-Ten kamień pochodzi z Ephzental.-

Powiedział, patrząc się na niego z bliska.

-To skąd to masz, jak jest z Ephzental?- Zapytałam zdenerwowana.

Ethen odwrócił głowe w moją strone, nadal trzymając kamień w tej samej pozycji. Obserwował mnie tak chwile.

-To może ty mi powiesz, skąd masz ten miecz?- Powiedział bardzo poważnie.

Wywnioskowałam, co miał na myśli.

Dotknęłam dłonią czoła.

-Dobra szybko to załatwmy i wracamy.-

-Stale, podążając za stroną, gdzie kamień najjaśniej świeci, dojdziemy do granicy Ephzental z Limervanem.-

-No chyba nie masz zamiaru tam iść.- Zapytałam poważnie.

-Hmph...-

-Żarty sobie robisz ze mnie, czy co?-

Tak mi się nie chce tam iść. Ja chce już wracać!

-Byłaś już w tym lesie.-

Hm? To jest ten las, gdzie się pierwszy raz przebudziłam?

-Jest ogromny i mieszkają w tej części wilcze bestie. Nazywają się Hardy. Są całe czarne, jedynie oczy świecą się na czerwony kolor. Jak jakiegoś spotkasz to...-

Szybko stanęłam przed Ethen i zrobiłam zamach mieczem. Ściełam głowe jednemu z Hardów, który nagle wbiegł od góry na niego. Był dwa razy większy ode mnie.

-...Będziesz wiedzieć, że to one i je zabijesz...- Dokończył.

-Niezła jesteś hehe...- Podniecił się.

Odwróciłam się w jego strone stale trzymając miecz. 

-Kurde, bardziej sie skupiaj! Jakby mnie tutaj nie było teraz, to byś właśnie umarł! Rozumiesz, o czym mówie?!- Nakrzyczałam na niego.

-HAHAHAHAHAHAHA!- Chwycił się za głowe z całych sił i wygiął się do tyłu. Głowe miał prostopadle do nieba.

Wystraszyłam się tego krzyku, dlatego skrzywiłam mine.

On ma chyba coś z mózgiem popsute. Psychopata jakiś.

-HAHAHA...- Odgioł głowe spowrotem do zwykłej pozycji i wskazującym palcem ręki przetarł dół nosa.

-Co cię tak bawi?!-

Nic nie rozumiem z jego osobowości.

-Ha... Ha.... takie coś miałoby mnie zabić. Chyba sobie żarty robisz.- Odpowiedział lekko podśmiechując pod nosem.

-Zamknij się. Nie obchodzi mnie to jak silny jesteś. Nie ma istnienia, które jest nieśmiertelne!-

Gdy to zdeklarowałam, nagle spoważniał.

Lekko się uśmiechłam. Chyba trafiłam w czuły punkt.

Mineły tak kolejne 2 godziny marszu w strone granicy kontynentów.

Kamień świeciał tak jasno, że nie moge na niego patrzeć. Ethen ma tą durną opaskę na głowie, więc go to nie obchodzi.

-To tutaj.- Oznajmił.

Miejsce, do którego dotarliśmy wyglądało dokładnie tak samo jak każde inne podczas wędrówki. Wszędzie są tylko drzewa.... i drzewa.

-Nic nie ma w tym miejscu. Jesteś pewien, że to napewno tutaj?-

-Jesteśmy stale w Limervanie. Mimo to jestem pewien, że trafiliśmy.-

-Nie wspomniałem o tym wcześniej, ale ten kamień to artefakt. Przedmiot nasycony mocą z konkretną funkcją.-

-To jaką funkcje pełni ten artefakt?-

-Nie jestem pewien. Jest to jakiś rodzaj kluczu. Tylko nie wiem do czego... Hm...- Wymamrotał.

Ethen wpatrywał się z bliska w kamień. Ja z nudów zaczęłam ziewać. Nagle usłyszałam dźwięk zbitego szkła. Dostrzegłam, że Ethen z całej siły zgniótł kamień w ręcę, co go całkowicie zniszczyło.

-Co ty robi...- Chciałam zapytać zdenerwowana, ale ujrzałam, że rzucił on tym kamieniem w ziemie.

Odsunął się kilka kroków po rzucie w podłoże. W miejscu zbicia pojawiła się wielka, gęsta chmura fioletowego dymu. Nie opadał on.

-Te wrota można było otworzyć gdziekolwiek. Nie musieliśmy iść niewiadomo gdzie.-

-Jednak nie był to całkowicie zły pomysł. Lepiej otworzyć tą bramę daleko w lesie, niż blisko ludzi. W tym miejscu, przynajmniej nikt nas nie znajdzie.-

Ethen robi krok do przodu i wystawia ręke w kierunku portalu.

Dostrzegłam, że nagle zniknął. Nie miałam czasu na zastanowienie. Widziałam, że dym, po tym jak ktoś do niego wszedł, znika po trochu, z każdą chwilą. Szybko chwyciłam mocno miecz w dłoni i wbiegłam w dym. Tajemnicza brama, zamknęła się po nas.

Po wbiegnięciu do dymu, upadłam na białą ziemie. Szybko wstałam i trzymałam miecz, aby być gotowym do ataku. Rozejrzałam się dookoła i zauważyłam, że wszystko jest białe. Ściany, sufit, podłoga... Gdzie ja jestem?

Podczas rozglądania się ujrzałam, Ethena, która stał kilka metrów dalej. Szybko podbiegłam do niego.

-Co to ma być?! Gdzie my jesteśmy i jak wrócimy?!- Nakrzyczałam zmartwiona. Nie wiedziałam, co sie dzieje. Trzeba było bezmyślnie nie wbiegać w ten portal.

-Cofamy się teraz w czasie.- Rzekł.

-Hę? Jak to?- W momencie, gdy to powiedziałam, to biała nicość zamieniła się w scenerie wioski.

Biała podłoga, na której stałam zmieniła się w kostki, a dookoła mnie znajdowało się pełno domów i ludzi.

-Wow, gdzie my jesteśmy...-

Ethen zrobił krok do przodu, aby stać równo ze mną.

-W miejscu, w którym przedchwilą byliśmy w lesie, kilka set lat temu była wioska. Jest to kamień, który nosi to wspomnienie w sobie.-

-Nie możliwe... To jest niesamowite.-

Gdy stałam w miejscu, mężczyzna trzymając w ręce kosz pełny żywności, przeniknął przeze mnie. Jestem dla niego nie widoczna.

Gdy to zrobił nagle odwróciłam się do tyłu, aby go jeszcze ujrzec na chwile, a potem popatrzyłam się na moje dłonie.

Chyba rozumiem, czemu mnie nie widzi.

Przeszłości się nie da zmienić. Co się stało to się nie odstanie. To nie możliwe, aby ktoś z przyszłości przyszedł i pozmieniał ciąg zdarzeń. Logiczne jest to.

-Gdziekolwiek tutaj pójdziemy to nikt nas nawet nie zauważy. Mężczyzna przeniknął przez twoje ciało dlatego, bo nie mamy wpływu na tą przeszłość.- Wytłumaczył mi.

-Takie jest przynajmniej prawo.- Dodał, mamrocząc pod nosem.

Lekko się uśmiechnęłam. 

Kurde, nie jestem taka głupia.

Razem przeszliśmy się troche po wiosce i rozejrzeliśmy po okolicy.

Na prawde nikt nas widzi.

Niesamowite jest to, że taki kamień nosi w sobie tak przyjemne wspomnienie. Ciekawe, co się stało z tą wioską. Aktualnie jej nie ma. Posmutniałam na sam fakt.

Do tłumu ludzi przybiegło kilku mężczyzn z bronią w ręce. Mieli amatroskie uzbrojenie. Byli cali w krwi, a jeden z nich nie miał ręki.

-Brakuje ludzi do obrony wioski! Hardy i inne bestie, dostają się na nasz obszar!- Wykrzyknął jeden.

-Więc to dlatego nie ma już tej wioski w tym miejscu.- Wyjaśniłam sobie sama.

Ethen ukócnął i dotknął ręką ziemii.

Chwile zastanawiałam, się co robi.

-Przenieśliśmy się do czasów sprzed 400 lat.- Oznajmił.

-To troche sporo. Tylko teraz, co mamy tutaj zrobić? Będziemy tylko oglądać jak Hardy pozbywają się ludzi z wioski?- Powiedziałam znudzona.

-Właśnie nie wiem, co możemy tutaj zrobić. Czekajmy i obserwujmy.-

Pomaszerowaliśmy dalej wzdłóż uliczki wioski.

Zauważyliśmy grupke ludzi, która mimo ataku Hardów, wyglądała na szczęśliwą.

Wykorzystaliśmy, to że jesteśmy nie widoczni dla innych i przenikliśmy przez tłum, aby zobaczyć dlaczego są tak radośni.

Szłam prosto za Ethenem przez całe stowarzyszenie.

Ethen nagle się zatrzymał i skamieniał, przez to, co zobaczył.

-Co się dzieje?- Zapytałam, nie czekając na odpowiedź, sama sprawdziłam, o co może chodzić.

-To nie może być...- Mruknął pod nosem?

W środku tłumu stał wysoki mężczyzna.

-Pokonałem wszystkie Hardy dookoła, teraz wioska pozostanie w spokoju przez pewien czas.- Powiedziała to osoba w środku.

-Zbawiciel! Uratował nas!- Krzyczeli ludzie z tłumu ze łzami w oczach.

Popatrzyłam się spowrotem na Ethena. Stał jak kamień, a z jego twarzy leciał pot. Coś zdecydowanie tutaj nie gra. Szybko spojrzałam się na punkt, przez który zareagował tak nietypowo. Zauważyłam, że mężczyzna, który stoi w środku tłumu, złapał kontakt wzrokowy z Ethenem. Chyba zawału dostałam. Przecież jesteśmy w przeszłości!