Przez chwilę nie mogłem się pozbierać po tym, co przeżyłem i zobaczyłem. Od razu postanowiłem stamtąd uciec... Teraz albo nigdy. Wyjrzałem na korytarz, który na szczęście okazał się pusty. Chodziłem po pustym korytarzu, aż usłyszałem dziwne dźwięki dochodzące z jednego z pokoi. Drzwi były otwarte, więc mogłem zobaczyć, co się dzieje w środku.

Ujrzałem przypiętego do krzesła członka klasy D i naukowca, który coś do niego mówił, przygotowując jednocześnie jakieś rury, które do niego podłączył. Po chwili zaczęły one napełniać się płynem. Przypięty do krzesła zaczął krzyczeć, a jego krzyki po minucie zamieniły się w bulgotanie. Ostatnie, co zrobił, to wskazał ręką w moją stronę. Od razu schowałem się za ścianą i zacząłem uciekać.

Nagle zauważyłem otwarte okno. Gdy przez nie wyjrzałem, zobaczyłem, że nie jestem aż tak wysoko i że mogę przez nie wyjść. 

-(Pomyślałem: Dobra, raz się żyje. Lepiej połamać nogę niż zginąć.)

Skoczyłem na dół i na szczęście nic mi się nie stało. Próbowałem znaleźć wyjście z ogrodzonego terenu, ale nie mogłem znaleźć wyjścia. W końcu znalazłem dziurę w płocie, wygląda na to że jeszcze ktoś przynajmniej próbował stąd uciec. Udało mi się przez nią przejść .

Ostatnim problemem było to, że byłem na pustyni. Nikt mnie nie gonił, co było dziwne, ale nie miałem na co narzekać.

[Kilka godzin później]

Po kilku godzinach znalazłem stary, opuszczony dom. Przynajmniej tak wyglądał. Był w dobrym stanie, ale widać było, że nikt tam dawno nie zaglądał. Wszedłem do środka, aby chwilę odpocząć.