-Udało wam odkryć coś nowego?- Sydia zapytała. Skierowała wzrok w moją strone, w tej chwili jej nie uwagi, Laen wyrwał jej książkę z rąk.

Czerwono-włosy wstał z kanapy i trzymał otwartą książke nad głową. Sydia natychmiast wstała z pozycji leżącej do pozycji stojącej na kanapie i nie poddawała się z odzyskaniem nowelki.

-Oddawaj to! To moje.- Krzyknęła, próbując ręką dosięgnąć lektury.

-Hmm... zobaczymy, co ty tam sobie czytasz. Ooo jakieś romansidło.- Uśmiechnął się gdy zdołał zajrzeć do jej treści.

Sydia zrobiła się cała czerwona.

Troche nie wiedziałam jak skomentować tą sytuacje. A właśnie... Sydia się spytała, co zdołaliśmy odkryć. Prawie bym zapomniała.

-Jutro wam pokaże takie jedno miejsce.- Dopiero teraz dałam odpowiedź.

Laen oddał książke Sydii. Sydia wyrwała ją natychmiastowo z jego rąk i wtuliła się do niej na znak, że już nigdy nie trafi w niepowołane ręce.

-Musiała być to ważna sprawa skoro Ethen poszedł tam osobiście.- Zinterpretował Laen.

Chłopak złożył ręce na krzyż i westchnął.

-Też chciałem pójść, ale nawet mi nie zaproponował.-

Hm? Ethen wtedy wspomniał, że nie ma czasu, czy coś podobnego. Co za kłamca!

Czyżby celowo chciał, abym tylko ja z nim poszła?

-A własnie, gdzie poszedł Ethen? Jeszcze przedchwilą tutaj stał.-

-Do swojego laboratorium. Jeśli odkryliście coś naprawde intrygującego to możliwe, że nie wyjdzie z niego przez następne tygodnie, czy nawet miesiące.- Odezwała się Sydia.

-Zawsze tak jest.- Dodała Sydia.

Wszyscy w trójke siedzieli w tawernie. Nie byli ubrani w swoje rycerskie mundury, ponieważ były to godziny poza pracą.

-Na własne oczy widziałem jak domy pojawiły się znikąd oraz ludność budująca je też.- Menard przykuł uwage do tematu.

Menard był mężczyzną w średnim wieku. Był niskiego wzrostu, miał na sobie długą peleryne oraz brode. W ręce zawsze miał ogromną laske, która służyła do walki jako różdżka. Był jednym z królewskich rycerzy.

-Menard, czy ty czasem czegoś nie piłeś?- Wyraził swoją opinie Clovis.

-Ciężko w to uwierzyć, aby rząd wyraził zgode na taki absurd.- Wtrąciła się Fidelia.

Menard chwycił kufel piwa dwoma rękami.

-Dokładnie tak. Wyglądają jak przeciętni ludzie.- Spóścił smutno głowe w dół. - Heh... A już myślałem, że z problemami wychodzimy na prostą.-

-W życiu nigdy nie jest z górki.- Wyksztusił Clovis.

-Więc dlaczego zaoferowałeś im swoją pomoc? Mówię tutaj o barierze przed Hardami.- Zapytała Fidelia.

-Nie wiedziałem jak do tego podejść.- Wytłumaczył się Menard.

-Uważam, że nie właściwie postąpiłeś. Mogłeś im nie pomagać, wtedy Hardy z czasem by ich wybiły, a my nie mielibyśmy problemu, takiego jak teraz.-

-Co jest zrobione to się nie odstanie. Będziemy monitorować teren Alexandrii. W razie jakiś podejrzanych działań, rozprawimy się z tą sytuacją.- Zaproponowała Fidelia.

-Na razie postaram się zbadać tą sprawe osobiście. Powiadomię nową królową o tej sprawie.- Dodała.

-A właśnie. Kiedy cywilą ujawnimy sytuacje z królową? Nikt jeszcze o niej nie wie.- Zadał pytanie, Clovis.

-Panna Mabel Sullvan na razie nie chce ujawniać swojej pozycji. Jest dobrze wytrenowanym rycerzem. Nie jest to królowa, która tylko siedzi na tronie, reprezentuje kontynet, rozkoszuje się w luksusach i popija herbate.- Pokazała swój punkt widzenia Fidelia.

-Wygląda na to, że dobrze znasz Panne Mabel Sullvan.- Ocenił Clovis.

-Zdarzyło się, że pare razy rozmawiałyśmy o sprawach związanymi z rycerzami.-

Fidelia Lfevre przymknęła lekko oczy i uniosła głowe w strone sufitu, następnie pomyślała sobie o tym, co się dzieje na tym świecie o czym oni nie wiedzą.

Ethen w swojej pracowni podszedł do kszesła z kawałkiem kamienia w dłoni. Był to ten sam kawałek kamienia, który wcześniej zaprowadził ich do Alexandrii. Na ksześle siedziała drobna dziewczynka. 

Miała srebrne długie włosy długości, aż do kostek stóp. Na oczach miała opaske, przez co nic nie widziała. Do kszesła była przywiązana pasami, aby nie zdołała uciec.

Ethen stanął na przeciwko niej. 

-J-ja n-nie moge powiedzieć!- Wykszyknęła przestraszona.

Ethen podszedł bliżej i jedną ręką chwycił  mocno szyje istoty.

Dziewczyna zaczęła się cała pocić i była wystraszona obecną sytuacją.

-Z-zaoferowano mi życie na tej planecie, a-ale pod jednym warunkiem...- Zaczęła.

Ethen jeszcze mocniej ścisnął swoją ręka, krtań jej szyji. 

Dzięki temu dziewczyna wiedziała, że musi mu powiedzieć wszystko, co wie, bo inaczej źle się to dla niej skończy.

-Miałam m-mieć ten kamień zawsze w sobie i nosić to wspomnienie aż zostanie zapomniane. T-ten kamień to nie tylko wspomnienie, a też rdzeń tej wioski. To dowód jej istnienia. Jeśli ten a-artefakt zniknie to nawet, ci którzy pamiętali o tej wiosce, zapomną o niej.- Pociła się ze stresu, z każdym swoim wypowiedzianym słowem.

Ethen spóścił swoją ręke z szyji srebrno-włosej.

Bestia zaczęła głęboko oddychać, będąc zmęczona chwilowym brakiem tlenu.

Ethen podszedł do niej od tyłu i chwycił za ramiona. Przyłożył głowe nad jej ramionem i zaczął szeptać prosto do jej ucha, cicho i powoli.

-Jeśli nosiłaś przez cały ten czas to wspomnienie w sobie, a było ono tylko po to aby o nim zapomnieć, to co tak naprawde chciałaś z nim zrobić? Nie miałaś zamiaru wykonać powierzonego ci zadania?- Ethen wyszeptał.

-J-ja....- Cała wystraszona, nie wiedziała, jak odpowiedzieć.

-T-tak, m-miałam zniszczyć tą rdzeń- -Chciała pokazać swoją perspektywe, ale nie udało jej się dokończyć.

-W jaki sposób miałaś zniszszyć tą rdzeń.- Wtrącił się i cicho szepnął do jej ucha. 

-D-dostałam zadanie takie, żeby pozbyć się tej wiedzy, to miałam umrzeć. Mówił mi, że to jedyne rozwiąz...- Zdała sobie sprawe, że właśnie powiedziała Ethenowi, że ktoś konkretny kazał jej to uczynić.

Ethen się zaczął śmiać.

-HAHAHA.... ha...- Po dosłownie chwili przestał.

-W-w tej wiosce nie żyli ludzie, oni nie są wpisani w chronolog planety i to było jedyne rozwiązanie.- Próbowała się wybronić, jednak nic z tym nie zdziałała, bo każdą kolejną próbą obrony siebie, podawała tylko więcej istotnych informacji.

Ethen nie przerywał jej.

-Każdy ruch ziemianina jest zapisany w chronologu, każdy ma przeszłość i swoją przyszłość. Niestety byty nie z tej planety nie są wpisywane w jej chronolog, więc ten drobny kamień był ich małą bazą danych.- 

Ethen póścił jej ramiona, na co ona ulżyła. Stanął na przeciwko niej.

-Myślisz, że twoja śmierć to jedyne rozwiązanie na pozbycie się tej ,,bazy danych"?- 

Ethen nachylił się nad nią. Wysokość głowy srebrno-włosej znajdowała się na tej samej wysokości co głowa Ethena.

-To cię okłamano. Ktoś poprostu chciał twojej naiwnej śmierci. Jesteś tylko pionkiem do wykorzystania. Wiesz, co... dość mi zaufałaś, więc moge ci pomóc pod jednym warunkiem. W przeciwieństwie do tej osoby, dla mnie twoja śmierć jest bez znaczenia.-

Z twarzy bestii zaczęły lecieć łzy, to tak jakby ponownie zobaczyła chwilową nadzieje w swoim życiu.

-N-nosze na sumieniu ciężki grzech i musze za niego odpokutować. T-to wszystko to była dla mnie kara.- Mocno zaczęła płakać.

-W c-czasie, gdy upuściłeś ten k-kamień, to te wspomnienia są dostępne dla wszystkich, osoba, która podarowała mi to z-zadanie na pewno się już o tym dowiedziała. Nic dobrego już mnie nie spotka oprócz śmierci.-

-I tak byś umarła podczas wykonywania powierzonego polecenia.-

-Huh.... A kto ci kazał wykonać takie okrucieństwo?- Dodał.

-N-nie moge...- Już chciała zaprzeczyć, jednak uświadomiła sobie, że i tak czeka ją śmierć.- Altair!- Głośno wykrzyknęła jego imie.

Z serca istoty zaczęła lecieć krew. Jej szaty były całe mokre od niej.

Ethen szybko zdjął opaske z oczów i dotknął istoty.

-Czekaj! Jak masz na imie?!- Krzyknął na ostatnią chwile.

-Aileen.......  -

Jego umiejętność polegała na tym, że może zmienić forme w czasie rzeczy, której dotknie i którą widzi. Dzięki tej technice np. może być wiecznie młody lub umarłych przywrócić do życia.

Ethen próbował właśnie cofnąć ciało istoty w czasie, gdy nie miała tej rany. Ciało fizyczne jej się zmieniało z wiekiem, niestety rana była zanotowana, w każdej chwili jej życia. W przyszłości jak i jej przeszłości. Nie udało mu się uratować tej dziewczyny.

Jej ciało rozpyneło się w powietrzu.

Ethen zastanawiał się jeszcze chwile, czy czasem dusza tej istoty jeszcze się gdzieś błąka.

-...Altair...- Cicho wymamrotał to imie pod nosem i uśmiechnął się diabelczo.