2.0 - Południowy-Sonill
Mineło 10 minut, odkąd maszeruje za kobietą. Wcześniej kazała mi po prostu za nią podążać, więc ide. Jeśli to wszystko ma tak wyglądać, to chyba mnie nigdy nie wypuszczą i nie znajde Nave'a.
Właśnie, gdy myślałam o tym jak ten korytarz się ciągnie w nieskończoność, zauważyłam, że doszliśmy do wielkiego pomieszczenia.
Matko, co to jest.
Zkamieniałam ze strachu, gdy zobaczyłam innych opętanych. Znajdowały się tam istoty, ludzko podobne. Niektóre nie miały nosa, uszów a nawet kończyn ciała, takich jak ręce, czy nogi. Mieli różne kolory skóry.
Nie wiem, co myślał sobie tamty rycerz, ale ja na pewno nie wyglądam tak paskudnie jak oni! Niby gdzie on zauważył podobieństwo pomiędzy mną a nimi?
Jeden z rycerzy podszedł do mnie i przywiązał mnie do ściany obok opętańców.
- Em, przepraszam, ale nie macie chyba zamiaru mnie zabić?- Zapytałam się tego rycerza.
Rycerz wystraszył się mnie. Automatycznie przestał wiązać mnie do ściany. Upadł na ziemie i zaczął krzyczeć.
-AAAAA! Pomocy to gada! Pani Fidelio, czy ona na pewno jest opętana?!-
-Nie, nie jestem.- odpowiedziałam neutralnie.
Fidelia miała złożone ręce na krzyż i trzymała swój wzrok na mnie. Miała mine jakby wiedziała od początku, że coś tu nie gra.
-Hm, podejdź do mnie na chwile.- Powiedziała do rycerza.
Gdy oby dwoje rozmawiali, ja zwróciłam uwage na jedną z opętanych bestii obok mnie. Nie wiem, czy mam tak silną psychike, czy po prostu mnie to nie obchodzi, ale już przestało mnie interesować to całe zamieszanie. Niech mnie puszczą wolno i bailando.
-C-chce.... u-umrzeć..... pomóż m-mi.- Opętaniec obok mnie wypowiedziało te słowa, patrząc sie na mnie.
Popatrzyłam się na nią z obojętną miną.
-hm?- odpowiedziałam temu.
- .....L.....Lytia. - dodał opętaniec.
Czułam jak nagle mi się mózg zatrzymał.
-Kim ty jesteś? I skąd znasz moje imie?- Zapytałam.
To się robi już niepokojące, nie kojarze abym wspominała o moim imieniu.
Z korytarza przyszedł kolejny rycerz pokroju Fidelii. Podszedł do niej i w trójke o czymś rozmawiali. Fidelia wydaje sie być zdenerwowana, a Mężczyzna zbyt wesoły. To tak jakby walnął nieśmieszny żart, a jej się to nie spodobało.
Wracając do tematu, co ja mam teraz zrobić? Jakieś obrzydliwe coś, znało moje imie. Nawet nie wiem jak mam potraktować tą informacje.
Przekierowałam mój wzrok ponownie na opętańca. Wyglada na dziewczyne. Ma długie srebrne włosy, które zasłaniają jej twarz. Chyba nie miała okazji się obciąć. Na sobie ma jakieś stare łachmany. Mimo, że nie znam tego czegoś to współczuje mu.
Drugi rycerz odziany w biel jak Fidelia podszedł do bestii, która znała moje imie. Wziął opętańca za obroże na szyji i gwałtownie wrzucił do innego pomieszczenia.
- N-nareszcie to koniec...- Powiedziało srebrno włosy opętaniec. Wyglądało na szczęsliwe.
Jeśli to powiedziała to oznacza, że teraz umrze?
Pomieszczenie do, którego została wrzucona, wypełniło się gazem. Słyszałam krzyki tej istoty i pełno cierpienia w nich. Na samą myśl, co musiało przeżywać przeszły mnie ciarki po całym ciele.
Ja też tam trafie?
Podeszła do mnie Fidelia.
Ze strachu miałam tak szeroko oczy otwarte, że nie zauważyłam, kiedy się tutaj znalazła.
-Powinnaś zareagować, gdy cie zkuto. Jakby mnie tu nie było to skończyłabyś jak tamty opętaniec.-
Za dużo myśli przeleciało przez moją głowe, gdy widziałam, co sie stało ze srebrno-włosą. Ze strachu nie byłam w stanie czego kolwiek odpowiedzieć.
-j-ja...- Zaczełam i niedkończyłam.
Za wiele rzeczy sie wydarzyło właśnie w tym momencie, a mój mózg nie zdążył tego wszystkiego przeanalizować.
-Skąd masz tą rane na szyji?- Fidelia zapytała, wskazując palcem na moją rane.
Jedną z moich dłoni, która nie została przywiązana przez rycerza do ściany, dotknęłam rany. W momencie, gdy ją poczułam pod opuszkiem palca, zrozumiałam dlaczego Nave ją wtedy zakrył.
Fidelia wzdycha.
-Nie potrzebnie musiałaś widzieć jak jedno z opętańców umiera.-Odwróciła głowe w strone mężczyzny ubranego podobnie do niej i dodała.- Clovis, wiesz gdzie ją wziąść.-
Popatrzyłam się na mężczyzne, którego nazwała Clovis'em. To był ten sam mężczyzna, który przed chwilą przyszedł i był ubrany na biało, tak samo jak Fidelia.
Około 5 minut temu, Clovis odkuł mnie. Przez ten czas, opuścilimy pomieszczenie, w którym byli opętańcy. Aktualnie idziemy wzdłóż korytarzu.
Nareszcie wolność, troche im to zajeło.
-Czy, wiesz może gdzie mogą aktualnie znajdować sie twoi rodzice?- Zapytał Clovis.
Przepraszam, co?
-Eeeeee, nie pamiętam.-
-A pamiętasz, gdzie może być twoja rodzina?- Dodał.
Co ja mam mu odpowiedzieć? Nie mam rodziny, i co go to obchodzi.
-Nie mam rodziny.-
Gdy to powiedziałam, Clovis odwrócił sie i krzywo sie na mnie popatrzył.
Mówie prawde, więc o co mu chodzi?
Doszliśmy do jednego z punktów w podziemiach. Dla mnie każde z tych miejsc wyglądało tak samo. Clovis podszedł do jednego ze strażników, który też był rycerzem. Strażnik macha głową na potwierdzenie, że przyjął polecenie.
Clovis podszedł do mnie.
-Idź za tym mężczyzną, on cie zaprowadzi w jedno miejsce w stolicy.-
Jej, nareszcie będe wolna.
Ruszyłam za tą osobą.
Nareszcie moge nacieszyć sie widokami miasta! Pięknie jest tutaj i dość sporo ludzi.
Rycerz razem ze mną zatrzymał sie obok budynku z napisem ,,dom dziecka". Z budynku wyszła kobieta w średnim wieku i zaczęła rozmawiać z rycerzem.
Pewnie musi porozmawiać z nią o jakiś osobistych sprawach, więc nie będe im przeszkadzać.
Zostawiłam rycerza z tą kobietą i poszłam się przejść po mieście. Doszłam do rynku, stolicy.
Jest naprawde ogromny i piękny!
Wszędzie dookoła były stragany z żywnością, a na środku stał wielki pomnik. Zainteresowana pomnikiem podeszłam do niego.
Rzeźba ta przedstawiała wysokiego, zbudowanego mężczyzne. Miał on na sobie zbroje i w ręce szable. Na jego głowie leżała korona.
Pewnie jest to jakiś król.
Ciekawa odpowiedzi na moje pytanie, kim jest ta osoba, podeszłam bliżej przeczytać napis na rzeźbie.
Nic nie rozumiem, co tutaj pisze.
westchnęłam.
Dopiero teraz czuje jak jestem zmęczona po tym wszystkim.
Poszłam na bok rynku usiąść gdzieś w rogu i odpocząć. Usiadłam na ziemii, kolana miałam ułożone w taki sposób, że mogłam położyć na nich ręce i oprzeć głowe.
I jak ja teraz znajde Nave'a?
Podniosłam głowe do góry.
Naprawde dużo jest tutaj straganów i ludzi, męczy mnie to.
W momencie, gdy wpatrywałam się na stragany, dwoje ludzi zasłoniło moje widoki. Jeden był gruby i trzymał w ręcę tasak do mięsa. Drugi zaś był chudy jak patyk i trzymał duży drewniany kij.
-He?- Mruknęłam.
Czy to nie jest właśnie ta sytułacja, gdzie jakieś zbiry chcą ci coś zrobić.?
Natychmiast wstałam.
-Jakiś rycerzyk mówił, że cie zgubił, a ten kto cie znajdzie dostanie nagrode pienieżną hehehehe....- Powiedział to ten grubszy.
-Wcześniej nie widzieliśmy cie w tym mieście.- Teraz powiedział to ten chudszy.
O nie, ja chyba wiem, co sie teraz stanie. Instynkt mi podpowiada, aby uciec.
Zaczęłam biec przed siebie, wbiegłam do jednej z uliczek.
-Hej! nie skończyliśmy jeszcze z tobą!- Krzyknął jeden z nich.
Oby dwoje gonili mnie. Nie znam tego miasta, więc przypadkowo wbiegłam do ślepej uliczki.
Zatrzymałam się i nie wiedziałam, co zrobić.
-To koniec z twoją ucieczką.- Powiedział chudszy.
-Dobra weźcie się ode mnie odwalcie, nie jestem osobą, której szukacie!- Krzyknęłam na nich.
Zbiry zignorowały mnie i zaczęły powoli iść w moją strone z bronią.
Ten grubszy podszedł do mnie i dotknął moje ramie. Dziwnie się uśmiechał. Otrąciłam jego ręke z mojego ramienia.
-Nie dotykaj mnie, chyba że chcesz stracić tą rekę.- Powiedziałam głośno i stanowczo.
-Nie pyskuj!- Krzyknął ten chudszy.
Mężczyzna chciał zamachnąć się na mnie swoim tasakiem do mięsa. Uniknęłam jego atak. Wyjełam miecz z pochwy i chciałam użyć go na nich, ktoś złapał mnie liną z góry i gwałtownie pociągnął na dach.
Z dachu widziałam, że do zbirów podeszli rycerze, którzy pilnują porządku w mieście i ich zakuli, tak jak mnie wtedy.
-Wiesz jakie byś miała problemy, gdybyś ich zabiła?- Powiedziała dziewczyna, która mnie wciągnęła na dach.
Gdy usłyszałam jej głos wstałam i zaczęłam celować w nią mieczem.
-Kim jesteś i dlaczego mi pomogłaś?- Zapytałam ją.
Comments (0)
See all