Trzy tygodnie po wyjeździe do Nowego Jorku nasi bohaterowie myśleli już tylko o wakacjach. Chcieli pojechać na nie razem, ale nie wiedzieli, czy ich rodzice się na to zgodzą.

– Hej! Masz jakieś plany na piątek? - spytał Feliks, kiedy w poniedziałek dwudziestego-drugiego maja spotkał się w szkole z Grzegorzem.

– Raczej nie, a co?

– W takim razie mogę liczyć na to, że wpadniesz do mnie po szkole?

– Ty jeszcze się pytasz? Oczywiście, że tak!

Feliks chciał urządzić Grzegorzowi urodzinową niespodziankę. Wiedział on bowiem, że w najbliższą sobotę, tj. dwudziestego-siódmego maja ten ma urodziny.

Grzegorz nigdy nie obchodził specjalnie urodzin. Był to dla niego dzień jak każdy inny.

Kiedy chłopcy spotkali się w piątek na długiej przerwie, Feliks zaprowadził swojego chłopaka do klubu futbolowego. Kiedy tam weszli, zobaczyli baner „Wszystkiego najlepszego" wywieszony naprzeciwko drzwi. W środku znajdowała się prawie cała drużyna.

– Wszystkiego najlepszego Grzegorz! - zawołał Feliks, zwracając się do chłopaka.

– Nie musieliście - odparł Grzegorz.

– Jutro są twoje urodziny, a ty jesteś najważniejszą osobą w naszej drużynie, więc wydaje mi się, że musieliśmy.

– Wszyscy wiemy, że ty jesteś najważniejszą osobą w tej drużynie.

– Ciii, nie psuj tej chwili.

– Dzięki.

– Dobra, jemy w końcu ten tort - zapytał Damian.

– Jest tort? Dla mnie? - spytał Grzegorz, ledwo hamując łzy w oczach.

– Oczywiście! Urodziny bez tortu to nie urodziny - odparł Feliks. - A i jak coś, to załatwiłem, że osoby z drużyny nie mają kolejnej lekcji więc mamy trochę czasu, żeby to wszystko zjeść.

– To wszystko dla mnie?

– Tak. Chociaż to jeszcze nie koniec. Mam nadzieję, że przyjdziesz dziś do mnie po lekcjach.

– Wiem, że powiedziałem, że przyjdę, ale teraz się zastanawiam czy to na pewno był dobry pomysł. Na pewno znów przesadziłeś.

– Weź, będzie super.

– Dobra.

Po lekcjach zgodnie z planem chłopcy udali się do domu Feliksa.

– Niestety nie przygotowałem czegoś odlotowego dla ciebie na dziś - zaczął Feliks, kiedy weszli do jego pokoju. - Moją niespodzianką jest po prostu spędzenie czasu z tobą, a później wspólne nocowanie i kolejny dzień z tobą.

– Nie wiem, czy moi rodzice się zgodzą.

– Spokojnie, załatwiłem to z Piotrem. Możesz zostać u mnie na noc.

– Ty zawsze o wszystkim pomyślisz co?

– Chyba tak.

– Jesteś wspaniały - powiedział, po czym pocałował chłopaka.

– Dobra, może trochę przesadziłem, mówiąc, że wspólnie spędzony czas to jedyna część niespodzianki. Mam dla ciebie jeszcze taki mały prezent - powiedział, po czym wyciągnął z szafy pudełeczko w kolorze karmazynowym owinięte kokardą. Wręczył je chłopakowi, po czym kontynuował - Widziałem, jak patrzyłeś na to, kiedy byliśmy w Nowym Jorku, więc kupiłem ci... - Grzegorz wziął pojemnik i go otworzył - ... taki wisiorek.

W pojemniku znajdował się srebrny nieśmiertelnik z wygrawerowanym napisem „Grzegorz + Feliks" otoczonym sercem. Był on w pełni wykonany ze srebra.

– Zawsze marzyłem o takim naszyjniku, w sumie nawet nie wiem dlaczego. Chyba po prostu lubię ich wygląd - powiedział szczęśliwy Grzegorz, po czym założył go na szyję. - Ile za niego zapłaciłeś?

– Sporo.

– Nie musiałeś.

– Musiałem. W końcu to twoje urodziny. Jeszcze raz, wszystkiego najlepszego.

– Dzięki. Już nigdy go nie zdejmę. Obiecuję.

Resztę dnia chłopcy spędzili razem, gadając, grając, całując się i robiąc inne rzeczy, które lubili. Kolejny dzień wyglądał podobnie. Chłopcy jedli posiłki z resztą rodziny Feliksa, w tym z Erikiem. Grzegorz myślał nad tym, czy powinien mu wybaczyć. Widział, jak ten stara się naprawić swoje błędy.

Kiedy zbliżała się już godzina dwudziesta-pierwsza, Grzegorz wrócił do domu. Kiedy wszedł do środka, Piotr wyszedł z kuchni.

– Masz gościa. Czeka na ciebie w salonie - powiedział Piotr, po czym poszedł do swojego pokoju. Grzegorz nawet nie zdążył zapytać, kim jest ten gość.

Chłopak wszedł do salonu i nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Siedział tam Kamil. Był on kiedyś najlepszym przyjacielem Grzegorza, w którym ten się podkochiwał. Grzegorz myślał, że wszystkie uczucia do Kamila minęły, ale kiedy ponownie go zobaczył, czuł, jakby jego serce zrobiło przewrót.

– Siema ziom! Dawno się nie widzieliśmy - powiedział Kamil. -Tęskniłem.

Damian - jeden z członków drużyny.