Razem spędziłyśmy 3 następne godziny. Sydia jest na prawde miłą osobą, opowiedziała mi pełno przydatkych informacji. Przez ten czas zdążyłam zmienić ubrania na krótkie spodenki i fioletową koszule z narzutką.

-Huh... wygląda na to, że nie mam żadnej magii, próbowałam przyciągać przedmioty, czy też uleczyć rane na szyji i nic się z tego nie udało.- Smutno oznajmiłam.

-Dziwne, to czy masz magie wiadomo od urodzenia i nigdy nie spotkałam osoby, która nie ma żadnej magii.-

-Może wciągu życia da się nauczyć z niej korzystać?- Sydia zadała pytanie sama do siebie.

-Właśnie, mam nadzieję, że po prostu nie potrafie.- Odpowiedziałam.

Po wymianie tych zdań nastąpiła chwila ciszy. Zrobiło się niezręcznie.

Minęła ta cisza i Sydia wpadła na pomysł.

-Mam znajomego, który zna się na magii, może nam pomóc.- 

-Dobra.-

W ciągu czasu spędzonego razem z Sydią, zauważyłam coś. Sydia nie jest człowiekiem tylko elfem. Dlaczego mnie o tym nie poinformowała przez cały ten czas?

Po 15 minutach wędrówki doszliśmy na obrzeża miasta. Był tutaj straszny bałagan, można nazwać to slamsami. Naprawde znajomy Sydii mieszka w takich warunkach?

Zatrzymałyśmy się przed jedną z szop, tak zwanym domem. 

Sydia otworzyła drzwi i weszła do środka, a ja za nią. Pozytywnie sie zaskoczyłam. Z zewnątrz wygląda na niezadbany budynek, jednak w środku jest przyjemny porządek.

Po chwili wpatrywania sie na wnętrze domu dostrzegłam, że stoi przed nami osoba.

Prawdopodobnie jest to znajomy Sydii. o którym wcześniej wspomniała.

Wyglądał mega dziwnie, tak jak każdy dotychczas. Miał jasnoniebieskie włosy, jeden pasek włosów był szary. Sam kolor włosów nie przykuł mojej uwagi, a opaska na oczy.

Nie dość, że ma zakryte oczy to również ma szal, który zakrywa jego twarz. Na sobie ma długi niebieski płaszcz.

Mężczyzna podszedł do mnie bliżej.

-To jest Lytia, jest moją przyjaciółką i jest dość dziwnym przypadkiem, nie ma żadnej mocy. Nie ma rodzaju A, ani AB, pomyślałam, że możesz wiedzieć coś na ten temat.- Przedstawiła mnie Sydia.

Mężczyzna chwile sie zastanawiał, a potem powiedział.

-Nie jestem tutaj od zachcianek nieznajomych.- Powiedział.

Nie zdziwiłam sie jego odpowiedzią. To oczywiste, że mnie nie zna i nie ma żadnego powodu, aby mi pomóc.

-Rozumiem, co masz na myśli. Możemy zrobić układ, jeśli ty mi pomożesz to ja sie moge w jakiś sposób odwdzięcze.- Zaproponowałam

-Hmm....- Mruknął, patrząc się na mnie.

-Możesz mi podać jedną z twoich dłoni?- Zapytał.

Nie widze problemu w tym, więc mu od razu podałam.

Mężczyzna wpatrywał się w moją dłoń. Ciekawe ile widzi na tej dłoni przez opaske.

-Podaj mi drugą dłoń.-

Wykonałam jego polecenia natychmiast.

-Nie rozumiem...- Powiedział cicho pod nosem.

Nie wiedziałam jak to skomentować, więc pozostałam w ciszy.

-O co chodzi? Znasz już odpowiedź na pytanie, czy Lytia ma moc?- Zapytała Sydia.

Mężczyzna puścił moje dłonie.

-Nie wiem jak to zinterpretować...-Powiedział.

To oznacza coś dobrego, czy złego?

-Masz dużą ilość mocy w sobie...-

Ucieszyłam się.

-Jest jeden problem, którego nie rozumiem...- Dodał.

Uśmiech mi zszedł z twarzy. Może to być coś poważnego.

-To pierwszy raz, gdy to TY czegoś nie rozumiesz.- Sydia mruknęła zastanawiając się.

-Moc, którą posiadasz jest inna jaką kiedykolwiek widziałem.-

-Twoja magia jest niezdolna do użytku.-

No nie.

-To tak jakby, ktoś zrobił to specjalnie.-

-Co masz na myśli.- Zapytała Sydia.

-Coś silnego zapieczętowało moc Lytii. Nie wiem dokładnie, co może to oznaczać.-

-Em... czy można tą moc jakoś odpieczętować?- Zapytałam.

-Pieczęcie mogą być robione tylko przez silne istoty. Odpieczętować ją możę tylko, ten kto ją zapieczętował. Jest jeszcze jedna opcja. Osoba, która rzuciłą pieczęć musi umrzeć, wtedy ta klątwa straci moc i przestanie być aktywna.-

Przypomniał mi się moment, gdy byłam w próżni razem z Cethus'em, miał on w ręce ten biały kryształ. Czyżby to była wspomniana pieczęć?

-To jest bardziej skomplikowane niż myślałam.- Wyszeptałam.

-Jestem naukowcem i aktualnie pracuje nad dużą ilością rzeczy, jedną z nich jest sztuczna rdzeń magii.-

Jeśli mam moc, ale jest zapieczętowana to pomysł ze sztuczną rdzenią jest niepotrzebny. Wystarczy znaleźć Cethus'a. Tylko dlaczego mi to wtedy zrobił? Jaki był powód tego?

-Zapomniałem się też przedstawić. Jestem Ethen a dziewczyna obok ciebie to Sydia i ona mi dostarcza materiałów do badań i eksperymentów.-

-Ethen jest bardziej dla mnie opiekunem niż znajomym, czy przyjacielem.- Dodała Sydia.

-He? Przecież wyglądacie na rówieśników. Jak niby on jest twoim opiekunem?-

Sydia zauważyła moje zdziwienie.

-Może i wyglądamy na rówieśników, ale to on się mną zaopiekował, gdy byłam mała. Ethen jest dużo starszy ode mnie.-

-Zainteresowałem się tobą, więc moge postarać się odpieczętować twoją moc.-

-Dziękuje.- Podziękowałam.

-Może to troche potrwać i nie wiem też, czy mi sie to uda. Najpierw mam do ciebie trzy pytania.-

-Czemu akurat trzy?-

-Bo na więcej nie będziesz znać odpowiedzi.-

Zestresowałam się chwilowo. Mówiąc to, miał na myśli, że wie jak nie odpowiem na jakieś pytanie to oznacza, że nie mówie prawdy. W końcu według jego przypuszczeń powinnam mieć odpowiedź na konkretnie te trzy pytania.

-Chce cię tylko troche poznać. Sydia mi powiedziała, że dzisiaj sie poznaliście a już jest późny wieczór.-

Hm? Kiedy Sydia zdążyła mu powiedzieć? Cały czas byłyśmy razem w stolicy.

-Co się stanie jak nie odpowiem na któreś z pytań?-

-Wtedy nie pomoge ci z pieczęcią. Sydia również mnie ostrzegła, że jesteś pierwszy dzień w stolicy i żyłaś na obszarach bestii. Pewnie nie masz pomysłu, co ze sobą zrobić.-

Zaczynam sie troche denerwować. Konwersacja z nim jest zbyt sztywna. Czyżby Sydia była szpiegiem? Tylko, co ona by miała we mnie widzieć podejrzanego?

-Dobra, zgodze sie na te pytania pod jednym warunkiem. Za to ja też chce mieć możliwość zadania jednego pytania. To nie sprawiedliwe.-

-Zgoda.-

-Pierwsze pytanie: Jak się nazywasz?-

-Lytia.- Odpowiedziałam.

-Czemu sie pytasz o takie coś? Może przejdź do rzeczy bo nie ma to sensu. To pytanie sie nie zalicza!- Wykrzyknęła Sydia.

-Dobra, to inne pytanie. Co robiłaś 3 tygodnie temu?-

Sydia zorientowała się, że coś nie pasuje. Ethen bez powodu, nie zadałby takiego pytania.

-Nie możesz skłamać, wiem kiedy ktoś próbuje mnie oszukać.-

-Em.... podróżowałam przez prawie 2 tygodnie...- Nie dokończyłam.

Zakryłam twarz dłonią.

-Dobra. Niech ci będzie...- Powiedziałam.

Ethen przemilczał tą chwile a Sydia była zszokwana. 

-Nie pamiętam niczego sprzed 2 tygodnii...- Wyszeptałam cicho i odkryłam ręką, twarz.

-Rozumiem.- Potwierdził Ethen.

Sydia miała mine, jakbym powiedziała coś nieodpowiedniego.

-To drugie pytanie. Czy możesz mi podać swój miecz?-

-Ale musisz mi zaraz go oddać.-

Wyjęłam miecz i podałam mu.

Ethen wpatrywał sie w ostrze.

-Skąd masz ten miecz?- Zapytał.

-Dostałam go...- Odpowiedziałam skrępowana.

-Od kogo go dostałaś?- Dodał.

-Emm... Skończyły ci się pytania...- Bojąc sie udzielić odpowiedzi, wymigałam się.

Ethen namierzył mnie poważnym wzrokiem. Widać, że naprawde chciał się dowiedzieć od kogo mam ten miecz.

-Lytia ma racje, skończyły ci się trzy pytania.- Wtrąciła się Sydia.

Mężczyzna jeszcze chwile wpatrywał się w ostrze. Po kolejnych 20 sekundach oddał mi go, tak jak obiecał.

Nie wiem jakim cudem, to co powiedziałam zadziałało. Żartobliwie wspomniałam przed chwilą o trzech pytaniach.

-Ciekawe, co mu dały te pytania. O nic konkretnego sie nie zapytał.- Mruknęłam do siebie cicho.

-Masz racje, te pytania były bezcelowe. Jednak, o co kolwiek innego bym cie zapytał, to byś nie mogła udzielić odpowiedzi.-

-Na reszte rzeczy jakie chce się dowiedzieć od ciebie, przyjdzie czas.- Dodał.

-Skąd wiedziałeś, że straciłam pamięć?- Zapytałam.

-Intuicja.-

-To nie jest wytłumaczenie.- Skomentowałam stanowczo.

-Masz racje, każdy może tak odpowiedzieć na pytania. W takim razie możesz zadać jeszcze jedno.-

Nagle drzwi się otworzyły i ktoś wbiegł do środka.

-Opętaniec się wydostał! Wszyscy rycerze są potrzebni do walki!- Zaczął krzyczeć chłopak, który właśnie wbiegł.

Chłopak zwrócił na mnie uwage, zdziwił sie gdy mnie zauważył.

-Kto to jest?- Zapytał wskazując na mnie palcem.

Sydia podeszła bliżej do niego.

-To jest Lytia.- Odpowiedziała mu Sydia.

-Chwila, nie mam pomysłu na pytanie.- Wykrzyknęłam lekko.

Nie za bardzo zwróciłam uwage na chłopaka, który właśnie wbiegł.

-Lytia ma zapieczętowaną moc w sobie, pomyślałam, że Ethen może coś wiedzieć, więc ją tutaj przyprowadziłam.- Odpowiedziała do ucha chłopakowi.

-Mam już pomysł!- Krzyknęłam.

-Po co ci ta durna opaska na oczy!? Chcesz wyglądać fajnie? Coś przez nią widzisz w ogóle?- Krzyknęłam na Ethena, pokazując palcem na opaske.

Mimo, że nie widze miny Ethena, jestem w stanie określić, że właśnie sie uśmiechnął.

-Dobre pytanie.-

He? Właśnie to była najbardziej losowa rzecz, jaka mi przyszła do głowy.

-Widze świat ze trzeciej osoby. Jak narrator książki.-

Zdziwiłam się, gdy to usłyszałam. 

Zaczęłam sie dookoła nerwowo rozglądać.

-Z której strony teraz na nas patrzysz?- Zapytałam i dodałam.- Z sufitu?- Popatrzyłam sie na sufit, przykładając ręce do czoła i zwijając dłonie w kształcie lornetki.

Dlaczego Sydia i osoba obok niej, nie są zdziwieni odpowiedzią?

-To wszystko, co moge ci teraz powiedzieć.- Dodał Ethen.

Nadal nie rozumiem. O co chodzi z tą trzecią osobą? 

-Dobra, nie ma czasu teraz na zastanawianie się. Musimy się pospieszyć i pomóc złapać opętańca!.- Wykrzyknął chłopak.