Wraz z drugim stycznia nowy rok zaczął się już w pełni, a nasi bohaterowie wrócili do szkoły - po raz pierwszy jako para. Grzegorz obawiał się, że nie uda im się zachować ich związku w tajemnicy, a Feliks będzie musiał znosić ten sam hejt, który spotkał jego. Myśląc o tym, jak może wyglądać ten powrót do szkoły, Grzegorz popadał w coraz większą paranoję. W noc przed powrotem do szkoły chłopak nie mógł zasnąć. Przez całą noc obsesyjne myślał o tym, co może się stać Feliksowi, jeżeli nie uda im się ukryć ich związku. Ta obsesja nie pozwalała mu myśleć o niczym innym. Już kilkukrotnie zdarzało mu się doświadczać podobnych obsesyjnych myśli, które utrudniały mu życie. Tym razem jednak te myśli trwały znacznie dłużej niż poprzednio i były znacznie bardziej natarczywe i niekontrolowane niż wcześniej. Na całe szczęście to rozmyślanie przerwał dźwięk porannego budzika, który przypomniał chłopakowi, że musi już się szykować do szkoły. Szybko wyskoczył z łóżka, spakował plecak, ubrał się i pobiegł zjeść śniadanie. Obsesyjne myśli wróciły do niego dopiero przy jedzeniu, kiedy szykowanie się do szkoły nie zawracało mu już głowy. Chłopak nie mógł wytrzymać z niedającymi mu spokoju myślami, których nie mógł opanować.

Kiedy skończył śniadanie, szybko poszedł do szkoły. Kiedy dotarł, zaczął szukać Feliksa, którego udało mu się spotkać w szkolnej kawiarence.

– Hej! - zawołał uradowany Feliks.

– Hej - powiedział trochę ociężale Grzegorz.

– Co się stało? Wyglądasz słabo.

– Nie mogłem spać.

– Coś się stało? Chcesz o tym pogadać?

Grzegorz nie chciał zasypywać chłopaka swoimi problemami. Mimo to chciał mu o tym powiedzieć, aby nie mieć przed nim żadnych tajemnic. Był to jego pierwszy chłopak i chciał budować ich relację na pełnej szczerości, nawet w ciężkich dla niego chwilach.

– Dobra, ale... nie tu - odparł Grzegorz.

– Choć do klubu - powiedział, po czym ruszył do swojego gabinetu w klubie piłki nożnej. Kiedy dotarli, chłopak kontynuował - Dobra, mów, o co chodzi.

– Boję się o ciebie. O to, że będziesz musiał przeżywać to samo co ja... ten hejt, to jest okropne uczucie... nie chce, żebyś musiał tego doświadczać.

– Tylko o to się martwisz? To słodkie, ale nie musisz się o mnie martwić, ja sobie poradzę.

– Może i tak, ale co jeśli nie. A co jeżeli ktoś się o nas dowie i rozpowie to po całej szkole.

– Ale ja nie chcę ukrywać tego w wieczność. Chcę tylko na jakiś czas o tym nie mówić, bo czuję, że jeszcze nie jestem gotowy na ujawnienie.

– Mimo to nie chcę, żeby oni się dowiedzieli tego w taki sposób. To jest najgorsze uczucie, jak po szkole chodzą plotki o tobie, a ty nie masz nad nimi kontroli.

– W takim razie będziemy uważać - powiedział, po czym przybliżył się do chłopaka i go pocałował.

– Przed chwilą powiedziałeś, że będziemy uważać.

– Tu nas nikt nie przyłapie. Jesteśmy tu bezpieczni. Taki mały plus bycia kapitanem drużyny.

– Tylko nie strać tego tytułu, bo nie będziemy mieli gdzie się całować w szkole.

– Spokojnie, nie masz się czego obawiać.

Kiedy zadzwonił dzwonek chłopcy udali się na swoje lekcje. Grzegorz dzięki słowom Feliksa trochę się uspokoił, a jego obsesyjne myśli na ten temat a w pewnym stopniu ustały. Mimo to te dziwne obsesyjne myśli całkowicie nie zniknęły - po prostu zaczęły dotyczyć innych tematów. Chłopak nie mógł normalnie zrobić żadnej czynności, ponieważ za każdym razem, kiedy chciał cokolwiek zrobić, do jego głowy przychodził ogrom myśli, jak dana sytuacja może się skończyć. Ta paranoja nie dawała mu spokoju. Kiedy skończył lekcje, od razu wrócił do domu i sięgnął po zapalniczkę, aby odpalić sobie kawałek skóry, tak jak to robił przed pojawieniem się Feliksa, kiedy jeszcze nękano go w szkole. Tym razem, kiedy to robił, nie sprawiało mu to takiej przyjemności jak ostatnio. Nie czuł upragnionej ulgi. Mimo poczucia cierpienia fizycznego jego obsesyjne myśli nie znikały, ale, co gorsza, jeszcze bardziej się nasilały. Chłopak myślał o wstydzie, jaki by czuł, kiedy ktoś by się dowiedział, że on to robi oraz o tym, jakie uszczerbki na zdrowiu przyniesie mu dalsze podpalanie się. Szybko przestał nadpalać swoją skórę i odłożył zapalniczkę. Ból psychiczny był jednak tak silny, że chłopak nie mógł wytrzymać. Coś mu kazało dalej robić sobie krzywdę. Sięgnął więc po scyzoryk i zaczął nadcinać sobie skórę. Kiedy tak robił, do jego głowy dalej przychodziły obsesyjne myśli o tym, jakie to może mieć konsekwencje. Próbował to przerwać, ale nie dawał rady.

Kolejne dni wyglądały podobnie. Jego myśli obsesyjne się nasilały, a co za tym idzie jego ból psychiczny również. Zaczął ponownie okaleczać się w szkole za pomocą małej igły, choć tym razem częściej i mocniej, a samo okaleczanie nie dawało już żadnej ulgi w cierpieniu. Mimo to nie mógł przestać tego robić. Chciał powiedzieć o tym Feliksowi, ale jego obsesyjne myśli nie pozwalały mu tego zrobić. Bał się, jak ten zareaguje. Bał się, że ujawnienie, że ten się okalecza, sprawi, że Feliks zacznie go inaczej postrzegać lub przestanie chcieć się z nim spotykać. Nie miał pojęcia co z tym zrobić.

Tydzień później w czwartek, dzień przed świętem Trzech Króli, Feliks na długiej przerwie zaprosił chłopaka do swojego gabinetu.

– Chcę cię o coś spytać - zaczął Feliks.

Słysząc to, w głowie Grzegorza pojawiały się myśli takie jak „Czy on dowiedział się o tym, że się okaleczam?", „A może wie, że mam te dziwne myśli?", „Coś tu jest nie tak". Chłopak obawiał się tego, co Feliks chce mu powiedzieć.

– O co chodzi? - odparł lekko przerażony.

– Chciałbyś dołączyć do drużyny?

– Co? Ja w ogóle nie ogarniam sportu. Nie umiem grać w nogę.

– Nie jako zawodnik. Bez urazy, ale byłbyś tragiczny na boisku.

– Ej.

– Jako mój pomocnik. Byłbyś moim zastępcom od formalności, a ja bym się zajmował fizycznym dowodzeniem drużyną.

– Brzmi nieźle, ale nie wiem, czy się nadaję. Poza tym nie wiem, czy chcę spędzać czas z resztą drużyny.

– Reszta drużyny jest spoko, polubisz ich. Poza tym jakbyś się zgodził, moglibyśmy częściej się widywać. Spotykalibyśmy się na każdym treningu, a nawet mógłbym cię czasami zwalniać z lekcji, żebyśmy razem posiedzieli i oficjalnie planowali mecze, a nieoficjalnie mogli sobie pogadać o naszych sprawach.

– Brzmi fajnie. Im więcej czasu spędzę z tobą, tym lepiej. Tylko pod jednym warunkiem. Nie zwalniaj mnie z żadnych ważnych lekcji takich jak matematyka czy biologia. Możesz mnie zwalniać z WF'ów, lekcji wychowawczych, czy w ostateczności informatyk, ale nie z tych ważniejszych. Nie mogę ich opuszczać.

– Zapomniałem, że jesteś takim kujonem.

– Wiesz co...

– Uwielbiasz szkołę, a w szczególności nauki ścisłe. To znaczy, że jesteś kujonem.

– Przestań, nie lubię, jak się mnie tak nazywa.

– Dobra. Czyli mam rozumieć, że się zgadzasz?

– Tak, zgadzam się, ale robię to tylko dla ciebie.

– To dobrze, bo za chwilę przyjdzie trener, który wyjaśni ci, co będziesz miał robić.

– Co? Tak teraz.

– Tak. Jaką masz teraz lekcję?

– Niemiecki, a co?

– A możesz go opuścić. Nie zdążymy do końca przerwy ci wszystkiego wytłumaczyć.

– Ten jeden raz mogę się zgodzić. I tak nie lubię siedzieć na tych lekcjach. Są strasznie nudne.

– A z kim masz?

– Z Katarzyną Polowską, a co?

– Ja miałem z nią rok temu. Wiem, o czym mówisz. Ona tak nas zanudzała, że to tragedia.

– Właśnie, całe lekcje gada o tym, jak Niemcy są wspaniałe, a prawie nic nie uczy.

– Owszem. I jeszcze te jej opowieści o jej kocie.

Wtedy do drzwi zapukał trener. Przez kolejne ponad pół godziny tłumaczył Grzegorzowi, na czym będzie polegać jego zadanie w drużynie oraz dodał go do systemu szkoły.

Przez kolejne dni, a nawet tygodnie Grzegorz uczył się i zaczynał pracować, pomagając drużynie. Nie był to łatwy czas dla chłopaka, ponieważ obsesyjne myśli ciągle go męczyły, a on wbrew własnej woli się okaleczał. Chciał o tym powiedzieć Feliksowi, ale bał się, że ten go odtrąci lub będzie próbował mu pomóc za wszelką cenę kosztem swojego prywatnego życia.

Co do drużyny, z którą współpracował Grzegorz, jej członkowie okazali się sympatyczni i bardzo tolerancyjni. Feliks powiedział, że są to jedni z jego najlepszych przyjaciół, więc chłopak myślał, że przez wzgląd na Feliksa są tacy mili.

Tak minęła reszta stycznia i początek lutego. Kiedy dziesiątego lutego skończyła się nauka i zaczęły się ferie, a walentynki zbliżały się wielkimi krokami, Feliks szykował dla swojego chłopaka kolejną niespodziankę...