: jedno od parkingu znajdującego się przed szkołą, a drugie z korytarza szkolnego na pierwszym piętrze. W szkole kładziono bardzo dużą uwagę na piłkę nożną, dlatego sam klub jest wielkości dwóch dość sporych sali lekcyjnych. Dzieli się on na kilka pomieszczeń. Jednym z nich jest duża centralna sala, w której członkowie klubu mogą między innymi jeść drugie śniadanie, czy omawiać nowe strategie. W pomieszczeniu obok znajduje się prywatna szatnia dla członków reprezentacji, w której każdy ma swoją dedykowaną i podpisaną szafkę. W kolejnym pomieszczeniu znajdowało się biuro trenera, ale z powodu, że ten dostał osobny gabinet przy sali gimnastycznej, to biuro jest prywatnym pomieszczeniem kapitana drużyny, którym aktualnie jest Feliks. W następnym pomieszczeniu znajdują się osobne toalety przeznaczone wyłącznie dla reprezentacji, które są zdecydowanie lepiej wyposażone i lepiej wyglądające niż te dostępne dla wszystkich uczniów i chyba nawet lepiej niż te przeznaczone dla nauczycieli. Wejście do klubu jest zamykane na kartę magnetyczną, a takową posiadają tylko członkowie klubu, trener oraz dyrektor. Jeżeli jakikolwiek nauczyciel chce wejść do sali, musi tak jak wszyscy zapukać i poczekać, aż ktoś mu otworzy. Dodatkowo biuro kapitana drużyny również jest zamykane na kartę magnetyczną, którą specjalnie zakodowaną posiada tylko kapitan drużyny. Podsumowując, klub piłki nożnej jest najbogatszą i najlepiej wyposażoną częścią szkoły, a sportowcy, a już na pewno kapitan, mają luksusowe życie.

Kiedy Matylda dotarła pod klub, przed wejściem czekał już na nią Feliks.

- Gratulacje. Nieźle ci poszło — powiedziała dziewczyna, przytulając kuzyna — Ci z Bytomia grali naprawdę dobrze. Gdyby nie ty byłoby ciężko wygrać.

- Przestań, to nie tylko mój sukces. To sukces całej drużyny.

- Ale i tak wszyscy będą ci przypisywali wszystkie zasługi, bo w końcu to ty jesteś „królem sportu".

- Skąd ty masz dostęp do biura trenera? — dziewczyna była zdziwiona, ponieważ na drzwiach nadal widniał napis „Biuro Trenera Klubu".

- Ale przecież to nie jest już biuro trenera. Podobno dostał jakieś „lepsze" pomieszczenie, więc ten gabinet przypadł mi.

- Lepsze od tego? Nie żartuj sobie, to chyba niemożliwe — odparła dziewczyna, patrząc na gabinet.

Rzeczywiście jest trudno znaleźć lepszy gabinet w szkole. Ma ono około 12 metrów kwadratowych, znajduje się w nim nowoczesne biurko komputerowe, na którym stoi dość dobry komputer stacjonarny z najnowszym systemem operacyjnym, znajduje się tam także obszerna szafa oraz gablotka, w której są umieszczone puchary, medale i dyplomy zdobyte przez szkolną reprezentację. Jest tam również tablica korkowa oraz dość spory telewizor 4K.

- Co jest najlepsze, ostatnio trener dał mi dostęp do zarządzania stroną szkolnego sportu oraz specjalne uprawnienia na dzienniku, żeby zwalniać członków reprezentacji z zajęć, jak mamy treningi lub ważne spotkania przed meczami — kontynuował Feliks.

- Wow, no to nieźle.

- A i dostałem jeszcze od szkoły dostęp do Susick całkowicie za darmo. Mam go niby używać w celach rekreacyjnych w klubie i na treningach, ale trener mówił, że jak chcę, to mogę też korzystać z niego prywatnie, żeby się nie zmarnował.

- Gościu, ale ci zazdroszczę, ale dlaczego na drzwiach dalej jest napisane, że to biuro trenera?

- Jeszcze nie zmieniłem napisu, ale zamierzam umieścić tam plakietkę „Feliks Nowakowski – Kapitan drużyny".

- Ty to masz dobrze.

- Dobra porozmawiajmy o tobie, jak ci idzie nauka. Pierwsza klasa to duża sprawa — powiedział chłopak, spoglądając na dziewczynę.

- Poznałam kogoś — odparła.

- Fajnie, kto to — zapytał zaciekawiony.

- Grzegorz, z mojej klasy. Chyba coś do niego czuję — powiedziała, lekko się rumieniąc.

- No co ty nie powiesz.

- Ale nie jestem tego pewna. Nie wiem, czy on też coś czuje do mnie. Nie chcę go stracić, bo jest naprawdę dobrym przyjacielem.

- Dziewczyno, nie przesadzaj. Jak nie zaryzykujesz, to się nie dowiesz. A skoro jest takim dobrym przyjacielem, to nawet jeśli nie czuje tego samego, to i tak pozostanie twoim przyjacielem.

- Tobie to jest łatwo mówić. Wszystkie laski w szkole na ciebie lecą.

- Zaufaj mi. Wiem, co mówię. To jest najlepszy sposób.

- Jeśli tak uważasz — odparła, przewracając oczami.

Po kilku godzinach dalszego gadania Matylda w końcu wróciła do domu i zaczęła planować jak powiedzieć Grzegorzowi, że coś do niego czuje.

Na początku jej pomysły były okropne, ale z czasem nabierały coraz więcej sensu, aż w końcu znalazła idealne wyznanie miłości. Oczywiście jest nadal młoda, nie rozumie wielu rzeczy i nie jest doświadczona w takich wyznaniach, więc uznała, że to „idealne" wyznanie nie jest odpowiednie. I tak bez dalszego planu poszła spać. Następnego dnia w sobotę z samego rana poszła pod dom Grzegorza. Uznała, że będzie improwizować, choć nie była do końca przekonana, czy to na pewno dobry pomysł.

- Dzień dobry, jest może Grzegorz? — spytała Matylda, kiedy otworzył jej drzwi Piotr.

- Matylda! — powiedział chłopak ewidentnie zdziwiony jej obecnością. — Wiele o tobie słyszałem. Oczywiście, że jest.

- A mogę wejść?

- Jak najbardziej. Ostatnie drzwi po prawej to pokój Grzegorza — powiedział, pokazując na korytarz.

- Dziękuje — dziewczyna weszła do środka i udała się w kierunku wskazanego przez Piotra pokoju.

Kiedy tak szła, powtarzała sobie „będzie dobrze", „dasz radę" i inne takie bzdury, które miały ją zmotywować. Kiedy w końcu dotarła, zapukała do pokoju chłopaka. Chwilę później Grzegorz otworzył drzwi.

- Co ty tu robisz? — zapytał zdziwiony chłopak.

- Możemy pogadać?

- Jasne, wejdź. O co chodzi?

- Bo... ja cię lubię.

- Ja też cię lubię.

- Ale ja cię lubię... tak lubię, lubię. I chciałabym wiedzieć, czy ty może... czy może coś z tego być. Jeżeli nie to rozumiem i mam nadzieję, że będziemy dalej się przyjaźnić, ale chciałabym wiedzieć, czy może...

- Mati... jesteś naprawdę cudowną przyjaciółką, ale...

- Ale?

- Ale ja nie potrafię kochać dziewczyn... — powiedział cichym głosem Grzegorz, aby uniknąć słowa „gej".

- Ale jak to? — zapytała zdziwiona dziewczyna, która nie do końca zrozumiała, o co mu chodzi.

- No... ja jestem... - powiedział chłopak, po czym na chwilę zamilkł. — Ja jestem... gejem — po czym zamilkł. Nie lubił mówić tego słowa, a tym bardziej nie lubił ujawniać się przed nikim. Ujawnienie się przed rodzicami było dla niego tak trudne, że zamiast niego musiał to zrobić jego brat.

- Co? Naprawdę? Nie wiedziałam. Naprawdę, jeżeli...

- Proszę, nikomu o tym nie mów.

- Oczywiście, nie martw się o to... To ja może lepiej już pójdę.

- Dobra, to do poniedziałku.

Dziewczyna szybko wyszła i nie powiedziała ani słowa więcej. Była załamana i nie wiedziała, co ma o tym myśleć i co ma z tym zrobić. Była przybita z powodu, że została odrzucona. Z drugiej strony rozumiała Grzegorza i wiedziała, że odrzucenie nie wynikało z jego wyboru, ale ze swego rodzaju przymusu, na które on nie miał żadnego wpływu. Chciała porozmawiać o tym z kimś, dlatego od razu udała się do domu Feliksa.

- O hej, co cię tu sprowadza — powiedział Feliks po otwarciu drzwi.

- Muszę z tobą pogadać. Zrobiłam to – odparła Matylda.

- Ale nie jesteś szczęśliwa. Czyli coś poszło nie tak. Wchodź do środka, pogadamy.

- On... on jest gejem — powiedziała dziewczyna, kiedy już weszła do pokoju Feliksa.

- Co? To wszystko wyjaśnia. Tego nie mogliśmy wiedzieć, ale przyjaźnicie się dalej, tak?

- Tak.

- To nie jest źle. Po prostu będziesz musiała stłumić te uczucia, tak jak to na początku planowałaś.

- To jest trochę bardziej skomplikowane.

Nagle odezwał się głos Erika z korytarza.

- Tak to jest, jak się zadajesz z takimi dziwnymi osobami jak on. Po co się z nim w ogóle spotykałaś?

- Zamknij się Erik. Wiem, że lubisz męczyć innych, ale to twoja kuzynka — odparł Feliks.

- Ja jej nie męczę, tylko doradzam jak kuzyn kuzynce. Powinnaś obrać sobie za cel kogoś, kto nie jest gejem i kto zasługuje na ciebie, a nie takiego wyrzutka jak on.

- Tylko nie mów nikomu, że on jest gejem! — podniosła głos Matylda.

- Spokojnie, nie musisz krzyczeć. Może powiem, a może nie powiem. To nie powinno cię już interesować. On cię zranił, więc powinnaś o nim zapomnieć.

Po tych słowach Erik odszedł, a Matylda się jeszcze bardziej przybiła. Powiedziała jeszcze do Feliksa: „On wszystkim powie, prawda?", na co ten odparł „Raczej tak, przykro mi". Po tym dziewczyna z płaczem wybiegła z ich domu.

Matylda przez długi czas nie mogła przestać myśleć, co Erik zrobi z informacją, że Grzegorz jest homoseksualistą. Zastanawiała się również, nad tym, co chłopak jej powiedział. Zaczęła wierzyć w jego słowa i zaczęła na poważnie myśleć, żeby zerwać kontakt z Grzegorzem. Wiedziała, że każde spotkanie z nim będzie jej przypominał o tym, jak została odrzucona, a co za tym idzie, będzie jeszcze bardziej przybita.

W tym samym czasie niczego nieświadomy Grzegorz rozmyślał o wyznaniu Matyldy. Czuł się z tym dziwnie, ale nie chciał kończyć tej przyjaźni. Dziewczyna była dla niego ważna. W jego głowie budziło się mnóstwo wspomnień sprzed paru miesięcy, kiedy rozstał się ze swoim byłym najlepszym przyjacielem - Kamilem. Nie chciał, aby i ta przyjaźń się tak skończyła.

Chłopak jeszcze nie wiedział, że Matylda zdradziła jego największy sekret. Kto wie, co by się stało, gdyby się dowiedział.

Susick — portal do słuchania muzyki i podcastów.