“Tiffany, ik kan het uitleggen,” hield Eugène vol terwijl hij James, zijn bediende, achter hem schoof en deed alsof er niets aan de hand was; alsof zijn verloofde hem niet zojuist een ander had zien kussen.

“Wat maak je me nou, Gène?!” riep de prinses.

“Zal ik gaan?” vroeg James voorzichtig.

“Nergens voor nodig. Tiffany, kalmeer je alsjeblieft.”

“Kalmeren? Jij bent een mooie! Ik dacht dat we dit toneelstukje vol zouden houden voor onze onderdanen, dat je solidair zou blijven, maar ondertussen sta jij je bediende te zoenen op het bal dat onze verloving hoort te vieren?”

Eugène’s blik gleed af naar de vloer. “Ik geloof dat ik de ironie er wel van in zie,” zei hij. “Maar ik dacht dat je ervan wist. Van mij en James, tenminste. Het is niet alsof we echt ons best deden om het voor je te verbergen. En dan is er dat met jou en, hoe heet ze, Noé?”

Tiffany sloot haar ogen, haalde eens diep adem en telde tot tien. “Ze heet Noah en we zijn gewoon vriendinnen,” loog ze. “Hoe lang is dit al aan de gang?”

De prins zuchtte diep. “Ik denk toch zeker al wel een jaartje.”

“Een jaar?!”

“Tiffany, ik—”

“Nee, laat maar, ik weet al weer genoeg!” riep de prinses en ze stormde richting balzaal.

***

Noah stond met haar bordje in de hand met de rug tegen de muur. Ze wals alweer toe aan haar vierde garnalencocktail; van dansen kreeg ze meer honger dan ze verwacht had. Vol verwondering keek ze naar de dansvloer, waar een hertog danste met een gravin wiens rode, met robijnen versierde jurk, haar drie keer zo groot leek te maken. Dat ze zich in dat kostuum nog kon bewegen, laat staan zo vrij en met zoveel flair.

Plots zag ze Tiffany vanuit haar ooghoek aanstormen. “Ah, hoogheid, dat was snel,” merkte ze op, maar de prinses zei niets. Ze greep Noah bij de pols en sleurde haar naar de andere deur de balzaal uit. “Hoogheid?”

Geen reactie.

“Prinses?”

Nog niets.

Eindelijk waren ze de balzaal uit. Zware deuren vielen achter ze dicht. Noah haalde diep adem en vroeg: “Tiffany?”

De prinses draaide zich om. In haar ogen vormden zich dikke tranen die over haar wangen dreigden te vloeien.

Noah deinsde er bijna voor terug. Tiffany, die altijd glimlachte met de stralendheid van duizend zonnen, stond voor haar neus te snikken. De schildknaap strekte haar armen voor zich uit om haar in haar armen te sluiten, maar hield zichzelf tegen. Wat als iemand ze zou zien?

Maar Tiffany was haar voor. Met een kracht die Noah nog niet gekend had, wikkelde Tiffany haar armen om Noah’s middel en kneep. Ze begroef haar gezicht in Noah’s tuniek, die ze besmeurde met tranen en make up.

Noah haalde diep adem, met nieuwe moed sloot ze Tiffany eindelijk in haar armen en streelde haar haren troostend. “Wat is er aan de hand, Tiffany?”

“Eugène. Hij,” snik, “stond met zijn butler te zoenen!”

“Wat?” vroeg Noah. “Maar jullie hadden toch een afspraak?”

“Ja, dat dacht,” snik, “ik dus ook!”

Noah trok zich terug om Tiffany wat beter te bekijken. Haar mascara was uitgelopen en haar oogschaduw uitgesmeerd. Op sommige plekken zag ze haar huid weer onder de dikke laag poeder uit komen.

Tiffany wreef met haar handschoenen de tranen uit haar ogen. “Ze zijn al een jaar zo bezig,” gromde ze. “Het is gewoon niet eerlijk. Kun je nagaan hoe lang het had doorgegaan als ik ze niet nu betrapt had?”

Noah fronste twijfelend, verzonken in gedachten. Al snel keek weer op met een strijdbaar vuur in haar ogen. Ze greep naar haar zwaard. “Zal ik de confrontatie aangaan?”

Tiffany keek haar vragend aan, maar schudde al gauw haar hoofd. “Beter van niet. Ik geef hem wel een ander keertje de wind van voren,” zuchtte ze en ze legde haar hoofd tegen Noah’s schouder.

“Als jij het zegt.”

De muziek van de balzaal was nog vaag te horen en Noah zwaaide zachtjes mee op de maat.

“Zie je wel dat je het kunt.”

“Het is makkelijker als er niemand kijkt,” fluisterde ze.

Langzaam keerde de glimlach terug naar Tiffany’s gezicht en ze lachte door haar tranen heen toen Noah haar in een pirouette draaide, zoals zij nog geen uur geleden bij Noah deed. De muziek in de gang zwelde aan; de deur naar de balzaal opende zich.

“Tiffany, ik heb iets op te biechten,” zei Noah voorzichtig.

Tiffany keek naar haar op. “Jij hebt niet ook al een affaire, hè?”

Noah keek haar nerveus aan. “Nee. Nee, niet bepaald.” Ze leunde haar voorhoofd tegen dat van Tiffany. “Nee… Wat ik wil zeggen is… De reden dat heer Lance mij gevraagd heeft om hem te vervangen is…” ze aarzelde, maar ze was er aan begonnen. Ze móést het nu zeggen.

“Ja?” drong Tiffany aan.

“Omdat ik al maanden stapelverliefd op je ben,” zei ze snel, alsof ze in één keer de pleister van een wondje af trok.

Zonder nog één woord te zeggen, vlogen Tiffany’s armen om Noah’s nek. Ze trok de schildknaap naar haar hoogte en kuste haar alsof haar leven ervanaf hing.